Mango

Vanwege een klein diner met vrienden aanstaande zaterdag had ik een boodschappenlijstje met ingrediënten voor het te maken gerecht. Mango moet er in, dus bij de lokale Albert Heijn stond ik bij het schap met de bakjes fruit en plotseling was mijn moeder er. "Kijk je goed of het donkere stukjes zijn?" hoorde ik haar zeggen zoals ze dat elke week zei als we boodschappen gingen doen voor haar.

Kort voor dit moment had ik even met Debby gesproken, die ongelooflijk sterke vrouw die zelf een aantal keer een vreselijke ziekte heeft overwonnen en nog niet zo lang geleden haar man op veel te jonge leeftijd heeft verloren die de strijd niet gewonnen heeft. Zij en haar twee kinderen gaan door zonder hun man en vader. Diep respect voor hen.

Dit gesprek over hoe het nu gaat en het daarna bekijken van de bakjes met mango waardoor de stem van mijn moeder uit het verleden klonk maakten mij als bij toverslag emotioneel. Op de vraag aan Debby hoe het nu ging antwoordde ze met een op en neer-gebaar. En ik begrijp dat zo goed. Soms kan zoiets schijnbaar onbenulligs als het kopen van een bakje mango een laatje openen waar het verdriet in is opgeborgen om voor een moment weer even nadrukkelijk aanwezig te zijn.

Een tijdje terug had ik op tv na een tip van vriend Remco een item over "De Steenen Trappen" gezien het klooster/kindertehuis waar mijn moeder met haar zus in de Tweede Wereldoorlog is geweest, toen kwamen de emoties onverwacht ook los, en nu weer. Door mango, het moet niet gekker worden. Aan de andere kant is het ook goed. Als er dierbaren zijn overleden leven ze nog voort in de gedachten van hen die ze missen, ze blijven sluimerend aanwezig, komen af en toe in dromen op bezoek en kunnen plotseling haast aanraakbaar dichtbij zijn waardoor oogjes even gaan prikken en je het gemis weer zo duidelijk voelt. Tegelijkertijd is er ook een glimlach vanwege de dierbare herinnering wat het bitterzoet maakt. In tegenstelling tot de mango, die moet zoet zijn, en hoe donkerder de stukjes....