Afwijzingen

Van de week de radio uitzending van The Easy Jazz Club teruggeluisterd waar Bertus, Facebookvriend sinds mensheugenis (nou ja, we kennen elkaar sinds 2005, wat in www-begrippen toch wel een soort van eeuwig is), presentator van is. Deze uitzending was gewijd aan de onlangs overleden componist en muzikant Burt Bacharach. Naast dit is hij al vanaf de jaren tachtig leerkracht in het basisonderwijs en leent hij zijn stem ook aan commercials en het voorlezen van boeken. Nu ik bijna een uur lang naar zijn stem heb kunnen luisteren snap ik waarom. Maar er kwam meteen een klein stukje oud zeer opzetten.

Zoals u wellicht weet heb ik iets van drie jaar columns geschreven en ook voorgelezen voor het programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle. Ik vond dat erg leuk om te doen, toen het programma is gestopt heb ik voor 'De Roze Golf' nog een tijdje columns geschreven maar op een gegeven moment had ik het gevoel dat alles wat ik wilde zeggen wel gezegd was en in herhaling ging vallen. Het was tijd dat iemand anders zijn/haar/hen visie gaf over de regenbooggemeenschap. In de periode dat ik werkloos was, nadat V&D failliet was gegaan, heb ik vrijwilligerswerk gedaan, naast de columns voor de radio was dat ook werken als taalcoach voor mensen die de Nederlandse taal gingen leren. 

Op een gegeven moment werd ik er op geattendeerd dat er in Rijswijk een organisatie was die mensen zochten om luisterboeken in te spreken. Ook dit was vrijwilligerswerk. Dat leek me erg leuk, dus ik heb me ervoor aangemeld. Het werd groots aangepakt, ik kreeg teksten toegestuurd, in het Nederlands, Engels, Frans en Duits, alsmede ook studieboekteksten die moest ik voorbereiden en na een telefonisch onderhoud, waar ik al iets moest voorlezen, mocht ik naar Rijswijk komen om daar een test te komen doen. Ik wil u er nogmaals op attenderen dat het vrijwilligerswerk betrof. Ik werd na een soort sollicitatiegesprek in een ministudiootje neergezet en heb de teksten voorgelezen. Ik zou spoedig van hen horen. Dat gebeurde ook, ik kreeg mail waarbij per onderdeel in procenten werd uitgedrukt hoe geschikt ik was, of in mijn geval beter gezegd niet geschikt was. Met daarbij de aantekening dat er een zweem van een Haagse tongval te bespeuren was in mijn voordrachten. Ik begreep toch ook wel dat ze daar niet veel mee konden.

Ik werd afgewezen dus. De vele, vele afwijzingen die ik kreeg op sollicitaties voor betaald werk in die dagen deden me niet zo veel, maar deze afwijzing hakte er op één of andere manier best hard in. Waarom weet ik niet. Gekrenkt ego? Dacht ik, omdat ik op de radio te horen was, dat ik Gods gave aan luisterend Nederland was? Voelde het als een oordeel over mijn zijn? Ik heb er destijds ook geen blogje over willen schrijven, enkel mijn inner cricle vrienden wisten ervan. En nu ik de stem van Bertus hoorde, en zoveel jaar later begrijp ik het ook wel, om met een bekende, tevens Haagse zangeres te spreken, 'Je kunt van een schorre spreeuw geen merel maken'. 

Dat is dezelfde zangeres die toen ik in mijn jonge jaren bij een modellenbureau stond ingeschreven iemand zocht om haar nieuwe hit 'Don't Pull The Trigger On Me' voor een tv opname luister bij te zetten. Er werd aan mij gedacht, maar ik werd te jong bevonden. Ook een afwijzing dus, maar toen ik de jongen die het wel werd later op tv zag, werd hij door Vanessa, want zij was het, vanaf een brug in het kanaal geworpen. Soms is een afwijzing een zegen in een vermomming. Later heb ik diezelfde jongen toen we in het Nederlands Congresgebouw een modeshow aan het voorbereiden waren nog van een wisse dood of op z'n minst een val met ernstige gevolgen gered. We stonden ergens heel hoog op een trap met achter ons een gapend gat van tientallen meters. Ik zag hem op het randje staan, met z'n armen zwaaiend en ik kon hem nog net met met mijn hand in zijn rug de goede kant op duwen. 

Toen ik nog aan relaties deed was ik meestal degene die er op een gegeven moment wel weer genoeg van had, maar toch één keer was het andersom. Ik voelde het al aankomen en ik vond het wel eens plezierig om in de rol van de afgewezene te zitten. Later die week kwam er een tijdschrift uit waarin een interview stond met mijn toen voormalige liefde en wie schetst mijn verbazing dat in dat interview, welke was afgenomen toen wij nog verkeerden, ik met naam en toenaam werd genoemd als de verloofde waarvan binnenkort afscheid genomen zal gaan worden. Ik had het zelf niet gezien, maar vrienden hadden het interview ontdekt en belden me er over op. Het kan ook nooit es gewoon. 

Maar goed, afwijzingen horen bij het leven en de ene keer pakt het beter uit dan de andere keer, en soms voel je je gekrenkt om er een ander moment weer volledig senang mee te zijn.