Toen ik in het theater zat bij de voorstelling van Simone Kleinsma en ze dit lied, 'Wonderlijk', inzette, voelde het alsof ik helemaal alleen in de zaal was en ze het alleen voor mij zong, zo kwam het binnen. Het was bij mij nog niet zo lang geleden toen, en het kan zomaar zijn dat ik een traantje heb weggepinkt. De kracht van woorden op muziek en het vermogen om het recht in de harten van het publiek te zingen.
Wonderlijk
Ik, in m'n jas, achter glas
op een lente-terras
want de wind was nog kil
op die dag in april
dacht ineens: Daar loopt mam
wat wonderlijk.
Jij, jij bleef even staan
keek me door het glas aan
en de wereld viel stil
op die dag in april.
Dat is voor Amsterdam uitzonderlijk.
De mensen stonden stil
zelfs de duiven in hun vlucht
hingen als bevroren doodstil in de lucht.
Er was ook geen geluid
verdwenen was de wind.
Toen zei je door de ruit
hoe gaat het met je, kind?
Ik, ik keek je aan
zag je werkelijk staan
op de dam goed gekleed
zoals jij altijd deed
vroeg: Hoe kan dat nou mam?
Wonderlijk.
Maar voor je iets kon zeggen
werd je door licht omgeven
en kwamen met die kille wind
de duiven weer tot leven.
De trams gingen weer rijden
en ook op het terras
leek het niemand opgevallen
dat jij er even was.
Ik, ik zag weer je lach
in de lente die dag
maar ik zag het alleen
zei toen zacht voor me heen:
Het gaat goed met me mam.
Tja, wonderlijk.
© Frans Mulder, Bernd van den Bos, Simone Kleinsma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten