Na drie jaar en zeventig columns voor Roze Golf,
waarvan de eerste twee jaar simultaan met Radio Capelle, waar ik de columns
live voorlas in de uitzending van het programma “Uit De Kast’, is het mooi geweest. Ik heb mijn zegje over de lhbt-wereld
kunnen doen, maar zoals de rode draad door al deze columns al aangeeft: we
moeten alert blijven. Er is nog een wereld te winnen op het gebied van lhbt,
wereldwijd zeker, maar ook in Nederland, we zijn een heel eind op de goede weg,
maar we zijn er nog niet.
Als ik de situatie van lhbt’ers van nu vergelijk
met hoe het in mijn jonge jaren was, is er al zoveel vooruitgang geboekt, en
dat is wat ik steeds heb willen benadrukken: blijf ook de goede kanten van het
emancipatieproces zien, en steek vooral ook zo nu en dan eens de hand in eigen
boezem in plaats van alsmaar te klagen, vingers te wijzen en alle negativiteit
betreffende lhbt op anderen te betrekken. We moeten het uiteindelijk samen
doen, met elkaar. En hoe graag we het ook zouden willen dat het anders zou
zijn, er zullen altijd mensen blijven voor wie homoseksualiteit en
genderdysforie iets is waar zij absoluut geen begrip voor kunnen opbrengen
vanwege een geloof of een beperkt inlevingsvermogen. Het zij zo, dat betekent
echter wel dat we pesten, discriminatie of geweld tegen lhbt’ers nooit als iets
vanzelfsprekends mogen gaan ervaren.
Om daad bij het woord te voegen en dus hand in
eigen boezem te steken: mijn eigen beperkt inlevingsvermogen snapt niet dat er
mensen zijn die a. in deze tijd kinderen op de wereld zetten en b. hen als
prinsjes en prinsesjes zien en zich door de kleine dictatortjes laten
ringeloren. Hoewel ik van tijd tot tijd vol verbazing ben als ik de interactie
tussen sommige ouders en hun Gewenste Kind zie, accepteer ik hun keuzes en zal
ik hen niet uitschelden of in elkaar slaan vanwege hun aangeboren drang zich
voort te planten. Als je de kans krijgt hen los van hun kinderen te spreken zul
je ontdekken dat het vaak hele leuke en zelfs intelligente mensen zijn, die het
juist heel fijn vinden om het eens over iets anders te hebben dan de
belevingswereld van hun kroost.
In die zeventig columns heb ik geprobeerd om met
lichte ironie en wat humor zaken uit te lichten wat er zoal in de lhbt-gemeenschap
speelt en tegelijkertijd toch ook een beetje te prikkelen naar beide kanten
toe, hier en daar acterend als advocaat van de duivel om een kwestie duidelijk
te maken. Voor buitenstaanders om eens een andere bril op te zetten, maar ook
naar de lhbt-gemeenschap toe dat bovenmatig navelstaren niet constructief is.
Daarnaast heb ik altijd getracht uit te zoemen naar het grotere geheel, waar
het lhbt-zijn een onderdeel van is.
Zoals ik al zei: het is mooi geweest. De reden om
te stoppen is enerzijds het feit dat ik meer ben gaan werken en een column er,
terecht, uitziet of het zo uit de mouw geschud is, maar er gerust wel wat uren
werk in gaan zitten, wat ik overigens met heel veel plezier heb gedaan.
Anderzijds is mijn visie op de lhbt-wereld na zeventig columns wel duidelijk,
en bestaat het gevaar van herhaling en is het tijd dat een ander er zijn of
haar licht eens over laat schijnen.
Voor hen die zich nu radeloos zullen afvragen of
het neerleggen van mijn werk als columnist ook zal betekenen dat ik met mijn
dagelijkse blog ‘Aidan’s World’ zal gaan stoppen: Nee, dat is na ruim acht jaar
zo’n onderdeel geworden van mijn dagelijkse routine, dat ik dat zal blijven
doen. Over het verschil en overeenkomsten tussen het schrijven van een column
of een blog heb ik al eens een blogje
geschreven.
 |
| Drie jaar profielfotootjes bij de column op 'Roze Golf' . |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten