Week 39 2018; Wat een week!

Op het wereld wijde web mag je, maar hóef je nergens op te reageren is mijn credo, soms is het beter om een reactie die je ergens op zou willen geven lekker voor jezelf te houden. Ik moest er aan denken toen ik las dat een leerkracht van basisschool De Spiegel in Den Haag is ontslagen omdat zij het nodig vond om op social media als volgt te reageren op het dodelijke ongeval in Oss: "Die kutkinderen die er altijd onder gaan liggen ook altijd in Oss". Ze stelde dat ze gehackt was, maar onderzoek door twee onafhankelijke adviseurs gaf aan dat dat hoogst onwaarschijnlijk is.

Geen week zonder een VVD'er in opspraak. Deze keer is het VVD-senator Anne-Wil Duthler. Ze heeft in 2014 ingestemd met een wetsvoorstel waarin adviezen van haar eigen bedrijf zijn opgenomen. Het leverde haar bedrijf, Duthler Associates, €76.960, exclusief btw op. Een tweede opdracht leverde €74.185, exclusief btw op. Hoewel het te triest voor woorden is, word ik er intens vrolijk van als ik denk aan al die mensen die op deze partij hebben gestemd waardoor ze de grootste zijn geworden. Een volk krijgt de leiders die het verdient.

Ik was zo naïef om te denken dat het al strafbaar was, maar pas vanaf 1 juli 2019 is het dat echt om tijdens het fietsen de telefoon te gebruiken. Ik denk waarschijnlijk te logisch na, en ging ervan uit dat geen enkel weldenkend mens die deelneemt aan het verkeer met telefoontjes of andere mobiele elektronische apparaten in de weer gaat, maar daar blijken toch heuse wetten voor nodig te zijn. En passant worden trambestuurders en bestuurders van alle gehandicaptenvoertuigen ook in het verbod meegenomen. Voor automobilisten was het sinds 2002 al verboden.

Als eerste stad van Nederland gaat Groningen een rookverbod instellen voor publieke ruimtes in de buurt van instellingen die om een rookvrije zone vragen. Niet alleen sigarettenrook, maar ook rook(gassen) van auto's, motoren, en bromfietsen zijn dan verboden in de buurt bij die instellingen. Een goede ontwikkeling. Het moet bijvoorbeeld de haag van aan slangen gekoppelde lopende patiënten die voor de ingang van het ziekenhuis staan, en terwijl de medicatie hun lichaam binnendruppelt tegelijkertijd dat lichaam voorzien van de nodige nicotine tegengaan. Zodat anderen zonder hun adem in te hoeven houden het betreffende ziekenhuis kunnen betreden.

Soms lees je iets wat je nog een keer moet lezen omdat je niet geloofd wat je zojuist gelezen hebt. Dat was in het geval van de 24 jarige jeugdleider van een scoutinggroep uit Goes die tijdens een zomerkamp drie kinderen heeft gebrandmerkt met een zelf meegenomen brandijzer welke hij in het vuur gehouden heeft en vervolgens tegen de rug van de kinderen gedrukt heeft. Leest u het gerust nog eens opnieuw.

De dag die we wisten dat zou komen was dan daar, er waren plannen om een aanslag te plegen in ons land. Net zoals in andere landen, waar dat gelukt was, lag het in de bedoeling om zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Dat schijnt het voornaamste doel te zijn in het leven van een aanslagpleger. Kan me niet voorstellen dat er iemand geschokt was over dit nieuws, het was ooit eens te verwachten. Hulde aan iedereen die zich heeft ingezet om deze aanslag te verijdelen. Bijzonder is wel dat een aantal van de verdachten al eerder in beeld waren om naar Syrië af te reizen om aan de strijd mee te doen, maar dat ze een gevangenisstraf kregen en gewoon in Nederland konden blijven, terwijl onlangs door veel protesten uit de samenleving ternauwernood uitzetting van twee kinderen die hier vanaf peuterleeftijd wonen kon worden voorkomen.

Een medewerker van het ministerie van Buitenlandse Zaken tegen wie acht klachten waren ingediend, waarvan zes gegrond verklaard (o.m. (seksuele) intimidatie, pesten en financieel machtsmisbruik) is niet ontslagen, maar overgeplaatst. De katholieke methode zeg maar. Ik vind daar wel wat van.

Anne-Wil Duthler

Tegeltjeswijsheid 293

Lieg niet tegen me

                                           "Don't Lie To Me" - Barbra Streisand

Daar waar anderen opgewonden raken als er een nieuw album uitkomt van Beyoncé Knowles of haar zus Solange, waar destijds zendtijd voor werd ingeruimd bij 'De Wereld Draait Door' omdat wat zij te zeggen had wel heel bijzonder was, maakte mijn hart een vreugdesprongetje toen ik vernam dat op 2 november het nieuwe album, "Walls", van Barbra Streisand zal verschijnen. Haar inmiddels 36e studioalbum. Barbra zegt zelf dat het album 'weergeeft wat zich de laatste tijd in haar hoofd afspeelt'. En iedereen die haar een beetje volgt weet dat ze sociaal bewogen is en een groot tegenstander van Donald Trump. Dat komt tot uiting, zonder zijn naam te noemen, op de single die vooruit loopt op het album en gisteren is uitgekomen "Don't Lie To Me". Excerpts van de tekst:

"You can build towers of bronze and gold"

"All that we build has come undone"

"How do you win if we all lose?"

"You change the facts to justify"

"Your lips move but your words get in the way"

"Can't you see we're crying?"

"Where's the new horizon?"

"How do you sleep?"

Jongens waren we

Jongens waren we - maar aardige jongens. Begin twintig, het waren de jaren 80. De bom, Herman van Veen zong dat ie nooit zou vallen, Doe Maar was daar nog niet zo zeker van. Negenennegentig luchtballonen zouden zomaar een wereldoorlog kunnen ontketenen. Op muziekgebied zaten we midden in de Neue Deutsche Welle en Nederlandstalige Nederpop. Duits en Nederlands stond weer in de hitparade en wij zongen het mee. Wij, een groep jongeren van rond de twintig die het ook allemaal nog niet wisten, maar deden alsof ze de wijsheid in pacht hadden. We maakten plezier, kwamen bij elkaar thuis, verjaardagen, zwemmen, bowlen, de Efteling, de kermis, het leven was om geleefd te worden, maar aan de horizon gloorde al langzaam de échte volwassenheid. We wilden er nog niet aan, maar toch.

Er waren verliefdheden, hier en daar werd het ouderlijk huis verlaten, voorzichtig werd op eigen benen gestaan, er kwamen verantwoordelijkheden en we deden mee aan het grote mensen spel. We zagen elkaar minder vaak, de groep viel langzaam uit elkaar. Er werd verhuisd naar andere steden. Soms dacht je nog wel eens, 'hoe zou het nou met die of die zijn?' Foto's uit die tijd deden je glimlachen, ach ja een andere, onbezorgde tijd. De maatschappij en de ontwikkelingen staan niet stil en gaandeweg is er zoiets ontstaan als het wereld wijde web, je zoekt es mensen van vroeger op, maar niet iedereen is te vinden, en achternamen zitten niet altijd meer in het geheugen. Maar doordat ik vroeger dagboeken bijhield en ik daar eens iets in wilde opzoeken zag ik plots de achternaam die ik niet meer wist. Een zoekopdracht en jawel, onmiskenbaar de jongen van vroeger, het gezicht is niet zoveel veranderd. Een berichtje in de trend van 'een stem uit het verleden', en na enige tijd reactie. Er ontstaat een intense chatwisseling, er blijkt nogal wat gebeurd in de jaren. Ingrijpende emotionele zaken die door dit contact weer naar de oppervlakte komen. Tijden van regelmatige berichtjes worden afgewisseld met tussenpozen van stilte, maar het blijft trekken. En dan opeens: 'We moeten nu toch echt eens afspreken'.

Het is dertig jaar later, het is langer geleden dan hoe oud we toen waren. De bel gaat, hij komt aanlopen op de galerij, 'wat leuk dat je er bent', en het voelt niet ongemakkelijk of onwennig, het is meteen vertrouwd, de klik van toen is er direct weer. Hij is getrouwd en vader van drie kinderen, ik een kinderloze ba'er. Er wordt honderduit gepraat, over hoe het nu in ons leven gaat maar we lopen ook op memory lane en gaan terug in de tijd. Twee van onze groep van destijds zijn er niet meer. Door gruwelijke spelingen van het lot, een ongeval en een ziekte, zijn twee jonge levens gestopt. Eén van hen was zijn broer, ik wist het door de vele chats, maar nu we er in real life over praten komt het nog eens extra binnen, de emotie is voelbaar. Doordat we het over hen hebben, en we de foto's erbij pakken, zijn ze er even bij en in onze gedachten zoals ze toen waren, net als wij jongens aan het begin van hun leven.

De avond vliegt om, een brede avond, er is gelachen, maar er is ook serieus gepraat, écht gepraat, er is met een weemoedige glimlach teruggekeken, het heden is besproken, de zaken die als twintiger ondenkbaar waren zijn heden ten dage toch echt waarheid geworden. We hebben het goed. We beloven elkaar bij het afscheid niet weer dertig jaar te wachten. Ach ja, jongens waren we toen en mannen zijn we nu - maar aardige mannen.

Toen was geluk ... #16

Niemand kijkt er meer van op als vrouwen werken en mannen zich met het huishouden bemoeien. Maar het heeft relatief lang geduurd voordat vrouwen zich losmaakten en zich los kónden maken van het aanrecht. Zij waakten over het huishouden en koesterden dat ook. Ze zagen weinig noodzaak om betaald werk buitenshuis te verrichten. In 1960 werkte slechts één op de twintig vrouwen buiten de deur terwijl destijds in Amerika en Engeland één op de drie vrouwen dat deed.

Omgekeerd kregen mannen nauwelijks een voet tussen de deur in het huishouden, dat was het terrein van de vrouw. Pogingen om hier verandering in te brengen werden de kop ingedrukt. Mannen zouden een enorme puinhoop van het huishoudelijke werk maken. In 1963 was voor het weekblad Libelle het beeld van een man achter het fornuis reden voor een aantal waarschuwingen:

Als een man gaat avonturen tussen gootsteen en fornuis, is zijn vrouw

voorbereid op van alles, ook het ergste. Was het echt niet anders 

mogelijk, dan kon het best prettig zijn als de man eens kookte, maar

dan moest de huisvrouw zorgen dat alle boodschappen in huis

zijn. Mocht hij onverhoopt zelf boodschappen willen doen, dan dient 

de vrouw op te geven hoeveel hij moest kopen. De huisvrouw die na

mannelijke kokerij een smetteloze keuken vindt mag zichzelf gelukkig

prijzen! Dit komt namelijk zelden voor, meestal vindt u een ongelooflijke

bende. Mannen gebruiken graag veel potjes, schaaltjes en pannen en van 

'tussendoor iets afwassen' is geen sprake. Maar dat moest u er maar voor 

over hebben. 

Bij een ingezonden brief in 1967, waarin een vrouw vermeldt dat ze hele dagen op kantoor werkt en graag wil dat haar man meehelpt in het huishouden, staat het volgende antwoord:

'Luistert u eens, beste mevrouw. Het zou al een verschil van hemel en hel maken als u doodgewoon voor halve dagen naar kantoor gaat.'

En in een Libelle van 1972 staat joviaal 'Laat uw man eens in de keuken brutselen, en doe daarna niet moeilijk.'

Het is dus eigenlijk nog helemaal niet zo lang geleden dat de man op huishoudelijk vlak als een soort randdebiel werd gezien of op z'n minst als het grootste kind van het gezin. Mijn vader was zijn tijd blijkbaar ver vooruit, hij kon namelijk, indien nodig, mijn moeder volledig vervangen in alle huishoudelijke taken. Hij huldigde ook het principe 'samen aan het werk, en dan samen aan de koffie als het klaar is'. En als mijn vader cake of oliebollen bakte bracht hij de keuken gewoon weer in oorspronkelijke staat terug. Daarentegen kende ik ook een generatiegenoot van hem van wie je, als je op visite kwam en zijn vrouw was niet thuis, geen koffie kreeg, want hij wist niet hoe ie dat moest zetten. 

Culinair weekend

Eén van de fijne en leuke dingen om te doen vind ik uit eten gaan met vrienden. Genieten van elkaars gezelschap en van al het heerlijks wat wordt geserveerd. Onderwijl gezellig bijkletsen over van alles wat ons zo bezighoudt. Afgelopen weekend ben ik op het culinaire vlak zeer verwend. Vrijdag was ik door Rick en Chris geïnviteerd voor een diner om hun dankbaarheid uit te drukken dat de kat na hun vakantie door mijn zorgen nog steeds in leven was en zelfs gezond. Ze waren naar Griekenland geweest en daarom leek het hen leuk om te gaan eten in het Griekse restaurant Irodion in Capelle.
Een goede keuze, het is er heerlijk eten en vertoeven. De vakantieverhalen en wat er allemaal staat te gebeuren in de nabije toekomst hebben we onder het genot van een wijntje en Griekse spijzen met elkaar doorgenomen. Het was een heerlijke avond.

Vriendin Talitha was er onlangs geweest en vond dat ik niet geleefd had als ik niet een keer had gedineerd in de Euromast. Vanzelfsprekend was ik wel eens op de Euromast geweest, had er zelfs ooit geborreld, maar gedineerd had ik er nog nooit. Grappig genoeg heb ik dat wel op andere bekende torens in het buitenland gedaan, zoals de Donauturm in Wenen en de CN Tower in Toronto. Zondag was het moment daar om ons in hogere sferen te begeven in het restaurant van de Euromast.
En het is werkelijk een adembenemende ervaring. Het is prachtig om de avond te zien vallen over de stad en al die duizenden lichtjes te zien. Daarnaast is het eten er voortreffelijk. Ook van deze avond heb ik intens genoten.

Beide restaurants kan ik van harte aanbevelen.

Restaurant Irodion in Capelle aan den IJssel

Zicht vanaf het restaurant in de Euromast in Rotterdam. 

In Memoriam: Sjoukje Hooymaayer

Mensen van mijn generatie zijn met Sjoukje Hooymaayer opgegroeid, of liever gezegd met haar alterego Dokter Lydie van der Ploeg, de rol die ze 212 afleveringen lang vanaf 1981 tot 1993 speelde in de zeer succesvolle tv-serie "Zeg 'ns Aaa". Het gezin van der Ploeg en de Dobbelstenen kwamen op zo'n manier de huiskamer binnen dat je je als kijker onderdeel voelde van die families. Je zat bij ze in de keuken, de huiskamer of de spreekkamer.

Na "Zeg 'ns Aaa" nam ze in 1994 de rol van Trudy Labij over in de serie "Zonder Ernst" en speelde daarin Jet Valkenburg. Ik vind dat één van de leukste Nederlandse series ooit met een geweldige cast en heerlijke karakters en dialogen. Helaas is deze serie nooit op DVD verschenen. Ik ga het maar weer niet hebben over hoe onzorgvuldig we in ons land met het culturele erfgoed omgaan, maar jammer is het wel.

