De Exoot

De brug stond open, de bomen waren dicht, er was file, een wegomlegging, kortom Harry was onderweg van het zo fijn centraal gelegen Alphen aan den Rijn naar het pittoreske Capelle aan den IJssel om met mij naar een theatervoorstelling te gaan, maar kwam niet aan. Ik heb de voorstelling als een alleengaande theaterbezoeker gezien. Het was de theatershow "De Exoot" van Anne-Marie Jung.

Toeval of niet, maar de eerste keer dat ik Anne-Marie Jung in het theater zag was in 2001, daar had ze een ondersteunende rol in de musical "Foxtrot", en ook die heb ik eveneens vanaf rij 1 alleen bekeken met naast me een lege stoel. Het kan zomaar zijn dat mevrouw Jung gisteren dacht: "Daar heb je die man weer die toen ook in z'n eentje zat". Destijds was het een niet op komen dagende ex-verloofde, waarmee meteen duidelijk werd waarom het een ex-verloofde was.

Anne Marie heeft vanaf 2000, het jaar van haar afstuderen aan de Kleinkunstacademie in veel theaterproducties, films en tv-series gewerkt. Voor de fans van "Wie Is De Mol", is zij bekend als De Mol van 2012. "De Exoot" is haar eerste soloprogramma, waarin ze naast het zingen van diverse liedjes in het Engels, Nederlands en zelfs Frans (de Eartha Kitt-versie van "C'est Si Bon") een aantal uiteenlopende karakters neerzet, die komisch zijn, maar toch ook weer niet. Naast briljant zangeres is Anne-Marie ook een heel goede actrice, en ieder personage is écht. Het zijn op zich staande sketches waarvan de leukste degene zijn waarmee ze de waan van het moment illustreert, zoals de koffiejuffrouw die al die belachelijke koffienamen van nu opnoemt en vertelt waar en hoe die bonen op ridicule wijze worden gevonden en behandeld. Ook de trendsettende huppelkut die zichzelf een 'influential' noemt en innerscarfing introduceert is geweldig goed getroffen. In de in harmonie gescheiden vrouw, met autistische trekjes, die haar adoptiekinderen op huidskleur uitzoekt zodat ze bij haar bankstel passen meende ik de hoofdpersoon van het blogje van gisteren, Connie Witteman, te herkennen. Kortom iedere vrouw (en één man) die ze neerzet zijn kleine schilderijtjes.

Anne-Marie heeft geen interactie met het publiek, maar dat is ook niet nodig want je ziet de echte Anne-Marie alleen als ze zingt en dat doet ze, zoals gezegd, subliem. De personages, het zijn zeker géén typetjes, die ze neerzet vertellen ieder hun eigen verhaal en het zijn stuk voor stuk vrouwen die zichzelf te belangrijk vinden om aan wederhoor te doen. Harry heeft écht wat gemist, ik zag dingen, ook in de kostuums en aankleding die hij als dramadocent zeker gewaardeerd zou hebben. Komt er een tweede solovoorstelling van Anne Marie, ben ik weer van de partij!