Survival

Het leuke en ook best wel bijzondere aan vriend Robert en mij is dat we totaal verschillende persoonlijkheden zijn. Daar waar ik licht argwanend, gereserveerd en kat uit de boom-kijkerig ben en mezelf het beste voel met een stabiel klein leven zonder al te veel grote veranderingen die ikzelf niet heb geïnitieerd, pakt hij het leven beet schudt het eens flink door elkaar neemt het tussen zijn tanden en walst er mee weg, het af en toe in de lucht gooiend. En toch hebben we een klik, zijn bruisende levenshouding laat mij inzien om de teugels eens te vieren, en mijn aangeboren hang naar rust en onveranderlijkheid laten hem soms een pas op de plaats maken.

Gisteren was er weer een mooi voorbeeld van. Maandag had ik van hem vernomen dat we elkaar vandaag in Parijs gaan zien en ik er met de Thalys heen zou gaan. Niemand die mij kent is verbaasd dat ik me even heb ingelezen betreffende het hoe en wat over het reizen met de Thalys, zodat ik ben voorbereid over hoe het één en ander zal gaan. Donderdag zou ik de details van hem ontvangen, dat gebeurde niet, en toen ik gisterochtend mijn telefoontje weer aanzette had hij geantwoord op mijn vraag om reisinformatie dat hij de vliegtuigtickets naar me had gemaild. Vliegtuigtickets? Het was maar goed dat ik nog in bed lag. Alsof de naam Thalys nooit was genoemd bleek ik dus vanaf Schiphol naar Parijs te gaan, en dan de andere dag al. Een hyperventilatie-aanval onderdrukkend heb ik me in de wereld van Air France geworpen en middels de details die ik van Robert kreeg mijn raamplaats naar een gangpadplaats omgezet.

Ik ben dan wel geen bereisd persoon, maar ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen, dus ik begreep dat ik met enkel handbagage zou reizen en dat er iets was met een hersluitbaar plastic zakje. Dit kwam ook omdat ik later in het jaar mezelf een weekendje Londen heb gegund en ik bij het boeken ervan de uitdaging om met enkel handbagage te gaan reizen wilde aangaan, vooral omdat een normale koffer meenemen iets van €80,-  extra zou kosten. Nu kon ik dat dan mooi al eens gaan proberen. Het voelt voor mij als een survivaltocht, in een valies van een formaat wat ik normaal als nécessaire mee op reis neem moet nu alles in. Dat is terugschakelen naar basic, zo kan ik maar drie paar schoenen meenemen, maar je wordt er ook vindingrijk van, ik heb riemen bij me die bij meerdere outfits kunnen en ook outfits die met een kleine aanpassing als geheel nieuwe outfit ogen door slechts één item te veranderen. Ik kreeg er gewoon lol in om zo teruggeworpen te worden op mijn oerinstincten.

Het hersluitbare plastic zakje is een ander verhaal. Met dank aan de diverse terroristen, mag alles wat vloei- kneed- of smeerbaar is in slechts 100 ml per item mee met een totaal van 1000 ml in een hersluitbaar plastic zakje van 20 bij 20 cm, zeg maar het formaat van het plastic van een pakje papieren zakdoekjes. Slechts weinig mensen kunnen vanuit bed onder de douche springen, hun handen door hun haar halen en de straat opgaan en er ook mee weg komen. Ik in ieder geval niet, je hebt, vind ik, een verplichting naar je medemens om er toonbaar uit te zien, en op mijn leeftijd moet er wat gesmeerd, gekneed en gestyled worden eer die confrontatie aangegaan kan worden. Ik heb wat mini's gekocht van drogisterijartikelen en een setje met kleine navulbare potjes en flesjes om wat kleine hoeveelheden in te doen. Het past net wel/niet in het minuscule hersluitbare zakje waarvan ik hoop dat het sluitbare niet een echt harde eis is.

Amis à Paris, j'arrive!