Nadat mijn moeder op 26 april voor de tweede keer in één maand een amputatie aan hetzelfde been had moeten ondergaan was ze daarvan herstellende. Dat ging met ups en downs, maar als alles goed zou gaan zou ze 9 mei weer naar het revalidatieadres gaan waar ze tussen de twee operaties in al was geweest. Mijn zus en ik gingen om en om bij haar op bezoek. Zaterdag 6 mei was mijn zus er, en ze belde op, ze deelde mee dat toen ze aankwam er dokters en zusters om mama's bed stonden en de gordijnen er omheen dicht waren. Nog geen kwartier later belde ze weer op om te vertellen dat mama naar een eenpersoonskamer werd gebracht. Ik ben meteen ook naar het ziekenhuis gegaan.
Vanaf dat moment zijn mijn zus en ik steeds bij haar geweest. Zaterdag samen, ik ben om 20.00 uur naar huis gegaan en mijn zus wilde graag bij mama blijven slapen. Heel organisch ging het de volgende dagen zo dat ik er overdag was, en mijn zus dan naar huis ging en 's avonds na het eten weer kwam en 's nachts bleef en ik naar huis ging. Zondag was mama heel rustig ze heeft de hele dag geslapen en ik zat bij haar. Het waren dierbare momenten. We hadden 's morgens Het Gesprek met de dokter gehad dat mama stervende was. Dat wilde hij eerst doen waar ze bij was, dat schijnt de gebruikelijke gang van zaken te zijn, maar ik heb aangegeven dat mijn moeder niet de vrouw was die dat aankon. Ze wist best dat er wat gaande was, maar haar er mee confronteren vonden wij niet nodig.
Maandagochtend belde mijn zus op om te vertellen dat mama heel erg bij de tijd was en dat de dokter vond dat het plan om haar dinsdag naar het revalidatieadres terug te laten keren gewoon doorgang kon vinden. Totale verbijstering maakte zich van mij meester. Zelfs door de telefoon begreep ik al dat dit een opleving was. Toen ik aankwam in het ziekenhuis, was ik vast besloten om dit niet te laten gebeuren, zeker niet toen ik zag hoe mama er aan toe was. Later die ochtend kwam de dokter weer en zag nu ook dat het geen goed idee was. Een hospice, dat was de oplossing. Die dag zijn al haar kleinkinderen ook nog op bezoek geweest.
Dinsdagochtend kwam de dame van het hospice om eens te zien wie of de eventuele nieuwe bewoner was. Het werd snel geregeld, om 13.15 uur die middag kwam de ambulance om mijn moeder en mij naar het hospice in Nieuwerkerk aan den IJssel te brengen. Een hele mooie locatie en ontzettend lieve dames (veelal vrijwilligers) heetten ons welkom. Om 2.00 uur in de nacht van dinsdag op woensdag belde mijn zus op, de dames van het hospice hadden haar dat aangeraden omdat zij zagen dat mama nu echt aan het allerlaatste stukje bezig was. Ik op de fiets in de nacht richting Nieuwerkerk, op goed geluk, want ik was er nog niet fietsend geweest, maar ik reed er in één keer heen. Mama ademde heel moeizaam, maar was wel heel rustig. "Ze ademt niet meer" zei ik tegen m'n zus. "Ik ga de dames even halen". Toen ik met hen weer in de kamer kwam, ademde ze weer, maar de dames zeiden dat dit echt de laatste momenten waren. En dat was ook zo. Op 10 mei 2017 om 3.13 uur is onze moeder in ons bijzijn overleden. 4 Dagen voor moederdag, 6 dagen voor mijn verjaardag en 10 dagen voor haar verjaardag waarop ze 91 jaar zou zijn geworden.
Mijn moeder is de laatste dagen van haar leven beurtelings heel rustig geweest, ze heeft veel geslapen, maar was soms heel goed bij en andere momenten wat verward en ook bezorgd.
"Waarom lig ik op een kamer alleen?"
"Waarom lig ik hier? Ik mankeer niks."
Zondag had ze de hele dag geslapen, maar toen ze maandag haar heldere ochtend had zei ze toen de zuster haar kwam wassen:
"Gisteren ben ik niet gewassen, en ik heb ook geen eten gehad."
"Waarom moeten mijn kinderen er de hele dag zijn? Ik word daar bang van."
"Ik weet niet wat er allemaal aan de hand is, maar mocht ik er niet uitkomen, weet dat jullie altijd hele lieve kinderen voor mij zijn geweest".
"Zo kan het toch niet! Ik kan als jullie komen geen koffie meer voor jullie zetten, dan hoeft het voor mij niet meer".
De dag dat ze naar het hospice ging was voor haar een hele intensieve en verwarrende dag.
"Ik snap er niks meer van. Wat gaan ze nou allemaal met me doen?"
"Je moet me echt beloven dat ze niks met me gaan doen."
"Ik heb geen kleding bij me, ik moet toch kleding hebben als ik daar ben."
Eenmaal in het hospice had ik een gesprek met een medewerkster toen ik terug kwam zei ze:
"Nou, waar ging dat allemaal om?"
Toen ze na alle commotie van de verhuizing van het ziekenhuis naar het hospice in slaap was gevallen zag ik dat ze onrustig droomde. Toen ze wakker werd vroeg ze:
"Ben ik nou overleden?"
"Weet Els (mijn zus) nu ook dat ik hier ben? Hoe komt ze hier dan?"
Het laatste wat ze tegen mij gezegd heeft toen ik dinsdag 's avonds naar huis ging was:
"Jij gaat lekker eten", op een toon dat we elkaar de andere dag weer zouden zien en spreken.
Zoals gezegd is mama vanaf zaterdag niet meer alleen geweest één van ons was altijd bij haar. We hebben haar troostend toegesproken, haar hand vastgehouden, en bij haar gezeten als ze sliep. Soms was het moeilijk om haar te verstaan omdat ze moeite had om te praten. Het is een groot intens verdriet en tegelijkertijd is het goed zo. Ze heeft de prachtige leeftijd van bijna 91 jaar bereikt, heeft altijd op zichzelf kunnen wonen en haar grootste gruwel, het wonen in een verzorgingshuis, is haar bespaard gebleven. Alleen had ik haar laatste maanden, vanaf die vreselijke pijnen in haar been en het vervolg, de twee amputatie-operaties, graag anders gezien.
.......................oprechte, ....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderen