Mentale kreukels

De afgelopen vijf weken heb ik met veel plezier en interesse gekeken naar het programma "Sophie In De Mentale Kreukels" waarin Sophie Hilbrand, die zelf een aantal jaar geleden te kampen heeft gehad met een burn-out, op onderzoek ging naar het hoe en waarom. Ik vond het een leerzame, confronterende serie met een aantal eye openers met ook wel regelmatig een 'ja dat dacht ik wel' van mijn kant. Dat een psychiater vertelt dat wij helemaal niet gemaakt zijn om te multitasken en het ook helemaal niet kunnen was voor mij geen nieuws. Wat heel duidelijk was gaandeweg de uitzendingen is dat mensen in creatieve kunstzinnige en 'zachte' beroepen heel open over burn-out spraken en veel minder gêne hebben om in therapie te gaan, terwijl in het zakendistrict op de Zuidas in Amsterdam het als een teken van zwakte wordt gezien of op z'n minst als aanstellerij, terwijl de geïnterviewden daar het heel gewoon vinden om 60 tot 80 uur per week te werken.

Als ik het gebodene op mezelf betrek, en dat is natuurlijk wel de bedoeling van zo'n reportageserie, ben ik als bewust alleenstaande natuurlijk in het voordeel dat zodra ik mijn woning binnenkom en ik de deur achter me sluit de mindfulness kan beginnen. Voor mij geen aandacht vragende partners en/of kinderen. Die luxe heeft niet iedereen, daar ben ik terdege van doordrongen. Maar het feit dat ik bewust alleenstaand ben geeft al aan dat het een keuze is die ik weloverwogen heb gemaakt. Vanwege mijn hooggevoeligheid heb ik meer tijd nodig om me weer op te laden dan een gemiddeld mens, en dat kan ik het best alleen. Het is natuurlijk een proces van jaren geweest dat ik daar achter ben gekomen, zeker omdat er maatschappelijk gezien van wordt uitgegaan dat je een significante andere in je leven hoort te hebben. 

Ik denk dat de serie voor veel mensen herkenning gaf en ook de stap om eventueel hulp te vragen heeft verkleind. Het experiment in de laatste aflevering van het gezin met 4 puberdochters die, samen met hun ouders, hun mobieltjes 4 dagen aan Sophie meegaven gaf een heel verrassende uitkomst. Ze gaven toe dat het de eerste avond wat onwennig was, maar dat de rust die het hen gaf als een weldaad werd ervaren, ze hadden zelfs beter en dieper geslapen. Zelf bouw ik telefoonloze momenten eigenlijk al heel organisch in. Ik neem 'm nooit mee als ik ga sporten of boodschappen ga doen, en als ik ga slapen gaat ie uit. Toen ik werkte had ik 'm onder werktijd ook nooit aan. Ik denk dat ik nog het voordeel heb van geboren te zijn in de dark ages waar slechts één bakelieten telefoon met draaischijf de verbinding met de buitenwereld was, daarnaast ben ik ook niet verslavingsgevoelig. 

Mocht je de serie hebben gemist, kan ik je warm aanbevelen om op 'uitzending gemist' alsnog te kijken.