Zoals zoveel actrices van haar lichting was ze in eerste instantie een theateractrice, ze studeerde in 1965 af en was vanaf dat jaar tot 1980 verbonden aan Toneelgroep Theater. Vanaf 1982 werkte ze als freelance actrice. Ze heeft in haar carrière een grote verscheidenheid aan rollen gespeeld op toneel en voor tv. Modern en klassiek toneel, komedie en drama. Maar pas toen ze in "Zeg 'ns Aaa" ging spelen kreeg ze bekendheid bij het grote publiek. Dat vond ze zelf niet verrassend, ze constateerde heel nuchter dat er naar tv nu eenmaal meer mensen kijken dan dat er naar het theater gaan. Zeker begin jaren 80 toen er nog maar twee Nederlandse zenders waren.

Op tv speelde ze haar laatste rol in de serie "Dokter Tinus" waarin ze in een terugkerende gastrol de moeder van het titelpersonage vertolkte. Hans Cornelissen, die in "Zeg 'ns Aaa" haar zoon speelde en een succesvol theaterproducent is, vroeg haar of ze de rol van Mrs. Higgins in de productie "My Fair Lady" op zich wilde nemen. Dat wilde ze en het betekende dat ze na 12 jaar weer in het theater te zien was. Tijdens deze productie kwam in april dit jaar naar voren dat Sjoukje ziek was, ze had eierstokkanker.

Sjoukje koos ervoor om niet behandeld te worden. 'Het is sloopwerk, die behandeling, en dan is het nog maar afwachten of het enig effect zou hebben. Dit gaan we niet doen'. Ze wilde absoluut weer het toneel op en in mei stond ze nog een aantal keer met "My Fair Lady" in Carré waar ze op een waardige, bij haar passende manier afscheid nam van haar geliefde theater en publiek.

Sjoukje, de charmante en altijd wat chique dame verwoordde heel goed waarom het haar keus was om op deze manier afscheid te nemen van het leven in een prachtig interview in de Volkskrant. 19 september is ze overleden, na de laatste maanden van haar leven intens genoten te hebben van de dingen die er zijn, zo is ze met haar kinderen op vakantie geweest naar Italië. Sjoukje is 78 jaar geworden. Om met haar woorden te eindigen:

'Ik heb alles gedaan, heb alles gezien. Ik ben een dankbaar mens, 

echt waar. Ik heb een prachtige carrière gehad. Ik heb ik weet niet hoeveel 

mensen iets moois mogen geven. Wat moet ik nog meer willen?'

Week 38 2018; Wat een week!

Thierry Baudet heeft z'n bek maar weer es een douw gegeven en beweerd dat 'Bij ongewijzigd beleid Nederland over twee generaties 24 miljoen mensen telt waarvan de helft allochtoon is'. Hoogleraar demografie aan de Universiteit van Amsterdam, Jan Latten en Casper Albers, hoogleraar Toegepaste Statistiek en Datavisualisatie aan de Rijksuniversiteit in Groningen, mensen die er zeg maar wel kijk op hebben, oordelen aan de hand van diverse berekeningen dat deze bewering van Thierry over zowel het aantal inwoners als het aantal allochtonen onwaarschijnlijk is.

In de Rotterdamse wijk Charlois zagen voorbijgangers een slang van ruim 1 meter lang in het gras langs de Maasoever liggen. De slang is overgedragen aan de dierenambulance. Het gaat om een korenslang die normaal gesproken alleen in de Verenigde Staten voorkomt. Het dier is geliefd bij terrariumhouders, en zal waarschijnlijk ontsnapt zijn.

Annemarie den Toom, de ombudsman, euh vrouw, nou ja het ombudsmens dan maar voor het openbaar vervoer, wil dat er op alle stations en in alle treinen toiletten komen. Dat geldt ook voor kleine stations en sprinters in de regio. Een goede zaak. NS laat weten er mee aan de slag te gaan.

De horror! Ik kreeg het al benauwd door het alleen te lezen: In Zevenbergen was een 4 jarig jongetje tijdens het spelen in een ondergrondse vuilcontainer gevallen. Gelukkig kon de brandweer het kind met een ladder er uit te halen. Hij was niet gewond maar wel erg geschrokken.

Helaas heeft Glennis Grace niet de finale van "America's Got Talent" gewonnen, maar het zilveren lijntje is dat ze zich heeft kunnen presenteren aan een nieuw miljoenenpubliek. Dat is ook wat waard.

Dat heel Amerika nog niet over de blote tiet van Janet Jackson heen is, daar kijken wij smalend naar, maar we kunnen nu in Nederland ook de hand in eigen boezem steken (pun intended). Want in de rechtbank van Almelo is een schilderij die er al 26 jaar hangt weggehaald, vanwege klachten over de beeltenis. Het gaat om het schilderij "Regelrecht" van Jan en Joep Gierveld en laat een vrouw zien die wordt verleid door de duivel maar zich gesteund weet door het recht. Daar is een tiet op te zien, al 26 jaar dus, en nu wordt het schilderij vanwege de plotselinge klachten op een andere niet openbare plek gehangen.

Afgelopen donderdag stond de wereld stil. Het afschuwelijke tragische ongeval in Oss maakte dat alles weer eens even in perspectief werd geplaatst. Het is niet te bevatten hoe de getroffen gezinnen en families en iedereen die ermee te maken heeft hier mee om moeten gaan. Heel Oss zoekt in totale verslagenheid en verdriet steun bij elkaar. Het laat zien wat een hechte gemeenschap het is in deze tijd van onbeschrijflijk leed. Mijn hart en gedachten gaan naar hen uit.

Regelrecht.

Annemarie den Toom.

Tegeltjeswijsheid 292

"The World I Threw Away"

"The World I Threw Away" is een nummer dat geschreven is door Neil Sedaka en Howard Greenfeld in 1969. Het is voor het eerst op de plaat gezet door Johnny Mathis. Datzelfde jaar neemt Neil Sedaka het zelf ook op. Ik leerde het lied kennen in de versie van Patricia Paay op haar album "The Lady Is A Tramp" uit 1977. Ik wil hier meteen maar weer eens benadrukken wat een geweldige zangeres Patrica Paay altijd is geweest, naast dit nummer wat mijn favoriet is, heeft ze zo ongelooflijk veel gedaan onder haar eigen naam, maar ook op talloze hits van de jaren 60, 70 en 80 is ze te horen als backingvocaliste of zong ze partijen in voor 'zangeressen' die dat zelf niet zo heel goed konden.

Goed, dat moest ik even kwijt, maar terug naar het liedje. Ik had ineens zin om er een hertaling van te maken, dan heet het "De Wereld Die Ik Achterliet" 

De Wereld Die Ik Achterliet

Vandaag zag ik je lopen op straat.

Je zei 'hallo' we hebben even gepraat.

En voor ik het wist zag ik vlug

mijn wereld van vroeger terug.

Na zoveel jaren apart

zat jij nog steeds in mijn hart.

Het deed me meer dan ik had verwacht.

We spraken over onze leuke jaren

voor we onze eigen koers gingen varen.

Jou te zien maakte dat mijn verleden

plotseling werd vermengd met het heden.

Het duurde niet lang want

ik zag een trouwring aan jouw hand.

Daardoor zag ik de wereld die ik achterliet. 

Je gaf me op m'n wang een zoen,

ik voelde tranen prikken toen.

Je zei 'Het was leuk om je te spreken',

en ik voelde mijn hart breken.

Het was idioot, begrijp ik nou

maar toen je wegging volgde ik jou 

Ik moest de wereld zien die ik achterliet.

Ik zag de straten in een vroeger licht.

Mijn verleden openbaarde zich.

Op ieder plein en in elke laan

keek het verleden mij aan. 

Met elke herinnering, wist ik voor mij

is het nu over en echt voorbij.

Toch bleef ik kijken naar de wereld die ik achterliet.

