Vrienden

Van de week kwamen vrienden Rick en Chris in de lucht, ze waren teruggekeerd uit Frankrijk en vroegen of ik zondag tijd had om met hen wat af te spreken, en bakje koffie ergens drinken, elkaar weer es zien en bijkletsen. We kozen ervoor om in de middag bij Hotel New York af te spreken. Het blijkt zo slecht te gaan met Nederland dat men ook voor het drinken van een bakje koffie bij Hotel New York op zondagmiddag moet reserveren en dat dat niet meer ging lukken. Ik hoor alleen maar klagende mensen om me heen die het zo moeilijk hebben omdat alles duurder wordt en dat alles en iedereen maar binnen wordt gehaald, enfin, u kent het hele klaagriedeltje. In mijn beleving past daar een afgeladen Hotel New York niet heel erg in.

Wij zijn niet voor één gat te vangen en denken in oplossingen, Rick ging wat lekkers bakken en dan kwamen ze bij mij een bakkie doen. Op zondag wil je natuurlijk ook niet in de binnenstad zijn waar al die klagende maar toch winkelende mensen zich verdringen. Achteraf was het ook helemaal geen fijn weer. Rick had een overheerlijke appeltaart gebakken, hij was nog warm toen ie er mee aankwam, met verse slagroom erbij, nou, zo lekker krijg je die bij Hotel New York niet, hoor. Onder het smikkelen en smullen door weer even malkanders wetenswaardigheden uitgewisseld toen Chris plots zei: 'Jij gaat natuurlijk niet een godsvermogen uitgeven om kasten in elkaar te laten zetten, dat doen wij gewoon'. Ze hadden mijn blogje van gisteren gelezen. 'Het zijn acht kasten, hè' wierp ik tegen. Maar het was duidelijk, geen tegenspraak, zij gingen mij helpen met de Paxkasten ter zijner tijd. 

Hoe lief is dat! Zelf had ik al bedacht dat de drie stellingkasten die dan uit de kledingkamer komen wellicht iets voor hen in Frankrijk zouden kunnen zijn, en dat vonden ze een goed plan die kunnen ze prima gebruiken op één van de voormalige hooizolders van hun pied-à-terre. Uit verschillende reacties op mijn blogje had ik al opgemaakt dat verankeren van de kasten helemaal niet nodig is en zij zeiden ook dat dat niet hoeft. Ze hebben zelf ooit ook een Paxkast gehad en die was ook niet verankerd. 

Wat is het toch fijn om lieve vrienden te hebben die meedenken en er een dag voor willen uittrekken, want zolang duren acht kasten in elkaar zetten wel, om mijn kledingkamer om te toveren naar de kledingkamer die alle andere kledingkamers overbodig maakt. U kunt het, als het zover is, hier vanzelfsprekend allemaal lezen. En zo heel organisch besloten we om 's avonds een hapje te gaan eten bij het Griekse restaurant in mijn dorp. Het was een heerlijke ontspannen zondag zo met elkaar.

Rick, Chris en ik, we gaan al heel veel jaren terug, tot in de vorige eeuw.