Schoenen en banden

Al geruime tijd stond het schoenenrek waarop mijn schoenen staan uit het lood, maar het ontbrak mij steeds aan moed om dat nader te onderzoeken, omdat dan al die schoenen eraf moeten en die moeten dan ook allemaal weer terug. Maar nu schoenen er spontaan vanzelf af gingen vallen en er op de grond een bergje schoenen begon te ontstaan, kon ik het niet langer negeren. Het is een samengesteld rek, een rekje waarop je steeds weer een ander rekje kan klemmen. Dat kun je blijkbaar niet tot in het oneindige doen, of ik had het rek te zwaar beladen, hoe dan ook, ik moest wat rekjes met elkaar wisselen zodat het weer loodrecht kwam te staan, daarbij klemde ik natuurlijk genadeloos mijn duim waar een klein bloedblaartje ontstond.

Bij het weer terugplaatsen van de schoenen ontdekte ik 2 paar die nu echt niet meer kunnen, en ik twijfelde zelfs of ze überhaupt ooit wel in de mode zijn geweest. Ik heb iets voor mij totaal tegennatuurlijks gedaan, en die twee paar weggegooid, zelfs de arme mensen zouden ze niet willen, zo erg was het. Maar omdat het afstand doen van schoenen die niet kapot zijn zo niet in mijn DNA zit, meende ik lichte verhoging op te voelen komen. Daarnaast vermoed ik dat de kans groot is, nu ik ze weggedaan heb, dat binnen afzienbare tijd deze modelletjes weer helemaal bon ton zijn.

Daarna was het tijd om naar het ziekenhuis te gaan om mijn moeder te bezoeken, met wie het best al de goede kant op gaat, aanstaande donderdag brengen we haar naar een nieuw onderkomen waar de revalidatie zal gaan plaatsvinden. Aangekomen in de berging bleek mijn achterband plat, en die was van de week al zacht en had ik opgepompt, nu weer gedaan en naar het ziekenhuis gefietst. Na het bezoek, je kunt het al raden, kwam ik bij mijn fiets aan en de band was weer plat. Met een geleende fietspomp van het ziekenhuis pompen hielp niet meer dus lopend naar huis.

Dat klinkt erger dan het is, het is zo'n 45 minuten lopen en het was lekker weer. Meteen naar de fietsenmaker, want iemand die moet googelen hoe een betonschaar er uit ziet, kan ook geen banden vervangen of plakken. God heeft me gewoon niet in die rol gecast. Het eerste wat zo'n jongen in die fietsenzaak dan altijd zegt als ik hem op de band wijs is: "Dat is niet meteen gemaakt hoor, ik moet even kijken wanneer ik er tijd voor heb". Ik antwoordde dat het mij niet uitmaakt wanneer ie klaar is. "Dan wordt het na de kerst" grapte hij. "Of 32 december" deed zijn collega er een schepje boven op. "Of 30 februari" ging die collega verder. "Nah, eind van de week is ie wel klaar, hoor" zei de jongen weer. "Ja, we houden van humor hier" ging hij verder, "anders kom ik de dag niet door en spring ik voor de trein". "Doe maar niet" adviseerde ik hem, "want dan duurt het nog langer eer mijn fiets klaar is". Ja mensen, ik ben mij er ook eentje, hoor, als het op grappen en grollen aankomt.