Vorige maand had ik een nieuwe ervaring van verval, zonder enige aanleiding brak er een stuk van mijn kies af. De achterste kies rechts in m'n bovenkaak. Ach wel ja, was mijn reactie, waarom ook niet? Ik had geen pijn en ik zou in februari toch naar de tandarts gaan, dus ben ik er onderhand al aan gewend. Nou ben ik niet zo'n dokter- en tandartsenmens, en omdat ik geen last had was mijn eerste kinderlijke gedachte: Ik zeg niks, misschien ziet ze het niet. Maar wat ben ik? Tien? Ik ben er erg voor om het kind in jezelf te bewaren, maar soms moet je de dingen onder ogen zien als een man, voor zover dat in mijn geval mogelijk is. En bovendien mijn tandarts heeft een loepbril, een bril met daarop van die verrekijkerdingetjes gemonteerd, die vrouw ziet álles.
Gisteren was dan de afspraak voor de halfjaarlijkse controle en bij de standaardvraag: 'Heeft u ergens last van?' Kon ik voor het eerst in jaren iets anders antwoorden dan 'Nee hoor, alles is prima'. Ik hoorde mezelf zeggen dat er plotseling een stukje kies was afgebroken, maar dat ik daar helemaal geen pijn of last of wat dan ook van ondervond, dus als het aan mij lag was het prima zo. Lekker volwassen, precies, net wat u zegt. Stukje ook, er is een halve kies weg. De loepbril werd opgezet en bij het zien van de gehavende kies zei ze: 'Oh dat is gemakkelijk te repareren'. Ik had verwacht dat ie er uit zou moeten en ik plotseling een geaccentueerd jukbeen zou hebben aan één kant vanwege de ingevallen wang, maar ze ziet er een mogelijkheid in voor herstel. Maandag 2 maart om half 10. Jottem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten