Spijt

Als je aan mij vraagt waar heb je spijt van, zo terugkijkend op je leven tot nu toe, dan is het enige waar ik spijt van heb dat ik niet ben gaan studeren, of in ieder geval heb doorgeleerd, en ik wil dan meteen nuanceren dat spijt wel een erg groot woord is, ik vind het meer jammer dat ik dat niet gedaan heb. Ik had het, met de wetenschap van nu, wel gekund, ik ben niet dom.

Ik weet ook wel waarom ik het niet gedaan heb, ik vond school niet leuk, was mentaal wat verder dan de gemiddelde klasgenoot, ik dacht al na over oorzaak en gevolg op een leeftijd waarop de meesten gewoon maar 'deden' zonder over consequenties na te denken, viel mede daardoor ook niet zo goed in de groep en ik ben al niet zo'n groepsmens, toen ook al niet. Van kinds af aan heb ik altijd al een 'volwassen' kijk op de wereld om mij heen gehad, heel erg gevoelig voor sfeer, lette erg op hoe andere mensen reageerden en voelde vrij snel aan welke kant een situatie op zou gaan, nog niet zo lang gelden kwam ik er achter dat ik een vorm van hoogsensitiviteit heb, daardoor vielen veel puzzelstukjes op z'n plaats, na te veel prikkels erg moe, niet goed tegen veranderingen kunnen, van kinds af aan niet tegen lawaai kunnen en nog zo een paar dingetjes. Het is niks ergs, maar wel fijn dat ik weet waarom ik dus als jongmens ook al 'anders' was dan de gemiddelde leeftijdsgenoot.

Doordat ik me niet goed op m'n plaats voelde op school, wilde ik na het diploma niet weer naar een andere school en ben ik gaan werken. Ik heb nu een baan waar ik natuurlijk met collega's werk, maar, voor mij heel belangrijk, de meeste tijd de ruimte krijg en ook neem om zelfstandig bezig te zijn. Het is vanzelfsprekend niet een baan met een hoog aanzien, maar ik heb het er erg naar mijn zin en dat vind ik belangrijker. Maar in die positie merk ik deze week toch een vorm van 'jammer' of zo je wilt 'spijt', dat ik niet beter mijn best heb gedaan om wat hoger op de maatschappelijke ladder te komen.

Financieel is het geen vetpot, maar ik ben geen veeleisend mensch, en van het kleine salaris wat ik maandelijks ontvang kan ik best komen, maar nu met dat hele gedoe op mijn werk, waarbij het draait om (veel) minder geld ontvangen in de toekomst, ervaar ik enige stress, vanwege natuurlijk de (gedwongen) veranderingen die dat met zich mee gaat brengen, het gepuzzel nu om te kijken hoe ik zaken anders moet gaan aanpakken om met minder centjes er toch te gaan komen, het niet willen afgeven van baangaranties, de stap naar de rechter die gemaakt moet worden door de bonden of misschien wel door mij persoonlijk. Het maakt dat ik dan wel eens denk: 'Als ik nu een echt vak geleerd had, had ik al deze toestanden niet', om er meteen achteraan te denken: 'Stel dat het ophoudt, ik kan helemaal niks!'. Man van bijna 50, zonder enige skills. Aan de andere kant zie ik jonge mensen die wel doorgeleerd hebben, met fantastische cijfers diploma's hebben gehaald, en zich gek solliciteren en niet aan de bak komen. Het zijn verwarrende tijden.