Verhaal van een vader

Toen ik het onderstaande las, heb ik eerst mijn broekspijpen opgerold om God op blote knieën te danken dat ik geen kinderen heb. Maar vervolgens drong de boodschap van het voorval wel tot me door. Het is een gebeurtenis opgetekend door een Amerikaanse vader van een driejarige dochter.

Aan die gast die me gisteren staande hield op het Ross parkeerterrein. 

Ik ben die gozer met het driejarige schreeuwende kind over zijn schouder. Ik kidnapte haar niet, ik weigerde enkel om vier badsponzen voor haar te kopen. Terwijl ik met die schreeuwende, schoppende bundel van boosheid naar mijn auto liep, die natuurlijk helemaal aan de andere kant van het parkeerterrein stond, had jij de brutaliteit om voor me te gaan staan en aan mijn dochter te vragen of ze oké was. Waarop ze prompt reageerde met: Nee!

Van mijn geduld was op dat moment niet veel meer over. Ik opende mijn telefoon en liet je de foto van mijn gezin zien die ik als wallpaper erop heb staan en vervolgde mijn weg naar de auto.

Jij kende mij en mijn kind niet, en toch was je bereidt om jezelf in een gevaarlijke situatie te begeven voor mijn dochters veiligheid.

DANK JE WEL.