Vlees of geen vlees, dat is de vraag

Vroeger thuis werd er 's avonds steevast aardappelen, groente en vlees gegeten met een toetje na. Uitzondering was de zaterdag, dan aten we brood met eigengemaakte soep. Zo nu en dan aten we macaroni met een door mijn moeder verzonnen saus of eigengemaakte patat. Maar aardappelen, groente en vlees was doorgaans het menu. En dat was in die jaren bij vrijwel iedereen zo. Het waren de jaren zeventig, het ging goed met Nederland, en mijn ouders konden het zich veroorloven hun kinderen iedere dag vlees voor te zetten, iets wat in hun eigen jeugd niet altijd het geval was.

Toen ik net op mezelf ging wonen kopieerde ik veel van thuis, ook het eten, maar de tijden veranderen en ook je smaak. Aardappels, in ieder geval gekookte, verdwenen het eerst van het menu. Ik eet ze eigenlijk nooit meer, als ik aardappels eet zijn ze gebakken. En in plaats van koken roerbak ik veel. De laatste tijd merk ik dat ik geleidelijk aan steeds minder vlees ben gaan eten. Ik kies vaak voor een vegetarische variant. Ik vind vlees er ook steeds minder aantrekkelijk uitzien. Dan sta ik voor dat grote koelschap met al dat vlees of ik zie, met name in het barbecue-seizoen, die foto's ervan in de supermarktfolders en dan denk ik: blèh!

En nee, ik noem mezelf geen vegetariër, vooral omdat ik vegetariërs ken die dat op een vrij passief-agressieve manier zijn, en dat werkt meer averechts. Ik krijg dan de neiging om mijn tanden in een rauw stuk vlees te zetten. Maar meer nog omdat ik een stukje vlees op z'n tijd best lekker vind. 'Stukje' is hierbij het sleutelwoord, want restaurants waarbij men stukken vlees van 500 gram kan bestellen is meer iets voor in het Flintstone-tijdperk dan voor 2019.

Nu moet ook worden gezegd dat de keuze aan vleesvervangers er in de loop van de jaren enorm op vooruit is gegaan, en bovendien heel smakelijk is. Ik mag graag iets nieuws proberen op dat gebied als ik het in de winkel ontdek, maar helemaal van het vlees af ben ik (nog) niet en ik weet niet of ik die omslag zal maken. Misschien wel, misschien niet. Ik vind, voor mezelf, dat ik in de huidige tijd met goed fatsoen niet meer elke dag vlees kan eten. Nogmaals, voor mezelf, voordat de rechtgeaarde carnivoren zich aangetast voelen in hun keuze om dat wel te doen. Een mens kan na de vega-gate van de Postcodeloterij niet voorzichtig genoeg zijn.

Heel RTL-kijkend en meebingoënd Nederland was volledig van de leg toen ze als deelnemer een cadeaukaart ontvingen voor een vega pakket van Albert Heijn. Geen vleesch! Dat ging er bij een groot deel niet in. Het feit dat het een cadeau is en je het ook gewoon kunt weigeren of de kaart aan iemand kunt geven die er wel blij mee is, kwam niet in hen op. Om over het gewoon eens te proberen maar te zwijgen. Vleesch willen ze!!! Klagen over iets dat je krijgt, veel Nederlandser wordt het niet.

Ach, ik heb zo het vermoeden dat er een tijd gaat komen, en die is dichterbij dan u zou denken, dat men vol verbazing kijkt naar deze tijd en zich in totale verontwaardiging en walging misschien ook, afvraagt: "Maar aten jullie dan vlees? Serieus?" Voor mezelf ben ik er wel uit, als ik nooit meer vlees zou kunnen eten, het zou me om het even zijn. Zonder koffie, dat zou pas de hel zijn.