Honden

Waar ik werk mogen natuurlijk geen honden naar binnen. De hondeneigenaren zetten hun hond dan vast aan een paal waar ik zicht op heb vanaf mijn werkplek. Ik krijg er een vertederend zengevoel van als ik de honden zie als hun mens uit het gezichtsveld is verdwenen. De honden berusten in de ontstane situatie. Het vertrouwen dat ze hebben dat hun mens uiteindelijk wel weer terug komt vind ik ontroerend. Ze kijken es rond, sommigen gaan er bij zitten of liggen, vaak wel met hun kop gericht op waar hun mens weer tevoorschijn moet komen. Steevast blijven ze alert je kan het zien aan hun blik en de oren die gespitst zijn op elk geluid. 

Ook moet ik dan denken aan mensen die, wat je wel eens leest in nieuwsberichten, hun hond ergens aan een boom binden en achterlaten omdat ze geen zin meer hebben om voor de hond te zorgen. Die honden zullen in eerste instantie ook vol vertrouwen op hun terugkeer wachten. Als ik die koppies zie bij de wachtende honden op mijn werk, hoe die zich verlaten op hun mens, dan kan ik me niet voorstellen dat je zoiets kunt doen. 

Zelf heb ik kort een hondje gehad, teckel Jet, die was van één van m'n verloofdes en zo'n drie en een half jaar woonde ze bij mij in huis, tot verloofde en ik besloten dat we beter af waren zonder elkaar. Jet ging dus ook en dat vond ik eigenlijk erger.

Met Jet.