Reacties

Mijn eerste Eurovisie Songfestival was in 1976 en sindsdien heb ik geen jaar overgeslagen. In die bijna vijftig jaar ben ik maar drie keer overtuigd geweest dat een Nederlandse inzending een overwinning zou kunnen behalen. Dat was in 1993 toen Ruth Jacott ging met haar liedje 'Vrede', in 2019 met 'Arcade' van Duncan Laurence en nu dit jaar met Joost Klein en zijn 'Europapa'. Ruth behaalde uiteindelijk een mooie zesde plaats en Duncan won het festival inderdaad. Dit jaar met Joost moeten we het nog afwachten. 

Het festival is in de jaren ook enorm veranderd, van een theaterconcertsetting met publiek in avondkleding dat beleefd applaudisseerde na elke lied naar nu een dolle boel met buitenissig uitgedoste mensen die dansen, springen, schreeuwen en vooral veel met vlaggen zwaaien. Van één avond waarvan de deelnemende liedjes volgens de toen geldende regels pas een week voor het plaatsvond op de radio ten gehore mochten worden gebracht naar nu, vanwege de vele landen die mee willen doen, drie avonden. De liedjes zijn al twee maanden of soms zelfs langer van te voren bekend inclusief clips en optredens via het wereldwijde web. 

Het live orkest is sinds 1999 weg, omdat steeds minder landen van het orkest gebruik maakten wegens de opmars van de populaire muziek. In 1995 was er veel gedoe met het orkest en de Britse inzending Love City Groove vanwege de complexiteit van de muziek waar het orkest moeite mee had. In 1990 zou het Spaanse Azúcar Moreno met een combinatie van orkest en geluidsband optreden, maar de band startte niet, dat alles was in 1999 verleden tijd. Alle muziek staat op de band, maar er moet wel live worden gezongen. Ook dat is sinds twee jaar veranderd, de leadvocalist moet live zingen maar de backingvocals en vocale gekkigheidjes mogen op de backingtrack staan. In 1999 kreeg Kroatië hiervoor nog een standje omdat er een heel kozakkenkoor te horen was op de geluidsband. 

Daarnaast was het festival in ben beginne een wedstrijd tussen componisten en tekstschrijvers, de artiest was slechts uitvoerende daarvan en stond in avondjurk of maatpak met veel pathos het lied ten gehore te brengen. Begin jaren zestig veranderde dat. Het uitermate populaire tieneridool Conny Froboess deed in 1962 voor Duitsland mee en had daarvoor al Europese bekendheid vergaard. Anno nu is(zijn) het de uitvoerende artiest(en) waar alle aandacht naar uitgaat en is van heel statisch een liedje zingen nauwelijks nog sprake. 

Men wil als het ware een videoclip op het podium zien in de toegestane drie minuten speeltijd met maximaal zes personen. Want er zijn natuurlijk nog steeds regels waar men zich aan moet houden. Of zoals Coot van Doesburgh het zo kernachtig zei: "Je moet dood", toen bleek dat het door haar geschreven lied 'Waar Is De Zon' van Willeke Alberti langer dan drie minuten klokte en het ter elfder ure een stukje moest worden ingekort. 

Om op Joost Klein terug te komen, zijn lied gaat op dit moment viraal over de hele wereld dankzij de mogelijkheden van het wereldwijde web. Sinds enige jaren is het een ding dat men wereldwijd, dus niet enkel beperkt tot de deelnemende landen, in Eurovisietijd op You Tube reacties geeft op de inzendingen. Men filmt zichzelf terwijl ze het liedje voor de eerste keer horen en zien. Ik heb nu een soort fascinatie ontwikkeld om de reacties te zien op 'Europapa' van mensen uit de andere deelnemende landen, maar ook Amerika, Brazilië, Indonesië, Jamaica, etc.. Ik weet het, ik heb niet een heel boeiend leven.

De reacties zijn nagenoeg gelijk. Men wordt er vrolijk van, begrijpt de humor maar ook de onderliggende gedachte, zingt al vrij snel mee en kan niet stilzitten. Bij het happy hardcore-moment gaan de meesten helemaal los om in een soort verrassende ontroering te geraken bij het laatste stukje waarin Joost zijn vader toespreekt. Vaak wordt kippenvel genoemd en sommigen zijn echt geëmotioneerd. 

Joost z'n missie is eigenlijk al geslaagd, of ie nou wint of niet. Ik denk dat de televoters dit massaal omarmen, maar dat de 'vakjury' er wellicht minder van gecharmeerd is. En het valt of staat natuurlijk met de live performance, maar Joost is een liveartiest en heeft al gezegd nog wel wat achter de hand te hebben voor zijn uiteindelijke optreden. Daarnaast zendt Kroatië dit jaar een nummer van gelijke strekking en hebben Finland en Estland ook iets wat in de categorie 'vrolijk en opmerkelijk' valt. De kaarten zijn allerminst geschud, maar na het leeuwendeel van de inzendingen al beluisterd en gezien te hebben kan ik zeggen dat Joost dit jaar mijn favoriet is. 

Joost Klein, de zesde overwinning voor Nederland?

De zussen Encarna en Toñi Salazar, zangeressen van Azúcar Moreno lopen geïrriteerd het podium af als het misgaat.

De grote Europese tienerster Conny Froboess op het festival van 1962. Haar 'Zwei Kleiner Italiener' behaalde een zesde plaats maar ze had er wel een grote hit mee.