Sprakeloos

Hij was er weer, de enorme man van de sportschool. Enorm niet in de zin van Rico Verhoeven-enorm maar meer van Marc van der Linden-voor-de-gewichtsvermindering-enorm. Het leuke aan mijn sportschool is dat het ook een dansschool is en er een grote diversiteit aan mensen komen. Kleine ballerinaatjes, boksers, dames met hoofddoek, jong, oud, dik, dun, kortom een goede doorsnede van de bevolking.

Ik had deze man al een paar maanden niet gezien, en geloof me hij valt op. Niet alleen vanwege zijn niet te missen fysieke aanwezigheid, maar vooral ook zijn alom vertegenwoordigde aanwezigheid in het zich ongevraagd bemoeien met andere aanwezigen. En dat op luide toon. De leuke oom op verjaardagen, die vooral zelf vindt dat hij leuk is. Ik had de aanname gedaan dat hij uiteindelijk misschien toch te ver is gegaan met zijn bemoeienissen en ik hem daarom niet meer trof. Maar hij stond er weer. Hij was blijkbaar klaar en nam op meeslepende wijze afscheid door bij iedere sporter even stil te staan en zijn visie op iets te geven.

In het verleden heb ik hem kleine ballerinaatjes angstig zien maken, waarvan hij dacht dat het leuk was, maar als meisjes zowat tegen de muur geplakt langs hem heen manoeuvreren heb ik er zo mijn twijfels over of zij dat ook vinden. Buitenlandse dames heb ik hem luidkeels hun Nederlands horen verbeteren, en ook ik ontkwam niet aan zijn scherpe blik. "Dat doe je verkeerd", merkte hij op toen ik een keer met een oefening bezig was. Ik had twee halters vast die ik om en om naar voren bewoog. "Je moet ze tegelijk naar voren brengen", en hij ging het voor doen. Vanwege mijn rug is de manier zoals ik het doe fijner, zelfde resultaat, groter plezier, namelijk geen rugklachten. Dus ik deelde hem mee dat ik het zo prettiger vind. "Dan moet je het zelf maar weten", was zijn reactie over zoveel domheid om zijn expertise in de wind te slaan.

Zijn afscheidsrondje was bijna ten einde, ik was zojuist begonnen op de crosstrainer naast een donkere jongen die al langer bezig was op de hardloopband. Hij is ook een reguliere bezoeker, een rustig type, met wie ik op 'hallo en dag'-termen ben. De volslanke man stond nu voor ons, keek ons een tijdje aan en zei; "Hier klopt iets niet. Iemand met jouw kleur die zweet, dat klopt niet". Het was goed dat ik de stangen van de crosstrainer vast had, want ik was volledig verbouwereerd. Hij zei wat??? "Die bleekscheet naast je (ik) zweet helemaal niet" ging hij door. De jongen naast me mompelde wat. En ik reageerde dat ik er nog maar drie minuten op stond, en dat deze jongen al een half uur aan het lopen was. Hier en daar nog een opmerking ponerend liep hij richting kleedkamer.

Ik was totaal uit het veld geslagen door zijn opmerking tegen de jongen naast me. Achteraf vond ik dat ik er wat van had moeten zeggen, maar op het moment was ik gewoon sprakeloos over zoveel horkerigheid. Het voorval heeft me ook wat over mezelf geleerd, ik weet dat ik conflictvermijdend ben, maar ik dacht altijd dat ik in the heat of the moment wel verbaal zou handelen. Niet dus.