Lockdown-light gepronlongeerd

De lockdown-light ergens afgekondigd in maart, met steeds door Mark Rutte en de zijnen erbij vermeld dat zij van de 'eigen verantwoordelijkheid' van het gepeupel uitgaan, heeft in mijn ogen eigenlijk alleen maar voor meer verwarring gezorgd. Horeca dicht, contact beroepen on hold, scholen dicht, was duidelijke taal, maar het 'thuisblijven tenzij...' was vrij ruim te interpreteren. Veel legden het naar zichzelf toe uit. Zo waren er winkels zonder vitale koopwaar die omzet belangrijker vinden dan veiligheid en gewoon open bleven met veelal symbolische veiligheidsmaatregelen. Het 'dan-kennen-ze-mij-nog-niet' gedeelte van de bevolking lapte vrijwel alles aan hun laars en gingen met hele gezinnen inclusief de zo kwetsbare opa en oma winkelen of naar het park. De journaalbeelden en wat ik zelf meemaak op het werk doen mij keer op keer verbijsteren.

Met als toppunt ergens in de afgelopen dagen waarin naar voren kwam dat men mondkapjes in het openbaar vervoer zal moeten dragen vanaf 1 juni. Serieus? En op straat dan en de steeds voller rakende winkelstraten en winkels? En er werd toch steeds, net nog niet lacherig, vermeld dat die mondkapjes helemaal geen zin hebben? Schijnveiligheid. Van de week hoorde ik dat ook Italië kiest voor de economie in plaats van voor de veiligheid en toeristen weer wil gaan verwelkomen. Italië, u weet wel, dat land wat als eerste en als één van de ergste is getroffen door de pandemie. Ik zag een dame van één of andere Nederlandse reisorganisatie met een soort bezeten blijheid verkondigen dat ze hoopte dat zomervakanties in Italië deze zomer (over één maand dus) weer gewoon konden gaan plaatsvinden. Ik merkte dat ik letterlijk met open mond voor de tv zat. 

Er zijn momenten in mijn leven dat ik bij mezelf denk; volgens mij is iedereen gek en ben ik de enige normale. Het is altijd een korte situatiegebonden constatering, maar deze gemoedstoestand is de laatste tijd eigenlijk constant aanwezig. Zo hier en daar herken ik mensen met dezelfde tendentie en dat geeft houvast. Ik onderdruk de neiging om bij de daartoe bevoegde instanties te informeren of dat gebouwtje op Rottumeroog er nog staat en of de mogelijkheid bestaat om daar heen te verhuizen. Ik volsta voor nu om naast mijn 32 uur verplichtingen, wat al genoeg risico met zich meebrengt, de rest van de tijd thuis door te brengen, en zoals eerder gezegd het bevalt me prima.

Het eenvoudige leven wat dat involveert past me als een handschoen. Nou heb ik natuurlijk het voordeel dat ik bewust alleenstaand ben. Met anderen, of erger nog met kinderen, in één huis moeten vertoeven zou mij ook tot waanzin drijven, dus ik heb wel begrip voor de anarchistische maar niet zo slimme acties van de 'ik-beslis-zelf-wel-wat-ik-doe' mensen, ze brengen namelijk niet alleen zichzelf in gevaar maar ook anderen, echter zover reikt hun handelen op korte termijn-verstand niet.

Dat is de reden waarom ik heb besloten om de lockdown-light voor mezelf te prolongeren tot in ieder geval het eind van het jaar. Niet zozeer voor mezelf, ik heb tot nog toe alle griepepidemieën van de laatste jaren zonder ook maar één snottebel doorstaan. Ik heb het gevoel, ook al is dit virus van een geheel andere orde, niet zo heel erg vatbaar te zijn, maar ik kan drager zijn en het doorgeven aan anderen. Ja, dat kan ook in die 32 uur, maar die mensen kiezen er zelf uit eigen vrije wil voor om zich in het openbare leven te begeven. En dan nog beweeg ik me in allerlei bochten om de anderhalve meter afstand te bewaren. Zelf wil ik het anderen niet moedwillig aandoen. Het is een keuze.

Afgelopen week was ik een weekje vrij en ik was benieuwd of die lockdown-light dan anders zou voelen, maar het tegendeel is waar. Ik vind het prima en geeft me een blik in de toekomst als ik over een paar jaar met pensioen mag, een beetje back to basic gevoel, en dat voelt goed. Lekker in en om het huis keuvelen en moderne technieken zorgen ervoor dat ik toch contact kan houden met een ieder.

Voor mij persoonlijk heeft dit teruggeworpen worden op jezelf in deze overigens bange tijd niet zo heel veel nadelen. Maar goed, ik ben altijd al in staat geweest om zilveren lijntjes te vinden in onverkwikkelijke situaties, die positieve inslag is helaas niet iedereen gegeven. En ja, de gedachte dat iedereen normaal is en ik gek is ook bij me opgekomen. 

Rottumeroog.