Toen was geluk... #43

Het is nu niet meer voor te stellen, wij maken foto's tot in het oneindige met onze mobieltjes, maar dat is niet altijd zo geweest, kinderen. Toen ik jong was werden er foto's gemaakt met een camera waarin je een filmrolletje deed, en als die vol was bracht je die naar de fotografiewinkel die het liet ontwikkelen en afdrukken en pas na ongeveer een week zag je de resultaten. Later kwam er een snelservice waarbij je de foto's nog dezelfde dag, na een paar uur, in je handen had.

Zoiets als nu, je maakt een foto en ziet meteen of het wat is en kan het dan desnoods nog vijfendertig keer overdoen, dat hadden wij nooit geloofd in de jaren zeventig dat zulks er ooit zou komen. Wij hadden in die tijd een nouveauté: de direct klaar camera. Hoewel, nouveauté, in 1948 werd de eerste al gemaakt, maar zo eind jaren zeventig werden de consumenten via tv-reclame en in tijdschriften warm gemaakt voor de Polaroid direct klaar camera. Ik weet nog wel dat ik dat heel wat vond. Die camera's waren vrij prijzig en er moest natuurlijk apart fotopapier in wat ook zeer aan de prijs was.

Als de foto was gemaakt, kwam er een foto uit waar nog niet veel op te zien was, die moest eerst drogen en dan, o wonder der techniek, had je een foto binnen een paar minuten! Het was aan het formaat en de grote witte rand aan de onderkant duidelijk herkenbaar als foto van een direct klaar camera. Wij hebben thuis nooit zo'n camera gehad, maar toch heb ik zulke foto's. Ze zijn gemaakt in januari 1977 op het 55 jarig huwelijksfeest van opa en oma, wat werd gevierd in een etablissement waarvan ik de naam ben vergeten. Het zat op het Prins Hendrikplein in Den Haag. Ik mocht helpen achter de bar en sta op de foto met mevrouw Dinsen de eigenaresse.

Bij het googelen ontdekte ik dat er nog steeds van dit soort camera's worden verkocht, zij het wel aangepast aan deze tijd met verbindingen met bluetooth e.d., maar nog immer moet er het dure fotopapier in.