Dikke ik

Er is geen politieke partij in Nederland waarvan meer bestuurders en volksvertegenwoordigers in opspraak zijn gekomen vanwege integriteitsproblemen in de breedste zin van het woord dan de VVD. Niemand knippert dan ook nog met z'n ogen als nummer zoveel van die partij het nieuws haalt met zaken die niet door de beugel kunnen, het hoort nu eenmaal bij de VVD, we zijn er aan gewend.

Aandoenlijk in die context is natuurlijk wel de speech die Mark Rutte vorig jaar eens heeft gehouden op een congres van zijn partij waarin hij de 'dikke ik mentaliteit' in Nederland hekelde, terwijl juist in zijn partij belangenverstrengeling en zelfverrijking, afgaande op al die VVD prominenten die op enig moment door de mand vielen, hoogtij vier(d)en. Van zo'n gotspe word ik uitermate vrolijk.

Het nieuwste schandaal betreft de partijvoorzitter Henry Keizer, waarmee we meteen de verpersoonlijking van de dikke ik te pakken hebben, gezien zijn ongezond doorvoede voorkomen. Dat voorzitterschap is iets wat Henry er zo'n beetje bij doet, zijn eigenlijke werk wat hij al 20 jaar doet ligt in de uitvaartbranche. En daar heeft vijf jaar geleden een transactie plaats gevonden die door onderzoeksjournalisten is opgerakeld en waaruit blijkt dat Henry met drie zakenpartners de Faculatieve Groep, een internationaal imperium in de uitvaartwereld, voor een schijntje wist te verwerven. Henry was zowel verkoper als koper. Een actie een rechtgeaarde VVD-er waardig, niemand die er dus vreemd van op kijkt. Hij zal door het stof gaan of zal aftreden en dan is het weer klaar en wachten we op de volgende van die partij die zich met iets ontoelaatbaars in de kijker speelt.

Voor het stof en het eventuele aftreden krijg je natuurlijk het vermoorde onschuld toneelstukje waarbij zijn lichaamstaal en mimiek iets heel anders uitstralen dan wat hij beweert, daar kan voor het opmerkzame oog geen mediatraining tegen op. Maar wat me in deze dan wel mijn wenkbrauwen richting haargrens deden gaan was dat, net zoals we kennen van o.a. Donald Trump en Recep Erdoğan, alleen geselecteerde journalisten werden toegelaten op een bijeenkomst waar Henry de beschuldiging van zelfverrijking probeerde te weerleggen. Ook mochten er geen camera's bij aanwezig zijn. Hij blijft zeggen een schoon geweten te hebben en integer te hebben gehandeld, maar het feit dat hij door journalisten te weigeren de persvrijheid die we tot nu toe in ons land kenden met voeten treedt geeft een nog viezere smaak in de mond dan ik van het hele gebeuren al had. Bah!