Galant

Voorop verteld vind ik dat rollenpatronen zo niet meer van deze tijd zijn. Ik ben van mening dat volwassen mannen eigenhandig een huishouden moeten kunnen bestieren inclusief koken, wassen, strijken en dat volwassen vrouwen gewoon zelf een hamer, schroevendraaier of boormachine ter hand moeten kunnen nemen. Zo'n vreselijk gedateerd programma als 'Help mijn man is klusser', pak verdomme zelf een verfkwast, zeikwijf, of huur een bedrijf in om alles te doen in plaats van het pruilende vrouwtje uit te hangen in een programma op een zender voor de onderste laag van de bevolking.

Dit gezegd hebbende, kom ik op het volgende, van de week ging bij mij 's avonds de bel. Bij mij gaat nooit onverwachts de bel, dus mijn reactie is dan enigszins te vergelijken met een sketch van Herman Finkers met een telefoon, de pointe van het geheel weet ik niet meer, maar wel dat Herman bij het rinkelen van de telefoon seconden lang over het toneel rent onder het uitroepen van 'telefoon-telefoon-telefoon-telefoon-telefoon....' etc. Mijn reactie op het onverwachts klinken van de bel is verwarring (de bel? de bel?! de bel!) en vervolgens: welke bel? Ik heb een bel beneden bij de entree en één bij mijn buitendeur, er zit verschil in het geluid, maar ik weet toch nooit welke het is. Nu ik een videofoon heb is het wat makkelijker, is er beneden aangebeld heb ik beeld, zo niet is er aan mijn eigen deur gebeld. Dit laatste was het geval.

Bij het openen van de deur stonden daar mijn naaste buren en hun kinderen. Zij hadden zich buitengesloten en de vraag was of er vanuit het slaapkamerraam bij mij kon worden over geklommen naar hun slaapkamer. Nu is u gewend van mij dat ik vrij ad rem ben in denken en doen, maar ik kan soms verbazend traag van begrip zijn, dit was nu het geval, want ik reageerde met 'Kind, hoe wil je dat doen? Mijn raam is daar en de jouwe helemaal daar. Je kunt wel over klimmen via de lanai.' Maar hun lanai-deur stond niet open. En toen werd geduldig uitgelegd dat ze de slaapkamer aan de ándere kant bedoelden en het kwartje viel. Bij mij zijn dat niet echt slaapkamers, maar een kledingkamer en een logeer kamer, en als je daar uit klimt kun je via de pergola boven de lanai lopen naar de naastgelegen woning.

Dat kon vanzelfsprekend wel, en nu ging ik ervan uit dat de buurman dat zou doen, maar nee, de buurvrouw liep mee naar boven. Man bleef bij de kinderen op de galerij staan, en zij moest haar jurk optrekken tot aan Honolulu bij de klim in en uit het raam om op de pergola te komen en dook bij haar eigen woning facedown naar binnen waarbij haar bengelende voetjes het laatste zichtbaar bleven tot ik haar hoorde roepen: 'Ik ben er!'

Noem mij ouderwets als u wilt, maar er is nog zoiets als galant zijn, en dat is geen éénrichtingsverkeer van man naar vrouw, dat kan over en weer, maar als je vrouw met slippers in een jurk staat biedt jij als haar man toch aan om bovenstaande exercitie te ondernemen? Aan de andere kant wie ben ik om te oordelen? Wie weet hebben zij al een minder traditioneel rollenpatroon waar ik aan het begin van dit blogje zo stellig over ventileerde, maar toch, ik vind hoffelijkheid ook wel een mooi en bovenal aantrekkelijk iets.