Ik keek naar jouw raam in de nacht,

het licht brandde er zo zacht.

In gedachte hoorde ik je stem,

maar ik wist dat je daar was met hem.

En nu loop ik weg van je huis.

Vaarwel lief, dit is niet meer mijn thuis.

Vaarwel ook aan

de wereld die ik achterliet. 

Uit de (poppen)kast

Wat voor sommigen óf al duidelijk, óf helemaal niet belangrijk was is door Mark Saltzman, de schrijver van de verhaaltjes van Bert en Ernie in Sesamstraat sinds 1984, medegedeeld; Bert en Ernie zijn een setje. Althans in zíjn beleving, want zo zegt hij: 'Zonder er echt een bedoeling bij te hebben, maakte ik van Bert en Ernie een stel toen ik hun scènes schreef'. Hij deed inspiratie op uit zijn eigen relatie met zijn man Arnie.

Nu zal zo'n bekendmaking in Nederland, op een enkeling na, als niet zo schokkend worden ervaren, want vaak hebben zij die er aanstoot aan zouden kunnen nemen door goddelijk gebod geen tv, dus kennen ze het niet. Zelf heb ik er nooit zo bij stil gestaan, het zijn poppen in een kinderprogramma, bovendien was ik van mening dat het pedagogisch was aangepakt en kleuters zich met Ernie kunnen identificeren, en dat Bert voor de autoriteit, de corrigerende stond, maar wie ben ik?

Drie, twee, één.... en jawel hoor, nog geen dag later haastten de makers van Sesamstraat zich om wat Mark had gezegd ten stelligste te ontkrachten. 'Bert en Ernie zijn beste vrienden'. Maar Mark heeft enkel gezegd dat hij de relatie van de poppen zo zag omdat het voor hem op die manier makkelijker was om verhaaltjes te verzinnen.

Amerika is nogal spastisch met alles, daar werd een scène waarin Ernie die bang was in het donker en bij Bert in bed kruipt, die er dan meteen uitvalt, niet uitgezonden. In Nederland wel. Ik denk dat de makers, met de hysterische publieke reacties op de Nike-reclame nog vers in het geheugen, een boycot vrezen of dat er Bert en Ernie-poppen verbrandingen plaats gaan vinden. Heeft Donald Trump er trouwens al over getweet?

Situatie

En toen was er ineens een situatie, gecreëerd door mij. De situatie was dat ik me had omgekleed op de sportschool om te gaan sporten, mijn spullen in het kluisje had gedeponeerd en deze met het hangslotje op slot had gedaan. Alleen zat het sleuteltje van dat hangslotje in mijn tas die in het kluisje stond.

In al die jaren dat ik sport en het slotje in gebruik heb is dat nog nooit gebeurd. Ik deelde het mee aan de balie en gelukkig was er een reguliere bezoeker die vlakbij woont en naar het scheen vroeger ooit timmerman was geweest, want zijn hulp werd ingeroepen en hij stemde ermee in om thuis spullen te halen om mijn kastje te openen op de harde manier; met een slijptol.

Met veel lawaai en veel vuur werd het slotje doorgezaagd en kon ik weer bij mijn spullen inclusief huissleutels. Gelukkig heb ik nog wel meer hangslotjes zodat vervanging rap is geregeld.  Een leermoment voor mij om vanaf nu altijd bewust te controleren of het sleuteltje aan het slotje zit alvorens ik 'm dichtklik.

Paarse krokodil

Bijna iedereen kan zich nog wel het reclamespotje herinneren waarin een paarse opblaasbare krokodil het onderwerp was en dat het begrip uitgroeide tot een metafoor voor overdreven klantonvriendelijke bureaucratie. De reclame stamt uit 2004 maar sinds die tijd wordt de term 'paarse krokodil' gebruikt om in twee woorden aan te kunnen geven hoe belachelijk een bepaalde situatie is die in een handomdraai zou kunnen worden opgelost, maar vertraging oploopt door regelzucht. Dit jaar verscheen er na 14 jaar een opvolger van dit spotje, met volgens mij dezelfde onwillende man met z'n formulieren.

Van de week liep ik langs een kantoor waar een paarse krokodil pontificaal tegen een pilaar geleund te zien was. Ik weet niet wat voor kantoor het is, maar ik stelde me zo voor dat deze paarse krokodil is geïntroduceerd door een communicatiedeskundige die zichzelf 'een gek mens' vindt en tijdens een brainstormsessie iets tegen de groep wil aanhouden, ze wil stappen zetten in de customer journey en een transformatie inschieten in het probleemoplossend vermogen van de afdelingen. Het is volgens haar toch geen rocket science dat door de juiste co-creatie binnen een afdeling het mogelijk moet zijn om customerissues met enige agility te tackelen. 'Geen paarse krokodillen meer!' roept ze er jolig iets te luid achteraan. Op dat moment komt een door haar van te voren geïnstrueerde stagiaire binnen met een opgeblazen paarse plastic krokodil. 

'Wij benchmarken onze performance voortdurend, en het is belangrijk dat alle neuzen dezelfde kant op staan in deze, waarbij de synergie vanzelfsprekend heel belangrijk is. We hebben hier allemaal een can do-mentaliteit, dus zie het als een challenge dat deze paarse krokodil niet op jouw afdeling terecht komt. We gaan vanaf deze week monitoren hoe elke afdeling het doet qua klachtenafhandeling, en iedere maandag zal na een heads up meeting deze paarse krokodil gaan naar de afdeling die het minst goed heeft gepresteerd de week ervoor. Met de collega's van die afdeling zal een bila'tje plaatsvinden om te zien waar de bottle neck zit. Ik weet zeker dat als we met jullie commitment nu doorpakken en focussen op het zo efficiënt mogelijk afhandelen van complicaties voor zowel de customers als onze company we de stavaza hieromtrent aanmerkelijk kunnen amenderen. Durf daarbij gerust out of the box te denken!'

Of die krokodil stond er gewoon just for fun, dat kan natuurlijk ook. 

In Memoriam: Anneke Grönloh

Anneke Grönloh begon haar carrière min of meer gelijk met Rob de Nijs, Willeke Alberti, Ria Valk en Johnny Lion, maar zij moesten in haar hun meerdere erkennen qua populariteit. Anneke was het eerste tieneridool van Nederland. Taferelen die we later konden zien bij The Beatles met drommen idolate fans en politie escortes waren in haar hoogtijdagen begin jaren 60 heel gewoon.

Ze werd geboren in Nederlands-Indië en bracht de eerste jaren van haar leven door in een Jappenkamp. Na de oorlog komt de familie Grönloh naar Nederland. In Nederland en België treedt ze op met diverse orkesten waarmee ze jazz, rock & roll en Amerikaanse hits zingt. Als ze Peter Koelewijn leert kennen op het lyceum zingt ze ook samen met hem en z'n Rockets. In 1959 wint Anneke de destijds populaire talentenjacht 'Cabaret Der Onbekenden', en als prijs kreeg ze een platencontract.

In 1960 neemt ze een single op in het Maleis 'Asmara', welke in Maleisië, Singapore en Indonesië een nummer 1-hit wordt en haar een gouden plaat oplevert. In het verre oosten zou Anneke haar hele carrière onverminderd populair blijven met nummer 1-hits als 'Nina Bobo' en 'Boeroeng Kaka', met naast gouden platen immens succesvolle tournee's met uitverkochte concertzalen en stadions in o.a Singapore, Malakka en Penang.

