Beschaafd geduld

Tijdens en na het debacle van mijn ervaring in de klantenservicesector, kwam niet alleen naar voren dat ik daar niet geschikt voor ben, mijn voormalig leidinggevende met wie ik zo'n tien jaar heb gewerkt formuleerde het als volgt: "Het werken bij een klantenservice vereist een stevige laag beton op je ziel en die heb jij nu eenmaal niet." Maar ook dat ik me niet kon herinneren dat ik zelf ooit vreselijk tekeer ben gegaan als ik ergens een klacht of vraag over had of vermoedde dat er zich iets ten nadele van mij aan het voltrekken was. Ik ben altijd netjes gebleven, zonder schelden, geschreeuw of gedreig. Het geduldige op dat gebied heb ik dus duidelijk van mijn vader, mijn moeder had dat absoluut niet, die kon ook niet op een normale manier haar ongenoegen kenbaar maken.

Begin mei kreeg ik post van de belastingdienst dat ik van het jaar 2017 nog wat van hen tegoed had, en dat ze dat binnen tien dagen na dagtekening van de brief zouden overmaken. Het was geen groot bedrag, maar mijn huidige maatschappelijke positie is van dien aard dat alles is meegenomen. Er gebeurde niet veel, nou eigenlijk helemaal niets. Wat in het vat zit verzuurt niet is mijn devies, en ik ging ervan uit dat het in deze periode bij de belastingdienst ook druk is. Maar na een maand heb ik toch maar eens gebeld.

De belastingtelefoon, alle medewerkers waren in gesprek en het wachten zou oplopen tot zo'n twintig minuten. Prima, ik had de tijd, en inderdaad na twintig minuten kreeg ik een dame aan de telefoon en legde haar uit wat er aan de hand was. Ik had vanzelfsprekend alle nummers en codes die ze nodig zou kunnen hebben voor me uitgespreid liggen. Zij vond het ook vreemd, want het had al lang overgemaakt moeten zijn, maar ze kon niet precies zeggen waar het aan lag, daarvoor diende ik een ander nummer te bellen die ze me gaf. Daar was de wachttijd vijftien minuten, een minder drukke afdeling klaarblijkelijk. Wederom een vriendelijke dame die maar tot een zeker hoogte met mij mee kon kijken, of ik even kon wachten. Dat kon ik. Na zo'n minuut of acht was ze er weer met de mededeling dat zíj verder niks kon, maar dat ze het zou doorgeven aan 'de afdeling' en daar zou iemand mij 's anderdaags of anders de dag daarna bellen. Ik kon kiezen uit 's morgens of 's middags gebeld worden. Ik koos voor 's morgens. Ook deelde ze mee dat er met een onbekend nummer gebeld zou worden. Dat was fijn, want die negeer ik doorgaans.

En jawel de andere dag werd ik, net ná de ochtend, zo rond half één, gebeld door een mevrouw van 'de afdeling'. Ze had het helemaal nagekeken en wilde het handmatig gaan overboeken toen bleek dat het banknummer niet klopte. Althans, ik had het wel goed ingevuld, maar het was schriftelijk gedaan (dat kon niet anders) en de computer had een '0' voor een '8' aangezien, en zodoende gebeurde er niets.

Dus zonder boos worden, zonder stemverheffing, zonder te vervallen in hysterie, maar door gewoon beleefd, beschaafd en geduldig te zijn is het opgelost en zou het bedrag worden overgemaakt binnen de door de belastingdienst gehandhaafde tien dagen. Wat ook gebeurde.