Het touwtje uit de brievenbus

Bij de inboedel van mama was ook een beeldschoon klokje, ondanks dat het vrij zwaar is, is het oorspronkelijk een reisklokje. Het komt van mijn grootouders van vaders kant, en het heeft na hun overlijden altijd bij mijn ouders gestaan. Toen mijn ouders in Doetinchem woonden werkte het klokje ook gewoon, maar de laatste jaren niet meer. Ik heb altijd gedacht dat het een kwestie van opwinden was, maar zo eenvoudig is het niet, het is niet eens open te krijgen. Het klokje is nu van mij, en ik kan niet tegen klokken die het niet doen, dus heb ik eens gegoogeld naar een klokkenmaker.

Die was snel gevonden, in de buurt en ook met goede referenties. Ik belde eerst maar even omdat het een huisadres was waar naar werd verwezen. De man aan de andere kant van de lijn vertelde waar de werkplaats was, ook dat was in de buurt. Toen ik er aan kwam moest ik door een nering van dierenbenodigdheden heen, terwijl uitheemse vogelsoorten zich lieten horen. Ik vond het een erg vreemde plaats voor een klokkenmakerswerkplaats, maar ik dacht opeens aan het touwtje uit de brievenbus van Jan Terlouw en dat we weer meer vertrouwen moeten hebben in elkaar. Achter in dit etablissement was inderdaad een werkplaats met heel veel  klokken en de man die ik eerder aan de telefoon had gehad. Hij bekeek het klokje bewonderend en ik kreeg een kleine Kunst & Kitsch-achtige uitleg. Ik wist al het een en ander van het klokje, en wat hij meedeelde klopte ook. 

Hij zou er de komende tijd eens zijn licht over laten schijnen, hij zag wel dat het mechaniekje heel vuil was, maar het klokje heeft dan ook jarenlange sigarenrook van opa en sigarettenrook van mijn ouders en bezoek moeten doorstaan, dus dat is niet zo heel vreemd. In de komende weken zou hij mij een prijsopgave doen toekomen. Ik wacht het af. Ik hoop heel erg dat het klokje het weer zal gaan doen.