Zakenreizen en daardoor alleen dineren geeft me de kans om te doen wat ik graag doe: mensen kijken. Vanavond was ik getuige van iets moois en het had niets te maken met schattige dieren, dineren in een vijfsterrenrestaurant of een adembenemende omgeving. Het was gewoon een familie die aan het eten was. Ze vielen me in eerste instantie op omdat de twee jongens me deden denken aan mijn broer Gord en ik toen wij die leeftijd hadden.
De familie was aan het dineren en er was iets ongebruikelijks aan dit tafereel. Ik kon er niet zo snel achter komen wat het was en waarom ik zo gefixeerd was op hen. En toen drong het tot me door. Ik merkte dat al die tijd dat ik aan het tafeltje naast hen zat, ze geanimeerd in gesprek waren. Het was niet zo'n plichtmatig gesprek met dito reacties, het was een écht gesprek met elkaar, en toen zag ik het! Ik begreep waarom het er zo ongebruikelijk uitzag voor me. Zowel de kinderen als de ouders hadden geen elektronische apparaten bij zich. Er was geen telefoon om op te kijken, geen berichtjes waar op gereageerd moest worden, er werd geen foto gemaakt van hun eten of henzelf om te posten. Ze waren aan het praten en lachen.
Op een gegeven moment gingen de kinderen naar buiten om te spelen en dacht ik: 'Aha, nu is de conversatie gestopt en komen de telefoons tevoorschijn'. Neen! In plaats daarvan schoof de man wat dichter naar zijn vrouw toe en het gesprek ging door, en ze deelden samen het dessert. (Op dit punt, moet ik toegeven, was ik ze officieel aan het stalken, want ik kon zelfs zien wát voor dessert ze hadden). Uiteindelijk weekte ik me van hen los toen ze weggingen, hand in hand, om de kinderen te zoeken.
Ik stond positief versteld van dit ongecompliceerde schouwspel van geluk door simpel 'samen te zijn als een familie'. Dus iedereen, leg je apparaten weg en ga een leuk gesprek aan met de persoon naast je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten