Toen was geluk ... #14

Hoofddoekjes. Het woord alleen al kan anno nu een bepaalde groep mensen vlekken in het gezicht bezorgen en een verhoogde polsslag. Terwijl tot in de jaren 80 van de vorige eeuw hoofddoekjes een heel gebruikelijk gezicht waren in het straatbeeld. Mijn moeder droeg ook vaak een hoofddoekje met als doel haar oren te beschermen tegen de wind, zeker als ze fietste.

De vierkante vaak leuk bedrukte hoofddoek werd dubbelgevouwen in een driehoek en met één punt naar achter en twee punten naar voren op het hoofd geplaatst, waarna de twee voorste punten in een knoop onder de kin werd vastgemaakt. Zoals ik al zei een mode item wat veel vrouwen in die dagen droegen. Niemand maalde erom. Zo halverwege de jaren 80 zag je het minder en ook mijn moeder droeg ze niet meer. Het Nederlandse hoofddoekje zie je nu niet of nauwelijks meer, daarvoor in de plaats zijn de vaak vrolijk gekleurde hoofddoeken gekomen van dames met een migratieachtergrond, en daar malen dan sommige mensen wel om.

Dat slaat zover door dat toen ik enkele jaren geleden met mijn moeder boodschapjes ging doen en het een beetje guur was, ik haar overhaalde om, net als vroeger, voor buiten even een hoofddoekje om te doen, gewoon op de 'Nederlandse manier'. Ze zat stil in een scootmobiel en op oorpijn zat ze niet te wachten. Dat bewoog een ggz geïndiceerde man er toe haar vanaf de overkant van de straat roepend negatief aan te spreken op haar hoofddoekje. Gelukkig was mijn moeder doof.

Als je in de jaren 60 boodschappen ging doen, kon je gerust een hoofddoekje omdoen. 

Ook Brigitte Bardot droeg in haar tijd een hoofddoekje.