It's been a ride

Vandaag een soort gastblog van Mikey een vriend van me uit Engeland over wie ik in het verleden wel eens wat heb geplaatst. Zijn droom was het om kinderverpleegkundige te worden. Tot die fatale dag tijdens zijn huwelijksreis in Mexico in 2012, waar hij bij een auto ongeluk zwaar hersenletsel opliep. Met toestemming van hem heb ik zijn blog van 22 juni 2018 vertaald:

Het is belangrijk voor me om te herinneren dat mijn reis om te proberen een gediplomeerde kinderverpleegkundige te worden veel belangrijker was dan het uiteindelijke doel.

Allereerst had ik mijn toelatingstraject doorlopen en had een plaats op de universiteit. Er waren zestig plekken en meer dan driehonderd gegadigden. Na vijf maanden ging ik op huwelijksreis en mijn leven veranderde opslag na een zeer ernstig auto ongeluk nadat we met dolfijnen hadden gezwommen. Ik heb me tijdens de crash op mijn vrouw geworpen om haar te beschermen waardoor ik op een haar na het ongeluk heb overleefd. Terwijl ik in coma lag kwam zij er achter dat ze zwanger was en negen maanden later werd onze dochter geboren. Na een bevalling van twee dagen werd ze uiteindelijk met een keizersnede op de wereld gezet, maar ze ademde niet. Er zat een lek in één van haar longen bovendien had ze ook bloedvergiftiging en de doktoren zeiden dat ze zou kunnen overlijden.

Gelukkig heeft ze het overleefd. Ik kreeg, mede door de gevolgen van het hersenletsel wat ik had opgelopen bij het ongeluk, een zenuweninzinking nadat ze was geboren en trok me terug in een donkere traumatische plek voor enige tijd. Ik ging voor een intense rehabilitatie vier maanden naar Cambridge om mezelf klaar te stomen om terug te keren naar mijn studie, welke in september zou beginnen. Na drie maanden sloeg het noodlot opnieuw toe toen mijn schoonmoeder onverwacht overleed. Door de constante traumatische gebeurtenissen in ons leven strandde ons huwelijk en verhuisde ik. Na enige tijd zijn we officieel gescheiden. Het was in die tijd, terwijl ik uit een koffer leefde, dat er opnieuw een tragedie plaatsvond. Mijn oma's gezondheid verslechterde en ze overleed. Ik was op dat moment op mijn tweede stage in de verpleging.

Nadat mijn oma was overleden huurde ik een kamer bij een stel en hun dochtertje. Alles leek prima te gaan in mijn nieuwe huis. Maar zonder dat ik het wist had dit koppel bijbedoelingen: Zij wisten van het ongeluk en de grote rechtszaak die zou komen en de waarschijnlijk grote som geld wat daaruit zou kunnen voortvloeien. Ze deden alsof ze me aardig vonden enzo, maar persten me zonder dat ik het wist af, en op een dag ben ik door de vrouw die dronken was en volledig buiten zichzelf aangevallen. Ze bleek een alcoholiste te zijn en een drugsgebruiker. Ze belde de politie en vertelde hen en ook de universiteit dat ik háár had aangevallen en dat ik valium zou moeten slikken voor agressie, en zeker niet met kinderen in aanraking mocht komen.

Nadat ik ben ondervraagd op het politiebureau, realiseerde de politie zich dat ze had gelogen en ze probeerde om mij geld afhandig te maken en dat juist ík het slachtoffer was. Tegen de universiteit had ze gezegd dat ik lelijk had gedaan tegen hun achtjarige dochter. Ik werd geschorst en er werd bekeken of ik wel geschikt was voor het vak van kinderverpleegkundige. Het was in deze periode dat ik innerlijke rust vond een soort van ontwaakte in een nieuw bewustzijn. De beschuldigingen werden zowel door de politie als door de universiteit verworpen.

Ik ging terug naar stage nummer vier en het ging zo goed dat de decaan van mijn universiteit er op stond dat ik de universiteit zou vertegenwoordigen op een prestigieus evenement in Westminster Abbey. Helaas waren de symptomen van mijn hersenletsel op dat moment zo hevig aan het opspelen dat het teveel voor me was en ik moest bedanken voor de eer.

