Rug

Hoe ouder ik word, hoe meer ik over mijn lichaam denk: "O zit dat nu zo?" Ik ben geen lentekip meer, en ga gestaag naar de zestig, en na twintig jaar lang negenentwintig te zijn geweest, vind ik het ook prima zo. Laat maar komen die orkaan. Ik hoor wel steeds vaker de echo van mijn moeders stem: "Oud worden is fijn, maar oud zijn is geen pest aan". De lichamelijke ongemakken waarmee het gepaard kan gaan vielen haar zwaar. Ik mag niet klagen, althans ik mag natuurlijk best klagen maar ik kies ervoor het niet te doen, omdat het niets oplost en mensen bovendien niet naar klagers luisteren. Ene oor in andere oor uit. En terecht, tel je zegeningen, dat zijn er vaak meer dan je denkt.

Mijn rug is al jarenlang mijn zwakke plek, maar ik kan er prima mee omgaan, weet wat ik wel en niet kan doen, maar toch kan ondanks dat op enig moment het 'er weer inschieten'. Het is me jaren geleden al gezegd door de arts dat het iets was waar ik mee moest leren leven, dat mijn rug soms zal zeggen: 'stop'. Tot voor kort was, als dat gebeurde, het altijd wel te herleiden naar een activiteit die ik beter niet had kunnen doen, en kon ik mezelf de schuld geven dat ik weer eens eigenwijs was.

Tot voor kort, ik zei het al. Afgelopen woensdag liep ik nietsvermoedend door het winkelcentrum op een gelijkmatige vloer van marmerachtige stenen, zodat verstappen ook niet een oorzaak kon zijn, toen ik plots een soort elektrische schok aan beide kanten van mijn rug voelde wat direct uitstraalde naar mijn benen zodat ik acuut stilstond, me voor een moment niet kon bewegen en toen strompelend naar de muur ben gegaan. Het moet er raar hebben uitgezien, want een dame vroeg bezorgd: "Gaat het?" "Ik ben door mijn rug gegaan" antwoordde ik. Op deze manier was dus nieuw voor mij.

Met moeite op de fiets gekomen en voorzichtig naar huis gegaan en de verdere dag met 'verschillende vertredingen', zoals dat heet, doorgebracht. Zitten, liggen, maar ook blijven bewegen. Het kwam natuurlijk helemaal niet uit, ik moest 's avonds met redacteur Vanessa op pad voor het programma en ik had ook nog willen sporten, maar van dat laatste kon natuurlijk helemaal geen sprake zijn. Van te voren kan ik nooit inschatten hoe lang de immobiliteit duurt, maar deze keer viel het mee. Tot en met zaterdag was het niet honderd procent maar ging het wel steeds beter, en zondag was het zo goed als voorbij. Gelukkig maar.