Op het Songfestival van Knokke in 1962 zingt Anneke voor het eerst haar nieuwe single "Brandend Zand', het lied komt van niets op 1 binnen in de hitparade en blijft er 29 weken in staan waarvan 8 weken op de eerste plaats. Haar volgende single 'Paradiso' verstoot haar eigen 'Brandend Zand' van de toppositie af om er maar liefst 16 weken te blijven staan. De Anneke Grönloh-gekte in Nederland breekt los. Ook 'Soerabaja' en 'Cimeroni' behalen de top van de hitparade. Haar tweede carrière in het verre oosten gaat ook gestaag door. Ze neemt ook nummers op in het Duits en behaalt de eerste plaats in de Joegoslavische hitlijsten met de in Servisch gezongen versies van 'Cimeroni' en 'Wladimir'.

In 1964 was Anneke op het hoogtepunt van haar roem, ze wordt gevraagd om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Tegen het advies van de platenmaatschappij in doet Anneke toch mee met het liedje 'Jij Bent Mijn Leven'. 1964 is één van de twee festivals waar helaas geen bewegend beeld van bewaard is gebleven. Anneke eindigt samen met België op een gedeelde 10e plaats in een veld van 16 deelnemers. Dat haar hits in Nederland daarna afnamen werd vaak aan dit tegenvallende resultaat gewijd. Ze maakt vervolgens tv-shows, doet mee als leading lady in de Sleeswijk Revue, werkt samen met o.a Ramses Shaffy, Rob de Nijs en De Mounties.

In haar latere carrière blijven hits uit, maar ze bleef altijd een graag geziene gaste in diverse programma's van 'Sterrenplaybackshow' tot 'Ali B Op Volle Toeren'. Ik heb eens een optreden van haar bijgewoond en daar was goed te zien en te horen hoe allround Anneke was. Van haar eigen hits schakelde ze moeiteloos over naar Tina Turner's 'Proud Mary' en Shirley Bassey's 'Goldfinger'. Ook heb ik genoten van haar ontroerende rol in de verfilming van Marion Bloem's boek 'Ver Van Familie'.

Anneke Grönloh was een icoon, bij leven al een legende, met een uitgebreid repertoire in negen verschillende talen in diverse genre's, ze staat in het Guiness Book Of Records vermeld met vijf records. Wereldwijd verkocht ze meer dan 30 miljoen platen, voor een artiest uit ons land een unieke prestatie. Maar zoals ik wel vaker heb gezegd, wij zijn niet zo zuinig op ons muzikale culturele erfgoed en hun vertolkers. Humbug, doe maar gewoon, is de Nederlandse tendens.

Anneke was getrouwd met Wim-Jaap van der Laan tot aan zijn overlijden in 2004. Ze hebben twee zoons. Vrijdag 14 september is Anneke overleden aan een ziekte waar ze al geruime tijd aan leed. Ze is 76 jaar geworden.

Week 37 2018; Wat een week!

Dame op Twitter: Mijn huisarts stuurt een MRI aanvraag door. Vanmiddag word ik gebeld dat in mijn situatie een MRI niet kan plaatsvinden. Mijn situatie? Ja, u bent drie maanden zwanger. Ik begin te lachen. 'Ik ben 50 jaar en al 2 jaar in de menopauze.' 'Ja sorry, maar het systeem zegt dat u zwanger bent'. De belster vond het lastig te geloven dat ik gelijk had en niet het systeem. De les die we hieruit kunnen en ook moeten leren is dat systemen fouten kunnen bevatten, hoe moeilijk te geloven sommigen dat ook zullen vinden.

Politieagent Amber Guyger uit Dallas heeft haar buurman, Botham Jean, doodgeschoten. Naar eigen zeggen per ongeluk, want ze ging per abuis zijn appartement in in plaats van de hare en dacht met een indringer van doen te hebben. Het is een vreemd verhaal, en het feit dat het een donkere buurman betreft gooit extra olie op het vuur omdat in de Verenigde Staten de laatste jaren opvallend veel incidenten zijn met politieagenten waarbij donkere Amerikanen het slachtoffer werden.

De VVD pakt het nu anders aan. Thierry Aartsen die afgelopen week voor deze partij als Tweede Kamerlid werd beëdigd, is van te voren al in opspraak vanwege, laten we zeggen, bijzondere tweets over o.a. suïcidalen en vrouwen. Hij neemt wat hij daarin vermeld heeft niet terug en fractievoorzitter Klaas Dijkhoff vindt het niet een politicus en kandidaat-Kamerlid onwaardig zoals een aantal van zijn partijgenoten in den lande.

De taxichauffeur die tijdens Pride Amsterdam dragqueen Jennifer Hopelezz weigerde in zijn taxi heeft een voorwaardelijke schorsing van een week gekregen. Ook heeft hij in een gesprek zijn excuses aan Jennifer aangeboden, die ze accepteerde. Bij Meldpunt Discriminatie Regio Amsterdam zijn rond Pride zes meldingen binnengekomen.

Glennis Grace heeft het gehaald, ze staat 18 september in de finale van "America's Got Talent". Ongelooflijk leuk voor haar. Vingers gekruist!

"Tradition! Tradition!" is wat de hoofdpersoon Tevye in de musical "Fiddler On The Roof" wanhopig uitroept in een lied om vast te blijven houden aan oude waardes. Ik moest er aan denken nu de nieuwe traditie van het lekken door politici over de Miljoenennota ook dit jaar weer ten volste wordt benut. En zo schattig dat Ronald van Raak van de SP ontzetting hierover acteert. Mark Rutte zei verplicht dat hij het lekken afkeurt, maar ook dat ie er aan gewend is geraakt.

Een bruidspaar had zich online aangemeld voor hun trouwerij in de Zeeuwse plaats Kapelle op vrijdag 14 september, en daar stond de trouwambtenaar dus ook klaar in het gemeentehuis. Het bruidspaar stond echter in Capelle aan den IJssel, 100 kilometer verder. Er was nog telefonisch contact geweest tussen de trouwambtenaar en het bruidspaar, maar uit dat gesprek is blijkbaar niet duidelijk geworden dat het paar Capelle bedoelde en niet Kapelle. De huwelijksvoltrekking was een formaliteit, ze hadden volgens Marokkaans gebruik al drie dagen gefeest. Het paar heeft een nieuwe afspraak gemaakt, nu wel in Capelle aan den IJssel.

Botham Jean en Amber Guyger

Thierry Aartsen

Glennis Grace

Kringen

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

"Dat komt in mijn kringen niet voor!” kon je vroeger nog wel eens horen. Het was dan vaak een uitspraak van iemand met een bepaalde sociale status, of vond dat hij of zij daartoe behoorde, en was dan gericht op iets wat men verafschuwde en meende dat zulks bij mensen van een lager allooi hoorde. Bij iemand van een andere, een lagere, klasse, een andere kring. Je hield je op met mensen uit je eigen kring, sterker nog in vroeger dagen, en dat is helemaal nog niet zo lang geleden, was het ondenkbaar dat je huwde met iemand uit een andere sociale klasse of met een ander geloof. 

‘Twee geloven op één kussen daar slaapt de duivel tussen’  is niet voor niets een Nederlands spreekwoord waarmee wordt aangegeven dat een relatie van twee mensen met een verschillend geloof gedoemd is te mislukken. En hoewel het heel ouderwets lijkt zijn er heden ten dage nog mensen die zo denken en vinden dat je het qua geloof vooral in eigen kring moet vinden en houden. Of neem de aristocratie, toen koning Edward van Engeland in 1937 na een jaar koningschap aankondigde met de Amerikaanse twee maal gescheiden Wallis Simpson te willen trouwen die eerst zijn maîtresse was geweest was het Britse hof in alle staten. Hij moest kiezen tussen het koningschap of Wallis. Zoals bekend koos hij voor het laatste. Tot aan haar dood bleef Wallis voor de Engelse Koninklijke Familie persona non grata. Ook in Nederland werd heel blauw bloedig Europa afgezocht voor een geschikte kandidaat voor kroonprinses Juliana. Maar tijden veranderen en we kijken er niet meer van op dat de adel buiten de eigen kring huwt met stervelingen uit het volk.

