De cirkel van het leven

Gisteren is de vader van een lieve vriendin overleden na een kort ziekbed. Ik heb de leeftijd bereikt waarop vrienden en bekenden van om en nabij dezelfde leeftijd hun ouders gaan verliezen. Zelf heb ik mijn beide ouders niet meer, mijn vader is in 2005 overleden en mijn moeder in 2017. Er gaat sindsdien geen jaar voorbij of ik hoor van een vader of moeder voor wie het leven klaar is. Naar mate je ouder wordt zijn er ook meer begrafenissen dan bruiloften, het is daardoor wel een bijzondere levensfase. De generatie voor mij, voor ons, dunt uit en langzaam gaan we zelf tot de buitenste kring behoren.

De cirkel van het leven. Maar soms is die cirkel ernstig van slag, zoals bij een nichtje van mij die jaren geleden haar zoon, nog in zijn tienerjaren, door een noodlottig ongeval is verloren, of die vriendin wiens man van rond mijn leeftijd door een ziekte is weggenomen, haar met hun twee kinderen achterlatend. Het is niet iedereen gegeven om gezond en wel de negentig te halen.

De vader van mijn eerste verloofde overleed plotseling aan het begin van onze relatie en de moeder van mijn laatste verloofde is heengegaan tegen het eind van de verbintenis, beiden op veel te jonge leeftijd. Het feit dat daarna de moeder van een verloofde in wording op 47 jarige leeftijd plotseling overleed, geeft wellicht aan waarom er wat huivering is om met mij romantisch te verkeren.

Maar terugkerend naar de levensfase waar mijn leeftijdgenoten en ik inzitten, waarbij ouders vaak eerst wat gaan kwakkelen met de gezondheid en ze ondersteuning nodig hebben bij de dagelijkse dingetjes. Mijn moeder vond het hilarisch toen ik haar vertelde dat als we met vrienden bij elkaar waren er altijd uitvoerig werd geïnformeerd naar het wel en wee van wederzijdse ouders. Tegelijkertijd vond ze het ook wel fijn, fijn dat er naar haar gevraagd werd, maar ook fijn voor mij dat ik mensen om mij heen had die er voor mij waren.

Mijn moeders grootste angst om één van haar kinderen te overleven is haar gelukkig bespaard gebleven, maar sommigen, zoals mijn eerder genoemde nichtje, hebben dat kruis wel moeten dragen. Zo ook de ouders van een vriendin die hun oudste dochter aan een terminale ziekte hebben verloren.
De cirkel van het leven zouden we zo graag perfect rond zien, maar helaas is ie dat zelden.