Avontuur

Drie dagen lang heb ik een rollercoaster aan emoties ondergaan, verdoofd, boos, verdrietig, onbegrip, verbazing, angst, teleurstelling, gelatenheid drongen zich beurtelings en soms gelijktijdig aan me op met 3 dagen lang hoofdpijn en slapeloosheid tot gevolg. Dat heb ik maar even z'n gang laten gaan, ik ben iemand van het relativeren, en dat wilde ik nu ook, maar dat lukte niet zo goed. Een lieve vriend van me zei dat relativeren heel goed was, maar dat ik voor nu heel hard KUT! mocht zeggen, wat ik vanzelfsprekend gedaan heb, ik bedoel, hoe vaak krijg je de kans.

Dit alles had natuurlijk te maken met het nieuws afgelopen maandag wat insloeg als een bom. Sommige collega's waren in tranen en zullen samen met de rest net zulke emoties hebben ondergaan als ik. Ik hou erg van duidelijkheid, en die schijnt er aan te komen, maar ik ben zelf natuurlijk al op onderzoek uitgegaan, omdat het nieuwe CAO gewoon al bekend is, en heb ontdekt dat als alles doorgang zal gaan vinden zoals het bedrijf het voor ogen heeft, mij dat op den duur met de salariskorting van nu, de afbouw van toeslagen en het inschalen in een nieuwe loongroep €200,- per maand gaat schelen. Het werken wordt dan zoiets als werken met behoud van uitkering, want dat inkomensniveau wordt het.

Het is gemeen, stiekem, laag bij de gronds en achterbaks, het heeft Stalinistische en dictatoriale trekjes omdat dit zonder overleg met wie dan ook zomaar is besloten. Het is wettelijk ook niet toegestaan, wat het hele plan meteen ook een gotspe maakt omdat ik bij kortingsacties klanten mede deel dat boeken wettelijk uitgesloten zijn, daar houden we ons wel aan, maar dit terzijde. Ik heb in mijn hoofd even de vertaalslag moeten maken dat die directie totaal geen beeld heeft wie er bij ze werkt, het interesseert ze niet. En dat is ook te begrijpen, het is een (Amerikaanse) investeringsmaatschappij en hun doel is winst maken, mensen zijn totaal niet belangrijk.

Dat inzicht schept helderheid, ze hebben er geen idee van wie er bij ze werkt, laat staan wie ik ben. Ze doen wat hun opdracht is, dat het individuen in problemen gaat brengen, they don't care. Vandaag hebben de even zo verbaasde bonden een gesprek met de directie die in de media al heeft aangeven zich niets aan te trekken van een wettelijk verbod op hun handelen en gewoon voet bij stuk zal gaan houden, ongehoord en misplaatst arrogant, want het versterkt de neerwaartse spiraal waar we al een tijdje inzitten alleen maar, dat vind niet alleen ik die er al 34 jaar werk en dus best wel enig inzicht heb, maar ook diverse deskundigen. Het is klaar met het bedrijf, dit is een laatste wanhopige poging die meer kwaad dan goed zal doen.

Plotseling had ik het voor mij verhelderende inzicht om alles wat er staat te gebeuren, van de in Nederland nog nooit vertoonde massale loonsverlaging tot aan het, volgens mij onafwendbare, faillissement aan toe als een avontuur te gaan zien. Een avontuur! Dat is voor mij de sleutel om het te kunnen behappen, noem het naïef of infantiel, maar, hé, voor mij werkt het. Laat het allemaal maar komen, ik weet, zoals dat bij avonturen gebruikelijk is, niet wat er allemaal op me af gaat komen, maar ik bied het het hoofd. Minder salaris betekent een sport om te zien om toch uit te gaan komen door bijvoorbeeld, zoals ik al aankondigde, voor nu te stoppen met etentjes en uitjes, ik heb lieve vrienden die dat begrijpen, vooral omdat zij zelf ook niet allemaal ongeschonden deze tijd door moeten komen. Ontslag wegens faillissement? Ik stap de wereld van het UWV in als iemand die nog uit het handgeschreven brieven sollicitatietijdperk is. Kom maar op!

Door de schuld niet bij een voor mij gezichtsloze directie neer te leggen, maar door de situatie te accepteren voor wat ie is, is de rollercoaster aan emoties, de slapeloosheid en de hoofdpijn voorbij. Het is zoals het is, en ik blijf gewoon mijn positieve zij het altijd wat ironische zelf, en zal ik tot de laatste dag, of dat op mijn 67e is of door de situatie wellicht al volgend jaar, met plezier het werk doen waar ik voor ben ingehuurd.