Ik realiseerde me dat het schrijven van blogs en columns me heel blij en gelukkig maakt, en ik zal altijd blijven schrijven, al is het maar voor kleine kring, maar nu ik sinds kort een column mag schrijven en voordragen voor het radioprogramma "Uit De Kast", en die column ook wordt geplaatst op de website van "De Roze Golf", ik al twee keer in dat laatste programma te gast ben geweest, de laatste keer vanwege muzikale herinneringen, kwam de, waarschijnlijk overmoedige, gedacht bij me op, om te proberen het schrijven uit te breiden, misschien wel naar betalende opdrachten. Hoe pakt een mensch zoiets aan? Geen idee. Ik heb moeite om mezelf aan te prijzen en ik tik dit nu ook met warm schaamrood op de kaken, maar ik durf eindelijk wel van mezelf te zeggen dat ik enig (natuurlijk) talent heb om wat zinnen achter elkaar te zetten.
En toen dacht ik aan Twitter. Onwetend heeft Anne-Marie Jung me een virtueel duwtje gegeven. Als ik naar een theatervoorstelling ben geweest schrijf ik daar altijd een blogje over. Uit betrouwbare bron is mij ooit eens meegedeeld dat mensen die op het toneel in het theater werken het leuk vinden om daar (leuke en opbouwende) feedback op te krijgen. Soms praat je wel eens na met acteurs na de voorstelling en kun je het met elkaar hebben over hoe je het ervaren hebt en hoe zij het bedoeld hebben. Dat is erg leuk, ik hoef niet met ze op de foto, ik hoef ook geen handtekening, ik ben geen 14 meer, maar je merkt dat het wederzijds inspirerend is om over de voorstelling te praten. Dat kan niet altijd en hoeft ook niet, maar een blogje over mijn theaterbezoek stuur ik dan wel eens door via Facebook naar de desbetreffende.
Het blogje over de theatershow van Anne-Marie kon ik niet via Facebook sturen, want ze heeft geen eigen account, wel Twitter. En omdat ik al met het idee speelde om weer een Twitter-account aan te maken was dat het zetje. Voor Anne-Marie, van wie dit haar eerste soloshow is, die bovendien net is gestart, leek het me interessant en leuk om te horen wat een willekeurige bezoeker (ik dus) er van vond. En ze vond het leuk, ook heeft ze het bericht geretweet (zo heet dat geloof ik), en dus aan haar eigen Twitter-pagina toegevoegd, zodat anderen het ook kunnen lezen.
Op die manier probeer ik een beetje meer leesbekendheid te krijgen en wie weet wat daar nog uit zou kunnen gaan komen. Niet geschoten.... je weet wel. Ik ontdekte dat ik wel al op Twitter te lezen was, "De Roze Golf" bleek mijn columns daar ook te plaatsen, dat wist ik niet. Lang verhaal kort: je kunt dus volger van me worden op Twitter als je in het zoekbalkje FransAidan intikt (twitter.com/FransAidan). Nou geloof ik dat Twitter ook niet meer zo hip is, maar ik probeer het gewoon!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten