Mislukt

Als je op de tweede dag overstuur bent en met tranen in je ogen staat met daarbij een hartslag van zo'n 200 slagen per minuut omdat blijkt dat je de constante stroom van negativiteit van ontevreden en boze consumenten waarmee je te maken hebt gewoonweg niet aankan, en daarbij opgeteld de, zoals ik begreep, ook voor geoefende medewerkers zeer ingewikkelde en complexe systemen waarmee gewerkt moet worden, moet je bij jezelf te rade gaan of dit is waarmee je verder wilt en kunt.

Ik moet zeggen dat ik op een geweldige wijze ben opgevangen na deze 'inéénstorting', en een goed gesprek heb gehad, waar uit naar voren kwam dat inderdaad niet iedereen geschikt is voor dit werk. 's Avonds had ik een etentje met lieve vriendin Nadira, dat was ondanks dat ik ontzettend moe was heel fijn. Mijn aan licht autisme grenzende perfectionisme is oké voor mij, maar kan me in dit soort situaties enorm in de weg zitten, en je schakelt het niet zomaar uit. Ook blijk ik dus gevoeliger dan ik aanvankelijk al dacht en hele dagen alleen maar bezig zijn met negativiteit, boosheid en frustratie van anderen die maar voor een deel en soms helemaal niet op te lossen is komt bij mij te hard binnen en kan ik klaarblijkelijk niet parkeren, zoals natuurlijk wel zou moeten. Ik kan daar dus niet goed mee omgaan.

Hoe ik me daar zelf onder voel? Wat denkt u? Mislukt. Een loser. Een watje. Mijn eigenwaarde en zelfbeeld krijgt een behoorlijke douw. Kan ik dan echt helemaal niets? Het was dus dit alles bij elkaar opgeteld dat ik gisteren heb besloten om niet verder te gaan met mijn nieuwe baan. Ik heb daar niet licht over gedacht en deed het zeker niet van harte, maar ondanks dat ik er zeer positief aan ben begonnen met de beste intenties is het ook belangrijk om goed na te denken of het bedrijf en ik iets voor elkaar kunnen betekenen en aan elkaars verwachtingen kunnen voldoen. Ik vind dat als ik me verhuur aan een bedrijf dat zij van mij volledige toewijding en commitment mogen verwachten en dat kan ik ze niet bieden.

Gisterochtend ben ik er heen gegaan en heb bovenstaande kenbaar gemaakt. Er was begrip, mede doordat ze erbij was toen ik overstuur raakte. Ze heeft over dat voorval alsmede het gesprek erna met haar leidinggevende gesproken, en mijn overgevoeligheid en gebrek aan brede inzetmogelijkheden binnen het bedrijf heeft hen zelf ook doen inzien dat dit geen goede combi is. Ik werd geprezen dat ik zo eerlijk en goed onderbouwd erover kon praten, en het voor mezelf en het bedrijf zo helder zag.

En nu? Ik weet het niet, zo'n beslissing zal waarschijnlijk consequenties hebben, ik zie het wel. Het is de keus die ik zelf gemaakt heb, ik zal ze moeten aanvaarden. Such is life. Voor nu voel ik enige verlichting, maar ook een immense vermoeidheid en soort van leegte en zoals gezegd niet echt blij met mezelf op het moment. Schrijven is en blijft wel mijn houvast en strohalm of zo je wilt, therapie.  Het geeft troost om het uit mijn hoofd en hart op papier de pc te zetten.