Rug

Het is me jaren geleden al verteld door de dokter: "Die rug van u zal zo nu en dan blijven opspelen, daar moet u mee leren leven". Vorige week maandag was het weer zover, zonder enige aanleiding had ik pijnscheuten in mijn rug. Nu weet ik na al die tijd de verschillende gradaties in pijn wel te onderscheiden, en de periodes dat ik er finaal doorheen ging en echt niets meer kon liggen vooralsnog achter me (knock on wood). Deze pijn gaf aan dat die er wel uit te lopen was. Dat bleek voor een deel waar.

Zolang ik loop en zonder al te gek te doen beweeg, is het te doen. Zodra ik ga zitten of liggen is opstaan een hele opgave. 's Morgens uit bed komen, of opstaan van de bank is deze dagen nogal een onderneming. Gelukkig heb ik geen zittend werk, dat zou niet gegaan zijn. In mijn werk loop en beweeg ik veel, en dat is in deze situatie een pre. Er wordt door het bedrijf, in dit geval gelukkig, een jaren dertig pauzeprotocol gehanteerd, want na de pauze moet ik even weer op gang komen, maar zoals gezegd eenmaal in beweging heb ik de minste last van m'n rug. Maar een mens kan ook niet de hele dag blijven lopen natuurlijk.

Vanzelfsprekend ben ik niet gaan sporten, je moet het lot niet tarten door het onbedoeld erger te maken, en daarnaast is het voor de algehele lichaamsgesteldheid juist wel eens goed om een sportpauze in te lassen. Mij rest het gewoon af te wachten wanneer het weer voorbij is. En ik hoor mijn moeder's mantra in mijn oor: "Ja kind, oud worden is fijn, maar oud zijn is geen pest aan". Gelukkig sta ik er wat optimistischer tegenover, ik kan het niet uitstaan dat ik in mijn functioneren wordt beperkt, maar aan de andere kant heb ik ook wel de berusting dat het nu eenmaal zo is, en ik het het hoofd moet bieden, met pijnstillers, warme kruiken en vooral luisteren naar mijn lichaam.