Time goes by

Vroeger, ja vroeger werden er dingen gemaakt die een leven lang mee gingen. Een klok bijvoorbeeld, die tikte nog door lang nadat jouw tikkertje het al had opgegeven. Hoe anders is dat nu: de consumptiemaatschappij! Mijn, destijds best dure, keukenklok had er geen zin meer in, zodat ik er afscheid van heb moeten nemen. Maar omdat ik als ik in de keuken bezig was steeds naar die lege plek keek voor de tijd, was er de noodzaak om een nieuwe klok aan te schaffen.

Daarvoor heb ik mij naar Woonstore begeven, een onderneming die niet zonder risico's is. Het is een geweldige winkel met eigenlijk allemaal kleine winkeltjes waarin alles te vinden is op het gebied van woninginrichting. Het risico zit 'm daarin dat als ik er rondloop altijd vind dat mijn eigen inrichting stom is, maar vanwege de vele prikkels die ik daar ervaar ook niet zo goed weet welke stijl ik dan zou willen want er is zo ongelooflijk veel te zien. Ik weet ook wel dat die gedachte betreffende mijn eigen woning niet terecht is, maar er is toch altijd een moment als ik er loop dat die overtuiging door mijn hoofd schiet. Eenmaal thuis ben ik intens tevreden met hoe ik woon, hoor. In de loop der jaren hebben al heel wat items van Woonstore de weg naar mijn woning gevonden. En samen met de spulletjes die ik via grootouders en mijn eigen vader en moeder in m'n bezit heb gekregen en die voor mij veel gevoelswaarde hebben voelt m'n huis echt aan als een thuis.

Een klok heb ik er vanzelfsprekend kunnen vinden, ik heb er zelfs een complementerend sierbord in jaren zestig stijl bij gekocht en een vaas. Het is haast niet mogelijk om er weg te gaan zonder iets te kopen. Ter zelfbescherming kom ik er dan ook mondjesmaat.

Een andere ontwikkeling die ik u niet wil onthouden, is dat er een soort eindinspectie is geweest van het hele duurzaamwonenproject. Spontaan ook, ik stond net op het punt om weg te gaan. Toen ik begon over het fluffeltje in het raam en dat er een nieuw raam in zou moeten, keek hij er naar en sprak de bevrijdende woorden: "Wat een onzin!" Mijn woorden! Ik drukte de man aan mijn hart en deelde hem mee dat het voor mij ook niet hoeft, maar dat de uitvoerder het per se wil. "Nergens voor nodig" benadrukte hij nog eens. "Als u het niet nodig vindt, dan laten we het gewoon zo, hoor". Nou voor mij hoeft het inderdaad niet, maar ik juich nog niet te vroeg, want die uitvoerder is het type man die 'nee' niet als een antwoord accepteert. Het enige wat nog niet gedaan is zijn mijn buiten- en meterkastdeur, die moeten nog geverfd, maar dat schijnt nog te gebeuren. Ook het mysterie van de andere omvormer van de zonnepanelen is opgelost, ik sprak de man die het installeerde. Het werkt en er staat al wat opgeslagen zelfs. Het is zo dat de meter achteruit gaat draaien als er van de opgewekte zonne-energie gebruikt wordt. Dat ik dit allemaal nog mag meemaken.

De nieuwe keukenklok.