Meisje in Engeland

Muziek is gevoel, taal is gevoel, worden die twee gecombineerd kunnen er geweldige dingen ontstaan. Onze nationale trots Rob de Nijs werkte op zijn eerste album na zijn comeback met 'Oebele' en 'Hamelen' samen met het gouden trio Boudewijn de Groot en Astrid en Lennaert Nijgh, waarbij de arrangementen van Bert Paige zeker niet vergeten mogen worden. 'In De Uren Van De Middag' was de titel van de lp en Rob was, terecht, weer helemaal terug als zanger tot op de dag van vandaag.

Dit lied 'Meisje In Engeland' gaat natuurlijk over verlangen, terugkijken, nostalgie, keuzes maken en afscheid (moeten) nemen. Van een liefde, maar ook van een zomer, het jaar gaat weer naar het eind, het weer wordt al wat guurder. Door de geweldige tekst van Lennaert, de muziek geschreven door Astrid en gearrangeerd door Bert en natuurlijk de fenomenale interpretatie van Rob, stromen, steeds als ik dit lied hoor, de eerder genoemde gevoelens door me heen.

Rob heeft na dit album nog vaker teksten, of stukken zoals hij het zo mooi noemt, van Lennaert opgenomen. Lennaert was dan ook een ongeëvenaarde tekstschrijver. Misschien een idee voor Rob om eens een album op te nemen met wat minder bekend werk van Lennaert, goede teksten zijn immers tijdloos en Rob's stem en tekstbehandeling zijn van het niveau die de composities van Lennaert verdienen.

Meisje In Engeland

In de uren van de middag

Als de zon naar het westen draait

Zou hij jou dan kunnen zien

Daar in de heuvels 

Met je haren als een sluier

Goud dat in de wind verwaait

Met een varen in je handen

Langs het meer van Ambleside

Als misschien de grijze deken

Van de regen openwaait

En het bergland wordt nog groener

Langs het meer van Ambleside

Zou jij dan dezelfde zon

Als ik zien schijnen

Dit is misschien geen lied voor jou

Dit is misschien te laat geschreven

Maar ik bleef hier in dit land van kou

En waar ben jij gebleven

Jaren later zijn de gaten

In mijn geest nog niet gedicht

En ik kijk er nog doorheen

Naar het land van vroeger

Waar we liepen in de regen

Samen in het groene licht

Ik hield al mijn domme aandacht

Veel te lang op jou gericht

En ik zag de hete tranen

Van de wind op je gezicht

Toen ik jou voorzichtig kuste

Hield je stijf je ogen dicht

Met de trein ben ik voorgoed

Van jou vertrokken

Dit is misschien geen lied voor jou

Dit is misschien te laat geschreven

Maar ik ging terug naar dit land van kou

En jij bent daar gebleven

Op een warme zomeravond

Met mijn vrienden en mijn vrouw

Komt jouw brief

Dat je weer terugkeert in september

En op deze warme avond

Sluit ik het venster voor de kou

Uit het westen komt de regen

En de lucht wordt kil en grauw

En ik vlucht weer naar mijn vrienden

In het huis waarvan ik hou

De allerlaatste vlinder

Spelt ik op mijn eigen mouw

Laat dit feest

Tot in de vroege ochtend duren

Dit is misschien geen lied voor mij

Dit is misschien te laat geschreven

De tijd die komt, die gaat voorbij

Maar waar ben jij gebleven

Dit is misschien geen lied voor mij

Dit is misschien te laat geschreven

De tijd die komt, die gaat voorbij

Maar waar ben jij gebleven

© Lennaert Nijgh, Astrid Nijgh, Rob de Nijs 

Windermere bij Ambleside