Nou, nou, nou, nou, nou zeg!

Gisteren hoorden wij het verpletterende nieuws dat het bedrijf waar ik werkzaam ben verregaande maatregelen gaat treffen om de boel overeind te houden. Het is het soort nieuws waarvan je door de omvangrijkheid ervan als verdoofd bent. Als direct gevolg van de maatregelen moeten wij, de werknemers, zo'n 6% van ons salaris gaan inleveren ingaande 1 februari. Daarnaast komt er een sterk versoberd CAO met o.m. 1 vakantiedag minder, wat toeslagen die komen te vervallen en last but not least nieuwe salarisschalen waarbij het verschil met het huidige salaris kan oplopen tot 10%.

Bent u daar nog? Nu ben ik het type van de soep wordt nooit zo heet gegeten, maar ik hoop binnenkort wel op persoonlijk niveau precies te weten waar ik aan toe ben zodat ik maatregelen kan nemen betreffende zorg,- en eventueel huurtoeslag waar ik nu net buiten val, en dan misschien net recht op zou kunnen hebben.

Maatregelen die ik direct laat ingaan zijn het stoppen van (geplande) uitjes en etentjes. Even pas op de plaats om later misschien als de rook wat is opgetrokken opnieuw te bekijken wat kan en niet kan. Voor nu is het leven even overleven geworden. Relativerend gezien heb ik nog werk daar waar vele anderen worden ontslagen. Realistisch gezien kan dit een opmaat zijn naar het totale faillissement: Eerst een loonoffer, daarna faillissement met doorstart, waarbij 60% in dienst kan blijven voor 75% van het huidige salaris, de rest staat op straat. Volgens het UWV heeft het bedrijf dan genoeg gedaan om werk te behouden. De uitkeringen van de ontslagen medewerkers is dan gebaseerd op het lagere salaris i.p.v. het huidige als de stekker er nu al zou worden uitgetrokken.
Een niet onbelangrijk detail is dat het bedrijf met deze per 1 februari ingaande maatregel langs dat wat juridisch toelaatbaar is schuurt, en dan nét een beetje er overheen.
Het is nu even een kwestie van afwachten. 2015, het jaar met nu al vele gezichten.