In Memoriam: Sandra Reemer

Omdat ik nooit naar showbizznieuwsprogramma's kijk en de zogenaamde 'roddelbladen' niet lees wist ik niet dat Sandra Reemer begin dit jaar met borstkanker was gediagnosticeerd. Haar overlijden gisteren op de veel te jonge leeftijd van 66 jaar kwam bij mij dan ook als een mokerslag aan. Een mokerslag ja. Ik weet ook niet waarom, maar ik had gevoelsmatig 'iets' met Sandra, niet precies uit te leggen wat, maar dat heb je wel meer met gevoel.

Haar (muzikale) carrière is met mijn jeugd verweven. Haar eerste bekendheid als kindsterretje begin jaren 60 heb ik niet meegemaakt, ik stapte in bij de uitermate succesvolle periode, ook internationaal, die ze samen met Dries Holten had als Sandra & Andres. In 1972 behaalden zij een 4e plaats op het Eurovisie Songfestival met het vrolijke 'Als Het Om De Liefde Gaat'. In 1976 doet ze als soloartiest weer mee, dat was tevens mijn eerste songfestival. En in 1979 doet ze nogmaals mee onder de naam Xandra. Xandra is haar echte naam, maar de nonnen op school veranderde die 'duivelse X' naar een S. Daarna volgden haar verschillende presentatiewerkzaamheden, waarnaast ze altijd is blijven zingen.

In 2011 heb ik haar, eindelijk, eens kunnen zien in het theater, waarin ze samen met Daphne Flint, Esmée van Kampen, Frans Mulder en Ron Link liedjes van Annie M.G. Schmidt zong. Ik heb toen iets gedaan wat ik nog nooit had gedaan, ik had een boeketje bij me om aan Sandra te geven. Ik heb er lang over nagedacht of ik dat wel zou moeten doen omdat ik het zo 'artiestenvlooierig' vond, maar mijn gevoel zei dat het goed was. Mijn gevoel zag dat duidelijk anders dan de medewerkers van het theater. Ik kreeg een heel kruisverhoor: Voor wie? Waarom? Hoe? etc. Ze gingen aan Sandra vragen of ze die bloemen wel wilde. Lang verhaal kort, Sandra wilde en ze stelde voor om na de voorstelling even wat te kletsen en wat te drinken. Dat was erg gezellig, later heb ik haar nog uit de parkeergarage gered, kortom het was een memorabel moment, en ik ben blij dat ik naar mijn gevoel geluisterd heb toen.

Later dat jaar maakte Sandra bekend dat ze ging stoppen met zingen, sterker nog ze verdween volledig uit beeld. Ze zat met een aantal issues waarvan één van de belangrijkste was dat ze, zoals zoveel Indische mensen die in de jaren 50 naar Nederland zijn gekomen 'Hollandser wilde zijn dan Hollands', Ze had haar Indische kant veel te weinig aandacht gegeven. Vorig jaar was ze met haar beide ouders bij de Nationale Dodenherdenking op 4 mei om het verhaal van de Indische mensen onder de aandacht te brengen. Ook ging ze zich meer toeleggen op spiritualiteit, en heeft ze zich volledig buiten de media om verzoend met Dries 'Andres' Holten, nadat alle contact was verbroken toen zij als zangduo op een nare manier uit elkaar zijn gegaan in 1975. Twee jaar geleden was Sandra er weer, wilde weer zingen en deed mee aan het geweldig leuke programma van Omroep Max 'Gouden Jaren'. 

Als ik wist dat Sandra in een programma zou zijn schakelde ik steevast in, vanwege haar humor en die kenmerkende lach die op mij altijd zeer aanstekelijk werkte. Zoals onlangs toen ze beelden van zichzelf terugzag van het songfestival in 1976: "Kijk dat haar! Dat is toch van Truttenstein!" Die lieve Sandra, ik moet ook steeds aan haar hoogbejaarde ouders denken (97 en 99 jaar), dat zij dit nog moeten meemaken dat hun dochter eerder overlijdt dan zij. Heel, heel droevig.

Ik besluit met de laatste regels uit een lied van Sandra, "De Voorstelling", van haar album "Natuurlijk":

'Het is nu voorbij

Het is echt voorbij

Er komt geen toegift meer

Al doet het pijn'

Sandra met Daphne, Esmée, Ron en Frans in

de voorstelling 'Ik zou je het liefste in een doosje willen doen'