Eigenlijk behoor je tot veel verschillende kringen in je leven. Allereerst je familiekring, die je niet kunt uitkiezen, je bent door een bloedband met elkaar verbonden, wat niet wil zeggen dat je het ook met elkaar kunt vinden, dat is een heel ander verhaal. Daarnaast bouw je in de loop van je leven een vriendenkring op. Die kun je zo groot en zo klein houden als je zelf wilt. Er zijn mensen die niet genoeg mensen om zich heen kunnen hebben, en anderen die zo’n drie of vier wel voldoende vinden. Vervolgens is er ook nog zoiets als een kennissenkring, in mijn beleving kunnen tussen vrienden- en kennissenkring enige overlappingen zitten, maar sommigen houden een strikte scheidingslijn aan tussen beide kringen en datgene wat ze met hen ondernemen. Als je geluk hebt bevind je je ook in een leuke werkkring gedurende je arbeidzame leven.

En zo zijn er nog wel tientallen andere kringen te noemen waartoe je behoort of ooit hebt toebehoord. Het leuke van columns schrijven voor ‘Uit De Kast’, is dat ik zelfs op deze gevorderde leeftijd nog dingen hoor waarvan ik het bestaan niet wist, zoals in dit geval De Kringen. En of dat aan mij ligt of aan hun manier van zichzelf onder de aandacht brengen laten we maar even in het midden. Feit is dat De Kringen dit jaar 55 jaar bestaat, opgericht in 1963 naar aanleiding van homo- en biseksuelen die moeite hadden met hun geaardheid in combinatie met hun geloofsbeleving.

Heden ten dage is De Kringen een organisatie met meer dan 150 gespreks- en gezelligheidsgroepen verspreid over het hele land voor lhbt’ers. In iedere kring van De Kringen zitten gelijkgestemden, zoals dat heet. Dus er zijn aparte kringen voor elke letter en daarnaast ook weer separate kringen voor jongeren en senioren. Zo op het eerste gezicht denk je dat op deze manier het hokjesdenken heel erg in stand wordt gehouden, maar tegelijkertijd is het natuurlijk heel fijn om als minderheid in de samenleving juist anderen op te zoeken met wie je overeenkomsten hebt en op die manier ervaringen met elkaar kunt delen. Voor jongeren is het natuurlijk fantastisch om juist leeftijdsgenoten te leren kennen die ook in de coming out fase zitten, net zoals het voor senioren prettig is om entre nous te kunnen zijn. Daarnaast begreep ik dat er ook gemengde kringen zijn, dus mocht je dat leuker vinden kun je je daar aansluiten.

In de huidige maatschappij vervagen met name sociale kringen steeds meer maar blijft het al eerder genoemde hokjesdenken, het lijkt wel, hardnekkiger dan ooit z’n kop opsteken, maar dat is weer een andere discussie. Ik wil graag weer even terug naar waar ik mee begon: “Dat komt in mijn kringen niet voor!”. Wie anders dan de fenomenale Annie M.G. Schmidt kan een nummer schrijven waarin de eigen sociale status superieur wordt gesteld aan dat van een ander. In 1952 droeg de te vroeg overleden Emmy Arbous het ongelooflijk vileine en grappige stuk ‘De Hoeksema’s’ voor.

Geluidsopname van Emmy Arbous waar ze bij het Sonneveldcabaret "De Hoeksema's" voordraagt:

Herinnert U zich deze nog? #128

DISCOTHÈQUE

"INTRO DISCO"

1979

Aantal weken: 6

Hoogste plaats: 18

Nog voor de wereld kennismaakte met de uit Nederland ontketende medley-rage Stars On 45, was er in 1979 de studiogroep Discothèque, een project van producers Bart van der Laar en Francis Goya, waarin intro's van bekende hits uit de jaren 60 en 70 aan elkaar geregen zijn met een discobeat eronder. Er kwam nog één single uit hierna, "For Your Love", maar dat deed helemaal niets. Een zogenaamd one hit wonder dus. 

Forensen

Deze week ben ik twee maal daags aan het forensen. Nee, niet vanwege arbeid, dat lijkt steeds meer een Pasen-Pinksteren-één dag-verhaal aan het worden, maar ik blijf positief daarover. Waar anderen zich waarschijnlijk al krijsend van de toren hadden geworpen blijf ik er in geloven dat het uiteindelijk gewoon goed gaat komen. Ik heb het vermogen om altijd, ook als het eens wat tegen zit, het zilveren lijntje te zien, samen met een gezonde dosis met humor gelardeerd relativeringsvermogen is dat mijn basis om me in dit ondermaanse staande te houden.

Ik forens omdat ik deze week de kat van vrienden mag verzorgen die op een welverdiende vakantie zijn. Normaal zou een buurvrouw worden ingezet, maar die is juist ook deze week van huis. Ik vind het fijn om het voor hen te kunnen doen, op deze manier plukken zij ook vruchten van mijn beschikbaarheid op dit moment. Des morgens begeef ik me in de ochtendspits in de metro, waarbij ik het gelijknamige krantje weer eens kan lezen en daarbij constateerde dat het niet meer de krant is die het ooit was in de tijd toen ik deel mocht uitmaken van het meningenpanel. En in de namiddag maak ik dezelfde rit nogmaals. Had je dan niet tijdelijk hun woning kunnen betrekken?, zal de vraag zijn die op veel lippen ligt. Ja, maar ik slaap, zoals onderhand wel bekend, het liefste in mijn eigen huis, en ik vind het geen vervelende rit om te maken.

De kat in kwestie en ik zijn instant vriendjes, hij begrijpt natuurlijk ook wel dat ik de hand ben die voedt, maar toch, er moet ook geknuffeld en gespeeld worden. Als hij aan zijn eten begint maak ik zijn sanitair schoon, en daarna is het tijd voor jolijt. Het zijn fijne momenten alleen de kat en ik, het geeft een soort zen-gevoel, helemaal in het nu. Hij geeft zelf aan waar ie zin in heeft, de ene keer is dat flink kroelen met soms de borstel erbij, de andere keer spelen met muisjes, balletjes en andere dingetjes van zijn speelgoedassortiment. Hij geeft ook aan wanneer ik wel weer weg kan gaan. Hij gaat dan op zijn stoel zitten met een blik van 'ik ben voldaan nu, je bent momenteel niet meer nodig, je kunt wel gaan'. En dan forens ik weer terug naar huis.

Onderweg mooie uitzichten. 

Mishandeld

Gisterochtend ontdekte ik dat ik geen toegang had tot internet en dat mijn tv het niet deed. De twee lampjes die daarvoor horen te branden op mijn Experia Box waren uit. Ik raak dan niet in paniek, eerst stekker eruit en erin, dat loste niks op. Even kijken of er bij KPN een storing bekend is in de buurt. Mijn telefoontje werkte natuurlijk op 4G i.p.v. Wifi, maar niks van bekend. Vervolgens een menuutje volgen om uiteindelijk het advies te krijgen om met het gratis nummer van KPN te bellen met de klacht.

Snel en vriendelijk werd ik te woord gestaan, de jongeman ging vanaf een afstand aan de slag, maar kwam ook niet echt ver. Ik mocht met een ontvouwde paperclip het resetknopje indrukken, het modem startte opnieuw op maar ook dat hielp niet. Er zou een monteur langs moeten komen en dat kon meteen 's middags al tussen drie en vijf uur. De jongeman vertelde dat het in principe gratis was, maar, en hij zei er uitdrukkelijk bij dat hij het móest zeggen en ervan uitging dat het bij mij niet het geval was, dat als ik de Experia Box had 'mishandeld' er wel degelijk kosten aan verbonden zouden zijn. Ik schoot in de lach. Hoe mishandel je een zo'n modem? Je ontvangt 'm doet de stekkertjes er in, sluit 'm aan en klaar. Je doet er nooit meer wat mee dan even afstoffen. Misschien hebben er ooit klanten mee gevoetbald of iets dergelijks. Je weet maar nooit.

