Waar gehakt wordt....

Er zijn chirurgen die minder voorbereidingen treffen en zichzelf minder moed in hoeven praten voor een gecompliceerde operatie dan ik voor een doe 't zelf klus. Het is zo niet mijn metier, maar min of meer gedwongen door de duurzaamheidswerkzaamheden aan mijn woning moet ik er toch echt aan geloven en aan het verven gaan. In de aanloop naar het daadwerkelijke moment, zorg ik er voor dat ik alles wat ik nodig heb of denk te hebben verzamel. Kranten om ongewenste verfspatten op te vangen, een leeg potje om de kwasten in te doen met terpentine, afplaktape, kortom alles om dat hele verf gedoe zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Er zit een soort mannetje op mijn schouder die me er constant aan herinnert: 'Jij moet nog verven, hè!' Het feit dat ik gordijntjes heb besteld voor het raam die over zo'n week of drie klaar zijn is een stok achter de deur. Dat de gordijnenwinkel, goed bedoeld, updates met me deelt als: 'De benodigdheden voor uw bestelling liggen klaar bij ons confectieatelier. Onze medewerkers in het atelier gaan uw gordijnen op maat maken en leveren ze vervolgens bij ons af' bezorgen me toch een zekere druk. Gisteren besloot ik na van de week al gaatjes geplamuurd en geschuurd te hebben om de eerste grondlaag aan te gaan brengen. In mijn wereld is dat een hele gebeurtenis met trappen, dingen opzijschuiven en me ongemakkelijk bewegen bij een voor mij totaal onnatuurlijke bezigheid.

En dan gebeuren er dingen die niet voorzien waren. Door het sporten heb ik blijkbaar een pronte togus ontwikkeld, pronter dan ik zelf realiseer. Daar kom ik op de harde manier achter als ik tussen het opzij geschoven gasfornuis, de opgestelde trap en de sidetable manoeuvreer en met mijn kaboose langs de aardewerken koffievoorraadpot van Claire Wilson's Country Kitchen schamp die met een klap op de grond valt. Kapot. De pot was onderdeel van een set die ik zo'n twintig jaar geleden heb aangeschaft toen ik nog aan relaties deed voor ons gezamenlijke huishouden. Na de onvermijdelijke dramatische scheiding nam verloofde de uien- en knoflookpot uit dezelfde serie mee en ik mocht de koffie-, thee- en suikerpot houden alsmede de rijst- en spaghettipot. Die allemaal uitgestald staan op de sidetable.

Mijn eerste kommer was dus ook dat ik zo'n zelfde pot moet zien te vinden. Een korte blik op het wereld wijde web leerde me dat dat nog wel gaat lukken. Op Marktplaats heb ik het gezien, maar dat wil ik eigenlijk omzeilen, zal daarom op rommelmarkten of in kringloopwinkels eens gaan speuren, want volgens mij zijn ze niet meer in de reguliere handel. Mocht u als lezer dezes rampspoed zo een pot (onder staat een foto) weten te vinden, ik hoor het graag!

Let wel, toen moest het verven nog beginnen. Nou ja, de eerste grondlaag zit erop.

Twintig jaar, en dan één keer
verven.....

De stralende schilder van dienst.