In mijn eigen kleine hoekje

Al om 7.15 uur zat ik gisterochtend gedoucht en gekleed aan mijn ontbijtje, want om 7.30 zouden de mannen komen. Er was buiten al een drukte van belang om alles klaar te zetten en om even over achten betraden ze dan op kousenvoeten mijn woning. Kousenvoeten ja, want eerst werd er door het hele huis en de trap beschermend plastic neergelegd. Plastic....ik weet, dat kán eigenlijk niet meer in deze tijd, maar we zitten in een overgangsfase wat dat betreft, en ik was er blij mee want er lopen de hele dag door verschillende mannen van buiten naar binnen met die door het zand en weet ik veel waar nog meer doorheen gelopen maat 46. Uiterst vriendelijke en beleefde heren: "Is het goed als ik stroom van u gebruik?" Vanzelfsprekend, anders kunnen ze niet werken, maar het is wel heel netjes.

Ik had overal ruimte gemaakt, maar in de keuken moest het kastje met heel veel serviesgoed erin toch nog wat verschoven worden, en dat deed hij zelf. Overal werden foto's van gemaakt voor als er onverhoopt beschadigingen gemaakt zouden worden. Op de eerste dag werd het asbest gesaneerd, de ramen verwijderd waarna er tijdelijk plexiglas in is gekomen. Ook werden de ventilatiekanalen van de keuken en de badkamer behandeld, er is een soort kunststof in aangebracht voor bescherming.

In de bouwvakwereld gaan de collega's op een bepaalde manier met elkaar om, er wordt vooral op luide toon geconverseerd. Om 9.00 uur hoorde ik ze onder elkaar meedelen dat ze honger hadden en bijna gingen eten. Om 9.00 uur! En jawel, nog geen kwartier later gingen ze pauzeren. "We zijn over zo'n drie kwartier weer terug hoor." En dat was ook zo, met literpakken vla en energiedrankjes kwamen ze weer werken. Eén van de mannen werd om de 20 à 25 minuten gebeld door zijn vrouw/vriendin met wie hij, terwijl hij doorwerkte, videobelde, of hoe heet dat? Er werd met veel 'schatje', 'liefje' en 'ik hou van je' verteld wat er de voorgaande 25 minuten was gebeurd. Heteromannen hebben het niet makkelijk.

Ook vond er een incident plaats, de stroom viel plots uit. Mensen die wel eens wat meer hebben gelezen over werkzaamheden in en rond mijn woning zullen er niet van opkijken, en ik deed dat ook niet. Ik constateerde slechts. De mannen zeiden dat het wel eens meer gebeurd, 'gisteren nog', maar dat het dan snel weer was verholpen. Toen ik de koelkast open deed, deed het lichtje het wel, dus er was geen storing. Ik besloot eens in de meterkast te kijken, en jawel, er was een aardlekschakelaar van een hele groep uitgeklapt. Toen was de boot aan. Eén van de jongens die op de lanai de ramen had verwijderd was aan het opruimen en stofzuigde de rommel op, maar had ook water opgezogen. Zijn leidinggevende ontstak in een tirade. Het bleek om de beste stofzuiger te gaan die ze ter beschikking hadden, en die was nu kapot. Eind van het liedje was dat de leidinggevende later zelf de plexiglazen noodramen erin kwam zetten, zuchtend dat die jongen hem niet meer onder ogen durfde te komen.

Ik voelde me de hele dag alsof ik aan het kamperen was in mijn eigen huis, alles staat op en in elkaar en tijdens de werkzaamheden van de diverse werklieden heb ik me in mijn eigen kleine hoekje op mijn eigen kleine stoeltje zo onzichtbaar mogelijk gemaakt, en heb wat op de computer gewerkt. Let maar niet op mij, ik woon hier slechts.

Dit stond 's morgens klaar op de galerij.

Ook op de trap.

Berschermplastic door het hele huis. 

Het werd serieus aangepakt. 

Het ventilatiekanaal in de keuken. 

Permanente mist. 

Onder het keukenraam op de galerij. Dat wordt vandaag aangepakt.