Om half vier ging de bel en kwam de monteur, toen ik de buitendeur opendeed kwam hij aanlopen op de galerij en riep: "Ik snap meteen waarom je geen internet hebt." Hij wees naar de ravage voor mijn deur en de mannen die in een kuil daarvan bezig waren. Het was weer eens zover. Was er eerst vorig jaar door mijn gasleiding geboord, nu waren door, ik denk een graafmachine, de kabels kapot getrokken. Tóch nog mishandeling dus. De vriendelijke jongen zei dat zijn collega's bezig waren de kabels weer te herstellen, hij kwam toch binnen om in overleg te treden met zijn opdrachtgever voor deze case. Inmiddels waren er al meer klachten uit de straat gekomen en kon er door zijn vaststelling nu teruggekoppeld worden waar het aan lag en dat er al aan herstel werd gewerkt.

Ik was nadien onderweg en kreeg van KPN een keurig sms-je met de mededeling dat de stroring was verholpen en indien ik toch nog problemen ondervond ik met een speciale toegangscode kon bellen.
Maar alles deed het gewoon weer.

Hier wordt hard gewerkt om de kabels weer in orde te krijgen. 

Tegeltjeswijsheid 291

Toen en Nu: Friends

Sinds enige weken ben ik (weer) begonnen met alle seizoenen van "Friends" te bekijken, de serie die van 1994 t/m 2004 heeft gelopen. Ik ben onderhand bij seizoen 7, en ik durf te stellen dat ik grote kans heb om dementie te ontwikkelen, omdat ik sommige dingen, oké, best wel veel eigenlijk, helemaal niet meer weet, terwijl ik het allemaal al eens heb gezien. Maar dat is voor een andere keer. Ik ben van plan om nu ook het allerlaatste deel te bekijken, dat heb ik eerder niet gedaan, omdat ik geen afscheid wilde nemen. In mijn belevingswereld leven ze nog steeds met elkaar. Naast het feit dat ik heus wel weet dat het fictie is, zou het ook wel vreemd zijn, ze zijn nu tussen de 49 en 55 jaar oud.

Dat laatste is de reden waarom de acteurs die los van elkaar in ieder interview gevraagd worden of er ooit een reünie van "Friends" in het verschiet ligt dat steevast met 'nee' beantwoorden. Maar 'friends' waren ze en zijn ze nog steeds. Ten tijde van de serie kenden de zes een bijzondere solidariteit. Ze wilden niet dat één van hen zou overheersen. Zo wilden ze allemaal hetzelfde salaris, en allen wel of niet voor dezelfde prijsuitreiking genomineerd worden. Gastacteurs, niet de minste, als Tom Selleck, Kathleen Turner en Paul Rudd zeiden dat de groep zo hecht was dat ze zich soms buitengesloten voelden op de set, maar dat die saamhorigheid tevens de kracht van de serie was.

Na "Friends" zijn ze alle zes doorgegaan met acteren, en soms kwamen ze als gast in elkaars series opdraven. Een reünie van "Friends" zit er niet in, maar als we nog een jaar of tien wachten, zou het een idee zijn om hen in een soort "Golden Girls"-achtige setting terug te laten keren. En anders genieten we gewoon van de 10 seizoenen die er zijn. In mijn geval is het toch steeds weer nieuw, zeker over tien jaar.

Rachel Green - Jennifer Aniston

Monica Geller - Courtney Cox

Phoebe Buffay - Lisa Kudrow

Joey Tribbiani - Matt LeBlanc

Chandler Bing - Matthew Perry

Ross Geller - David Schwimmer

Week 36 2018; Wat een week.

Han ten Broeke de hengst van de VVD, die onlangs als de ik weet niet hoeveelste VVD'er is opgestapt vanwege integriteitsproblemen, in zijn geval een 'ongelijkwaardige relatie' met een medewerkster, was al eerder in opspraak gekomen. In 1995 werd hij geschorst toen hij in de verlaten grote vergaderzaal met een dame copulerend is aangetroffen op de stoel van de Kamervoorzitter. Sindsdien behoren vochtige hygiënische doekjes tot de standaard uitrusting van de Kamervoorzitter.

Van de ongeveer zesduizend sportclubs waar kinderen buiten sporten, zijn er nu meer dan 550 rookvrij. Vorig jaar waren het er nog ruim 150, zo verteld de Hartstichting. Deze goede ontwikkeling is volgens hen te danken aan de buitensportbonden KNVB, KNVK, KNHB, KNLTB en de Atletiekunie, maar ook zeker door de inzet van de gemeenten.

Een week lang was ie zoek, de rosé kaketoe uit vogelpark Avifauna in Alphen aan den Rijn. Maar de vogel is, na ontvangen tips, terug gevonden in Utrecht. zo'n 40 kilometer verder. Het vermoeden is dat het dier tijdens een training ergens van was geschrokken en de weg niet meer terug kon vinden. De vogel is in goede gezondheid met de dierenverzorger weer teruggekeerd naar het park.

Zelf heb ik het programma nooit gezien, maar ik had wel meegekregen dat "RTL Late Night" een andere presentator kreeg, en vanzelfsprekend dan ook een andere opstelling. Wat de kijkers, naar ik vernam, het meest bezig hield is dat er geen kaasstengels meer op tafel staan. Dat bleek werkelijk een issue, veel treuriger is Nederland niet te omschrijven.

Door een 157 jaar oude wet in India is een streep gehaald. Het Hooggerechtshof heeft besloten dat seks met wederzijdse instemming tussen twee volwassenen van hetzelfde geslacht niet meer strafbaar is, en niet meer beschouwd kan worden als ongrondwettelijk.

Het is een verademing dat er eens een keer een politicus van een andere partij dan de VVD in opspraak is. Alexander Pechtold van D66 heeft buiten de deur geneukt met ene Anne Lok, een raadslid uit Meppel. En dat is in politieke kringen allemaal prima, zolang het maar niet uitlekt, en dat deed deze affaire dus wel. Who cares? zult u denken, twee volwassenen die malkander bespringen, er zijn ergere dingen. Maar Alexander blijkt, laten we het mild stellen, niet echt een gentleman in de nasleep ervan. Er is een sterk vermoeden dat deze zaak het vertrek van Alexander uit Den Haag bespoedigt.

Wat een goed nieuws voor alle arbeidsgehandicapten! Staatssecretaris Tamara van Ark had het plan opgevat om arbeidsgehandicapten minder te betalen dan het minimumloon. Nodeloos te vermelden dat Tamara van de VVD is, ze kwam ermee in maart van dit jaar. Er kwam vanzelfsprekend veel protest, en nu zegt Tamara dat het plan niet uitvoerbaar en ook eigenlijk best wel ongewenst is. De schat, ik had haar dat als laag opgeleide senior direct al kunnen vertellen. Ik sluit me aan bij Maurice van Limmen van het CNV: 'Fatsoen heeft gewonnen'.

Blijdschap in India.

Rosé kaketoe in Avifauna.

Alexander Pechtold.

Toen was geluk ... #15

In de 32 jaar dat ik nu zelf een huishouden bestier heb ik er nooit één gehad, en ook nooit gemist. Een centrifuge. De wasmachines die ik tot nog toe heb gehad centrifugeerden voldoende om de was erna aan de lijn te hangen. Nee, ik heb geen droger, ook een huishoudelijk apparaat wat ik in al die jaren nooit heb gemist.

