Ome Bertus

Van kinds af aan heb ik het altijd bijzonder gevonden dat na de festiviteiten op 30 april, Koninginnedag, met de eerste familie op het bordes en later op bezoek in het land, binnen een week op 4 mei diezelfde familie in zwart gekleed en met ernstige gezichten de dodenherdenking op de Dam bijwonen en een krans leggen, om de dag erna weer in vrolijkheid de bevrijding te vieren. En nog vind ik die laatste week van april, met Koningsdag op 27 april, en die eerste week van mei een bijzondere tijd.

Zeker dit jaar nu alles anders is vanwege de coronacrisis. Vandaag is het vijfenzeventig jaar bevrijding en dat zou natuurlijk groots gevierd worden, helaas beslist het lot anders. Ik kan me vijftig jaar bevrijding nog herinneren in 1995, ik was toen verloofd, het was prachtig weer en wij gingen naar Scheveningen naar de boulevard waar we andere vrienden ontmoetten en er een geweldig leuke dag van maakten. Vanaf dat jaar is 5 mei iedere vijf jaar een officiële feestdag. Zo ook dit jaar, behalve natuurlijk voor de vitale beroepen of bedrijven waarvan de directie vindt dat ze vitaal zijn. Dat zijn trouwens twee heel verschillende opvattingen.

Op 4 mei als ik wakker word, denk ik meteen: o ja, vandaag dodenherdenking, het voelt voor mij altijd een beetje als een beladen dag, en dat is ook goed. Vanzelfsprekend kijk ik om acht uur 's avonds naar de herdenking op de Dam en ben twee minuten stil. Ook denk ik op 4 mei aan mijn ome Bertus, de jongste broer van mijn moeder. In het gezin van Etten werd daarna nog een meisje geboren, zusje Anna, maar zij is maar een paar maanden oud geworden, zodat ome Bertus de jongste van het gezin bleef. Ome Bertus was jarig op 4 mei, vandaar dat hij altijd in mijn gedachten komt op deze dag.

Het gezin van mijn moeder en ome Bertus komt uit Delft en alleen hij is er altijd blijven wonen. Hij trouwde met tante Riet en zij kregen drie kinderen, Wilma, José en Albert. In de tijd dat ik kind was werden verjaardagen in de regel altijd groots gevierd, misschien wel dat die generatie die de crisisjaren en de oorlog hadden meegemaakt daarmee het leven wilden vieren omdat ze hadden ondervonden hoe anders het kan zijn. Omdat tante Riet uit een groot gezin kwam waren de verjaardagen bij hen altijd druk bezocht. Vanuit Den Haag konden we er op de fiets heen, maar soms gingen we ook met de trein. In die jaren stond de Calvé-fabriek in Delft niet ver van het station en het rook er daardoor altijd pindakaas.

Het najaar van 1986 stond bij ons thuis in het teken van de naderende verhuizing van mijn ouders naar Doetinchem en mijn verhuizing naar mijn eerste eigen flatje. In december ben ik met mijn ouders naar Woonwereld Waalwijk gegaan om voor meubeltjes te kijken. Daar werd in die tijd zoveel reclame voor gemaakt dat ik het idee had uitsluitend daar iets van mijn gading te kunnen vinden, wat ook zo was, ik heb er een kast en bankjes gekocht.

Toen we thuis kwamen kwam er telefoon uit Delft, ome Bertus die al enige tijd ziek was zou het niet lang meer gaan maken. Hij was pas 59 jaar. In februari 1987 is hij, de jongste van de vier van Etten kinderen, overleden. Elke 4 mei moet ik aan hem denken, het is tenslotte altijd zijn dag geweest.

Ome Bertus met zijn grote vriend.