Toen begon mijn laatste stage. De staf wist van mijn gesteldheid af en het duurde niet lang eer ze hun oordeel velden. Het zag er niet naar uit dat de staf me wilde helpen en ik heb na vier weken de stage verlaten en zag mijn medestudenten met wie ik drie jaar ben opgetrokken voor mij afstuderen.

De universiteit besloot om me naar de meest zware specialiteit in kinderverpleging te sturen: neonatale intensive care. Hier zou naar voren komen of de zorgen die de staf eerder had over mijn functioneren terecht waren. Ik eiste dat niemand daar op de hoogte zou worden gebracht van mijn gesteldheid, en dan maar zien wat er ging gebeuren. Ik slaagde met vier A's en een brief van mijn mentor aan de universiteit waarin stond dat ze niet één keer een gebrek aan concentratie of geheugen had gezien.

Mijn neuroloog vond dat ik een time out nodig had, maar er was al teveel tijd heen gegaan. Ik sloeg zijn advies in de wind en keerde terug naar mijn laatste stage die zeven maanden zou duren. Nadat ik de hele kerst in bed had doorgebracht begon ik weer op 2 januari van dit jaar.

Ik ben heel verdrietig geweest toen ik er achter kwam dat mijn vrouw een vriend kreeg, kort nadat ik in mijn flat was getrokken. Ik ervaar de pijn als ik tegen mijn dochter moet zeggen: "Ik kan je maar twee keer per week zien" of "Ik kan niet met je naar het feestje vanwege mijn hoofd". Ze vertelde me een keer: "Ik vind het fijn om me niet lekker te voelen, want dan zorg je voor me net als voor kinderen op je werk".

Vandaag is het de officiële laatste dag van mijn laatste stage. De studiebeurs houdt op en ik heb een berg schulden en ik zal maandag naar de rechtbank moeten als ik niet met ze tot een overeenkomst kan komen. Mijn reis heeft me veranderd. Ik begrijp nu dat de enige manier om je doelen te bereiken in het leven is om ervoor te vechten in vrede en begrip met vergevingsgezindheid en compassie. Ik voel geen boosheid niet naar de vrouw die me heeft aangevallen en gelogen, niet naar de advocaten, mijn ex-vrouw, de staf die me geen kans wilden geven of wie dan ook die steeds een stenen muur voor me neerzette. Ik voel alleen maar begrip en vrede voor hen.

Ik wil hiermee eindigen:

Poole Ziekenhuis 2012
Ik was half in slaap en had vreselijke pijn. Ik was bang en ik wilde terug naar mijn studie en mijn vrienden. Een verpleegster kwam binnen:
"Mikey, jouw liefde voor de verpleging is geweldig, maar ik denk dat het nu tijd is voor een andere carrièrekeuze".
Ik dacht: "Dat zal niet gaan. Sorry".
...en nu zes jaar later (twee dagen geleden) ben ik een gediplomeerde kinderverpleger!

Ik weet dat alles mogelijk is voor iedereen. Laat nooit iemand je vertellen dat iets niet kan. Je moet gewoon gek genoeg zijn en de moed hebben om tot het uiterste te gaan, zelfs door de hel om het te bereiken.

Thank all of you.
Mikey.

Nodeloos te zeggen dat ik ongelooflijk blij ben voor Mikey, en enorm trots dat hij tegen alle verwachtingen in zijn droom met keihard werken heeft kunnen waarmaken. De prognose voor iemand met zijn hersenletsel is gewoonlijk een rolstoel, maar hij heeft het, ondanks de pijn en de demonen die hem nog steeds teisteren, om het nog maar niet te hebben over alle tegenslag die hem overkwam, gered. Laatste nieuws gisteren is dat er een overeenkomst is gesloten, en hij niet naar de rechtbank hoeft maandag.

Mikey bij de dolfijnen in Mexico april 2012 kort voordat het noodlot toe zou slaan.