Thuis hadden we wel een centrifuge en mijn moeder maakte er veelvuldig gebruik van. Belangrijk was dat je 'm goed laadde, anders danste ie de hele badkamer door. Je moest onder het tuutje een emmer zetten om het water op te vangen, maar mijn moeder zette dat richting doucheputje, liep het meteen weg. Als klein kind mocht ik er nooit bij in de buurt komen, dus ging er een grote aantrekkingskracht van uit. Maar op een onbewaakt ogenblik heb toch ooit kans gezien om mijn hand in de draaiende centrifuge te steken. Veiligheidsdeksels, daar deed men in de jaren 70 niet aan. Mijn moeder kreeg zowat een apoplexie en kon op tijd erger voorkomen. Ze was enorm geschrokken en de gebeurtenis werd daarna op iedere gelegenheid die zich maar voordeed verteld. Het spreekt voor zich dat ik nadien niet meer in de buurt mocht komen als er werd gecentrifugeerd.

Mijn strijd

Sinds ik zo'n twee en en half jaar geleden voor het laatst mijn boekenafdeling, zoals ik vond dat ik moest doen, keurig netjes had achter gelaten na het faillissement, ben ik vanzelfsprekend niet meer zo heel erg op de hoogte van wat er precies speelt op boekengebied. Ik krijg natuurlijk wel wat mee, maar het is anders als je er met je neus bovenop staat en de boeken daadwerkelijk door je handen gaan.

Nu ik vernam dat er een Nederlandse wetenschappelijke editie is uitgekomen van het in 1925 uitgegeven boek "Mein Kampf" van Adolf Hitler moest ik denken aan het jaar 1989 toen het boek "De Duivelsverzen" van Salman Rushdie verscheen. Ik werkte destijds bij V&D in de vestiging Rijswijk. Wij hadden het boek ook, maar in de slipstream van de controverse die dit boek veroorzaakte onder fundamentalistische moslims en de daarop volgende fatwa die over Salman werd uitgesproken door Ayatollah Khomeini, kwam er ook op ons hoofdkantoor een dreigtelefoontje binnen en werden wij gesommeerd de boeken in het magazijn te leggen.

Het dreigtelefoontje bleek later door studenten te zijn gedaan (lachen man), en ook de fatwa werd een maand nadat deze was uitgesproken door 48 van de 49 landen van de Islamitische Conferentie verworpen. In Iran werd de fatwa uiteindelijk in 1998 ingetrokken. De roman is nog steeds in alle islamitische landen, India en Zuid-Afrika verboden. Tijdens de demonstraties tegen het boek zijn er verschillende doden gevallen, en de Japanse vertaler van het boek werd in 1991 vermoord. In 1993 werd de Noorse uitgever verwond bij een aanslag. Salman zelf heeft geruime tijd ondergedoken gezeten. Het boek kwam uiteindelijk gewoon weer in de verkoop en steeds als het weer binnen kwam, jaren erna in een goedkope editie, moest ik weer denken aan de commotie die er was in 1989.

Nu is dus "Mein Kampf" onder de titel "Mijn Strijd" uitgekomen. Na de oorlog was dit boek taboe, en toen een uitgever in 1974 het wilde gaan heruitgeven, werd de voorraad in beslag genomen en kreeg deze een boete van 2000 gulden. Heden ten dage wordt "Mein Kampf" verspreid via internet. De Nederlandse versie is er een met uitgebreide noten en een inleiding voor elk hoofdstuk. Adolf beschreef in het boek wat er volgens hem sinds de Eerste Wereldoorlog was misgegaan in Duitsland en hoe hij dat zou aanpakken. Al ruim voor 1933 beschreef hij zijn plannen voor een wereldoorlog en de vervolging van Joden. Als je de blik naar nu verschuift durf je niet te denken over wat sommige politici wereldwijd nu zeggen wat ze willen en denken hoe dat te bereiken. Wees gewaarschuwd zou ik zeggen, het kan zomaar waarheid worden.

Ophef over de verschijning van "Mijn Strijd" is er niet of nauwelijks, zoals gezegd het is al jaren op internet te lezen. Het is denk ik een kwestie van tijd dat Albert Verlinde, Hans Cornelissen of Joop van den Ende komen met "Mijn Strijd-De Musical".

Tegeltjeswijsheid 290

Sprakeloos

Hij was er weer, de enorme man van de sportschool. Enorm niet in de zin van Rico Verhoeven-enorm maar meer van Marc van der Linden-voor-de-gewichtsvermindering-enorm. Het leuke aan mijn sportschool is dat het ook een dansschool is en er een grote diversiteit aan mensen komen. Kleine ballerinaatjes, boksers, dames met hoofddoek, jong, oud, dik, dun, kortom een goede doorsnede van de bevolking.

Ik had deze man al een paar maanden niet gezien, en geloof me hij valt op. Niet alleen vanwege zijn niet te missen fysieke aanwezigheid, maar vooral ook zijn alom vertegenwoordigde aanwezigheid in het zich ongevraagd bemoeien met andere aanwezigen. En dat op luide toon. De leuke oom op verjaardagen, die vooral zelf vindt dat hij leuk is. Ik had de aanname gedaan dat hij uiteindelijk misschien toch te ver is gegaan met zijn bemoeienissen en ik hem daarom niet meer trof. Maar hij stond er weer. Hij was blijkbaar klaar en nam op meeslepende wijze afscheid door bij iedere sporter even stil te staan en zijn visie op iets te geven.

In het verleden heb ik hem kleine ballerinaatjes angstig zien maken, waarvan hij dacht dat het leuk was, maar als meisjes zowat tegen de muur geplakt langs hem heen manoeuvreren heb ik er zo mijn twijfels over of zij dat ook vinden. Buitenlandse dames heb ik hem luidkeels hun Nederlands horen verbeteren, en ook ik ontkwam niet aan zijn scherpe blik. "Dat doe je verkeerd", merkte hij op toen ik een keer met een oefening bezig was. Ik had twee halters vast die ik om en om naar voren bewoog. "Je moet ze tegelijk naar voren brengen", en hij ging het voor doen. Vanwege mijn rug is de manier zoals ik het doe fijner, zelfde resultaat, groter plezier, namelijk geen rugklachten. Dus ik deelde hem mee dat ik het zo prettiger vind. "Dan moet je het zelf maar weten", was zijn reactie over zoveel domheid om zijn expertise in de wind te slaan.

Zijn afscheidsrondje was bijna ten einde, ik was zojuist begonnen op de crosstrainer naast een donkere jongen die al langer bezig was op de hardloopband. Hij is ook een reguliere bezoeker, een rustig type, met wie ik op 'hallo en dag'-termen ben. De volslanke man stond nu voor ons, keek ons een tijdje aan en zei; "Hier klopt iets niet. Iemand met jouw kleur die zweet, dat klopt niet". Het was goed dat ik de stangen van de crosstrainer vast had, want ik was volledig verbouwereerd. Hij zei wat??? "Die bleekscheet naast je (ik) zweet helemaal niet" ging hij door. De jongen naast me mompelde wat. En ik reageerde dat ik er nog maar drie minuten op stond, en dat deze jongen al een half uur aan het lopen was. Hier en daar nog een opmerking ponerend liep hij richting kleedkamer.

Ik was totaal uit het veld geslagen door zijn opmerking tegen de jongen naast me. Achteraf vond ik dat ik er wat van had moeten zeggen, maar op het moment was ik gewoon sprakeloos over zoveel horkerigheid. Het voorval heeft me ook wat over mezelf geleerd, ik weet dat ik conflictvermijdend ben, maar ik dacht altijd dat ik in the heat of the moment wel verbaal zou handelen. Niet dus.