En we gaan doorrrrr....

Alsof ik de laatste tijd al niet genoeg aan het uitzoeken, verdelen, sjouwen en regelen ben, lag er een brief in de bus van de woningbouw waarin op verheugende toon werd medegedeeld dat de bergingen gerenoveerd gaan worden. De bestaande frames van hout- en gaaswerk worden verwijderd, en daarvoor in de plaats komen geheel afgesloten units. Op 9 juni aanstaande is er een opruimdag in het leven geroepen, waarop we in de gelegenheid worden gesteld om zaken die we weg willen doen vanuit de bergingen kunnen aanbieden. Mijn eerste reactie was: 'Hè ja, dat kan er ook nog wel bij'.

Van de week bleek mijn bewonersconsulent dezelfde te zijn als die van het complex waar mijn moeder woonde. Daar kwamen zij en ik achter toen ze voor de eerste inspectie van mijn moeders woning kwam. Ik vroeg haar en passant of het de bedoeling was dat we de bergingen leeg gingen maken als de renovatie plaats vond. Dat was inderdaad de bedoeling, er kwam wel wat ruimte voor zaken tijdelijk te stallen, ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat mensen fietsen in huis moeten gaan zetten, maar het merendeel moet toch even in huis gezet. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik boven de bergingen woon, dat scheelt weer. Ze wist ook nog niet wanneer de renovatie plaats ging vinden.

Nu had ik al wat zaken van mijn moeder die ik in de berging wilde zetten, maar daar wacht ik nog maar even mee. En als bewust alleenstaande moet je toch wat vaker vooruit denken, dus heb ik de gigantische doos waarin ik alle kaarten die ik ooit heb mogen ontvangen bewaar alvast naar boven gehaald, omdat ik wist dat er ook nog heel veel andere dingen in zaten en dat wilde ik toch al eens uitzoeken.

Ik heb nog maar even grof gekeken en de kaarten van de rest gescheiden, maar er kwam al heel veel herinnering terug. Ik zag op de kaarten handschriften van mensen die niet meer onder ons zijn, en de andere spullen variëren van spulletjes van de lagere school tot aan liefdesbrieven van verloofdes en zij die dat graag hadden willen worden. Ik besefte ook dat het laatste komt doordat ik nog van het pre-digitale tijdperk ben, en er vroeger dus brieven werden verstuurd om amoureuze avances te maken of om je verloofde de bevestiging te geven dat hij de enige voor altijd is. Een weemoedige glimlach kwam op mijn lippen, en ik dacht meteen hoe jammer het is voor de jonge mensen van nu die alles via appjes en smsjes communiceren, en waarvan niets bewaard zal blijven. Ik prijsde me hierom gelukkig.

In de doos met allerhande zaken zitten zoveel leuke, lieve en ontroerende dingen dat er heel wat blogjes over te schrijven zijn in de nabije toekomst.