Vandaag, 30 januari, is het Nationale Gedichtendag. Het spreekt dus voor zich dat ik in de blog van vandaag een gedicht zal plaatsen. Niet van mijzelf, ik kan heus dichten, maar in het verleden hebben Sint Nicolaasgedichten van mijn hand, waar het gebruikelijk is de desbetreffende persoon licht ironisch aan te spreken over diens doen en laten, bij twee verloofdes ertoe geleid dat zij in woede ontstaken. Een spiegel voorgehouden worden, daar is niet ieders ego tegen bestand.
Vandaag op deze Nationale Gedichtendag heb ik me gewend tot het omvangrijke oeuvre van Annie M. G. Schmidt. Het gedicht heeft Annie geschreven in 1950 en zoals zoveel werk van haar is het tijdloos en spreekt het ook nu, juist nu, nog steeds aan.
Aan een klein meisje
Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
© Annie M.G. Schmidt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten