Sterfgeval

Iedereen krijgt er gaandeweg zijn of haar leven mee te maken: een sterfgeval van een dierbare. Een familielid, je partner of een vriend. En iedereen gaat daar anders mee om, dat is ook ieders goed recht. De omstandigheden hoe de dierbare is heengegaan kan daarop vanzelfsprekend van invloed zijn, maar zelfs in gelijke gevallen kunnen nabestaanden totaal anders reageren. Sommigen kunnen immobiel raken en tot niets meer in staat, terwijl anderen gewoon door gaan met hun bezigheden. Het kan ook zijn dat je op het moment als in een roes de dingen ondergaat en afhandelt en pas (veel) later de verwerking komt, eigenlijk als anderen er niet meer zo bij stilstaan, of je hebt voor jezelf een periode gesteld waarin je zelf vindt dat je het verwerkt moet hebben. En zo zijn er nog talloze andere manieren om met rouwen om te gaan, ik durf zelfs te stellen net zo veel manieren als er mensen zijn.

Bij mij op het werk was een leidinggevende die, als er een sterfgeval was geweest bij een medewerker van haar, de dag na de uitvaart de betreffende collega ging bellen met de vraag wanneer hij of zij weer aan het werk ging. Toen haar eigen man overleed heeft ze twee jaar in de ziektewet gezeten en is nooit meer aan het werk kunnen gaan. Dit was wel een hele harde les in karma, waarmee ik maar wil aangeven dat je in het geval van zo iets persoonlijks als het overlijden van een dierbare, nooit dat wat jij vindt wat de achterblijver zou moeten doen of laten belangrijk is maar dat je het beste aan de nabestaande zelf kan overlaten waar deze behoefte aan heeft en gun diegene tijd. Als ergens de term compassie op van toepassing is, is het wel op mensen in je omgeving die het verlies van een dierbare moeten verwerken. Laat weten dat je er bent, dring je niet op en geef ze de ruimte.

Ik moest aan het bovenstaande denken toen ik op een onbewaakt ogenblik inzage kreeg in de reacties op het overlijden van de moeder van Jesse Klaver op social media. Ik heb letterlijk met open mond enige zeer ontluisterende responsen gelezen, en toen snel weg geklikt omdat ik fysiek onpasselijk werd. Gelukkig zag ik, van het kleine gedeelte wat ik gezien heb, dat de lieve welgemeende condoleances en bemoedigende woorden in de meerderheid waren, maar die enkele misselijk makende reacties bleven maar door mijn hoofd spoken.

Jesse wordt 1 mei 31 en op dinsdag 2 mei is de uitvaart van zijn moeder, die twee weken geleden in zorgwekkende toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Op die dag ligt de formatie van het kabinet dus even stil. Daar gingen een aantal mensen, voornamelijk met een profiel zonder foto, volledig op los en deelden mee wat zij hadden meegemaakt toen zijzelf een dierbare hadden verloren en weer moesten gaan werken en hoe verschrikkelijk dat was. Ik denk dan, misschien heel simpel, als je dat zelf als iets heel ergs hebt ervaren, waarom wil je dan dat een ander dat ook zo ervaart? Kun je, júist omdat je dat hebt meegemaakt, dan niet de compassie (daar heb je het woord al) voelen voor een ander en het fijn voor hem vinden dat er rekening met hem wordt gehouden in deze trieste situatie?

Ik wens Jesse, zijn gezin en verdere familie heel veel sterkte toe.