Ik heb nooit veel opgehad met het 'defensie-wereldje', zo'n soort parallel naast de werkelijke wereld met hun eigen bespottelijke hiërarchische systemen. Maar nu naar voren komt dat vanaf 1984 tot 2006 (22 jaar!) het Ministerie van Defensie willens en wetens hun medewerkers hebben bloot gesteld aan giftige stoffen, is mijn afkeer chronisch. Er wordt nu over elkaar heen gebuiteld met excuses en smartengeld e.d.. Maar wie die mensen waren die er destijds van wisten maar besloten niets te zeggen, daar horen we niets over. Terwijl ik vind dat deze dames en heren met bloed aan hun handen berecht moeten worden voor grove nalatigheid met de dood tot gevolg.
Zelf heb ik me nog nooit afgevraagd hoeveel stappen ik per dag zet, maar ergens heeft iemand geroepen dat tienduizend stappen per dag aan te bevelen is. De commercie is daarop gedoken en nu kun je dingetjes kopen die registreren hoeveel stappen je per dag doet. Maar het blijkt alweer achterhaald te zijn, want volgens Public Health England levert het meer op om tien minuten flink te wandelen dan maniakaal naar die tienduizend stappen per dag te streven.
De gristelijke bakker in Colorado, Jack Phillips, die weigerde een taart te maken voor het huwelijk van Charlie en Dave (want, o gruwel, twee mannen) gaat vrijuit. Het is fijn dat hij als gelovige op deze manier uiting kan geven aan zijn geloof in het dagelijks leven, en vooral dat deze discriminatie blijkbaar ook wordt geaccepteerd. Maar waar ligt de grens? Taarten weigeren aan moslims? Afro Amerikanen? Joden? Dikke mensen?
Ben je sneu als je met twintig aanhangers van een anti-islamgroep tijdens het avondgebed en de ramadan demonstratief voor de moskee met varkensvlees wilt gaan barbecueën? Misschien ten overvloede, maar het is een retorische vraag.
De nabestaanden van de ramp met MH17 hebben op initiatief van Sander van Luik, wiens broer in het vliegtuig zat, 298 lege stoelen geplaatst voor de Russische ambassade in Den Haag. Één stoel voor elk van de slachtoffers. Ze willen hiermee Rusland nogmaals vragen om mee te werken aan het onderzoek naar de ramp. Wat kun je op vreedzame stille wijze een krachtig signaal afgeven. Ik was er van onder de indruk.
Om daar nog even bij te blijven, de Nederland voor de Nederlanders-platitude van Geert Wilders en Thierry Baudet kreeg afgelopen week, waarschijnlijk tot grote schrik van hun 'zij zegge watof wij denke'-achterban, een verrassende wending. In plaats van dwangmatig het nationale belang coute que coute voorop zeggen te stellen, handelen ze daar nu tegen door ervoor te kiezen de Russische onderhandelingspositie inzake MH17 te versterken. Nederland voor de Russen dus inene. Zo'n Russisch-Nederlands vriendschapsspeldje dat Geert heeft ontvangen tijdens zijn bezoek aan Moskou heeft klaarblijkelijk zijn prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten