Een tijd terug besloot mijn externe harde schijf met alle muziek erop zich uit zichzelf te ontdoen van die muziek. Omdat ik niet voor één gat te vangen ben (no pun intended) had ik dit moment, wat voor mij gelijk staat aan de dood, al voor mogelijk gehouden, en had op twee andere harde schijven de inhoud van die ene opgeslagen. Met de leeggelopen harde schijf was verder niets mis, dus alle muziek (meer dan 52.000 nummers) weer van die twee andere gekopieerd naar de oorspronkelijke. Dat nam gezien het aantal ruime tijd in beslag. Vierentwintig uur.
Maar toen bleek dat er een groot aantal nummers weg waren. Verschwunden. Manquant. Missing. Ribbedebie. Daarnaast zag ik dat er van een aantal nummers geen jaartallen meer bij vermeld waren, en ook andere door mij toegevoegde informatie, zoals bijvoorbeeld genreaanduiding, was willekeurig verdwenen. Tussen het ooit overzetten van harde schijf één naar de harde schijven voor je-kunt-nooit-weten zijn dus nummers en informatie in een, nou ja, zwart gat terecht gekomen. En zoals we allemaal weten wat daar inkomt komt er nooit meer uit.
Maar, hoewel spot en hoon erom mijn deel is, heb ik alles ook nog gewoon op cd. De autist in mij drong erop aan om gewoon cd voor cd te bekijken en dan kom je tot verrassende ontdekkingen. Zonder enige logische verklaring zijn er inderdaad hier en daar nummers gewoon niet mee gekopieerd van schijf naar schijf, en nee, zolang ik niet bewust op zoek ga naar die nummers miste ik ze niet echt. 'Aan een schijf zo vol geladen mist men één twee nummers niet', zoiets.
Het werk is bijna volbracht en ik heb er met Sheldon Cooper-achtige precisie voor gezorgd dat zowel op de schijf in gebruik als de schijven voor je-kunt-nooit-weten exact hetzelfde staat ook qua informatie van de nummers. Althans dat denk ik nu. Maar van zwarte gaten is nog veel een mysterie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten