106

Ik heb het even nagekeken, ik heb vanaf het faillissement van V&D in februari 2016 106 sollicitaties gedaan en verschillende cursusjes gevolgd en seminars bezocht die speciaal waren gericht op de bejaarde mensch van wie wordt verwacht dat hij/zij aan het arbeidsproces meedoet. Ook het inschrijven bij diverse uitzendbureaus heb ik vol goede moed gedaan. Veruit de meeste antwoorden terug gaven aan dat ik te oud was voor hun bedrijf, nee, dat stond er niet letterlijk, want dat mag niet, maar het stond omschreven als 'u past niet in het profiel'. Ook bij bedrijven waar ik uitstekend in het profiel paste stond het er. Slechts een enkel bedrijf hier en daar gaf helemaal geen reactie. Dat ervoer ik als een zegen in een vermomming, want als er op zo'n manier met mensen wordt omgegaan, benijd ik hun werknemers niet, en zou ik er ook niet willen werken.

Ik heb natuurlijk in het najaar van 2016 en 2017 een aantal maanden heel fijn tijdelijk gewerkt bij lunchroom Cappuzzino, waar ik tot de ontdekking kwam dat ik nog steeds in staat ben om nieuwe dingen te leren, na decennia lang als vakkracht in de boeken en entertainment gewerkt te hebben, waar niets meer een geheim voor me was en ik van de hoed en de rand wist.

Ik heb in februari van dit jaar een gesprek gehad bij een bedrijf wat was gestoeld op Amerikaanse leest, en er zelfs een ochtendje meegelopen, om er te ontdekken dat het wel heel Amerikaans was waarbij zaken die eigenlijk tot ondersteuning diende een doel op zich werden en waardoor dát waar het eigenlijk om ging volledig werd ondermijnd. In kleine gesprekjes met het personeel kwam de druk die dat gaf heel duidelijk naar voren. Dat werd het dus niet voor mij.

Ik ben erg van het harmoniemodel en ik vind dat ik na 35 jaar gewerkt te hebben die laatste paar jaar dat ik nog mag dat vooral in een leuke en vriendelijke omgeving wil doen, geen ratrace of tredmolengejaag voor mij. Daardoor leek het me zo leuk om een klantenservicefunctie te gaan vervullen bij een bedrijf waar ik dan ook in mei van dit jaar werd aangenomen. Ik was er, zoals regelmatige lezers van mijn blog nog zullen weten, heel erg enthousiast over, en ik ging tegen mijn gevoel in dat het misschien toch niet helemaal mijn ding was. Ik hield me voor ogen dat een lunchroom voor mij ook onontgonnen gebied was, en ik daar had ervaren dat nieuwe dingen leren voor mij niet per se een drempel zou hoeven te zijn. Nou, zoals wellicht bekend is dat tot mijn grote schrik en teleurstelling in mijn gezicht ontploft en zagen de leidinggevende en ik samen in dat ik niet geschikt ben voor een functie waar je acht uur per dag alleen maar wordt geconfronteerd met negativiteit en boze tot zelfs woedende klanten. Terugkijkend wist ik dat natuurlijk wel van mezelf, maar ik wilde het toch in ieder geval geprobeerd hebben.

Die teleurstelling is de reden dat ik tot nog toe niet heb gemeld dat ik per 1 oktober weer aan het werk ben voor 24 uur. Ik wilde eerst eens zien of het aan de verwachtingen van mij en hen voldeed. En dat doet het, van beide zijden. Ik zou eerst een contract krijgen voor vier maanden, maar ik heb vorige week een contract ondertekend voor zeven maanden. Ik ben er heel warm ontvangen van de filiaalhouder tot de stagiaires, en er heerst de voor mij zo belangrijke harmonieuze sfeer. Ik werk bij Scapino een winkel in schoenen en kleding en wat aanverwante artikelen. Mensen met wie ik gewerkt heb zullen blij zijn dat ze zitten als ze dit vernemen, want was ik niet degene die zich gelijk een octopus met acht armen vasthield aan zijn boeken- entertainmentafdeling en slechts andere afdelingen betrad op weg naar de pauze? (Ik chargeer hier enigszins, cabaret)

Wat ik in deze maand al heb geleerd is dat de wereld van de schoenen niet zo heel veel verschilt van de boekenwereld. Daar waar ik met ijzeren discipline maniakaal de boeken op lexicografische volgorde zette, ben ik nu bezig met schoenen op een daarop lijkend systeem, maar dan met nummers, in de vakken te plaatsen. Voor beide vakken dien je een lichte vorm van autisme te hebben, zeg maar, en voor mij is niets fijner dan als een soort Sheldon Cooper orde en netheid aan te brengen volgens een bepaald logisch systeem. Ik ben nog steeds van alles aan het leren, vooral de vele administratieve handelingen, maar volgens mijn collega's leer ik snel.

Grappig is dat ik heb gesolliciteerd bij de rayonmanager voor een filiaal hier in de buurt, maar dat ik voor nu werk in Rotterdam in winkelcentrum Zuidplein, recht tegenover waar V&D toen zat, waarvan ik twee en een half jaar geleden meeslepend afscheid heb genomen. Al op de eerste dag had ik klanten die mij nog kenden uit die tijd en er is ook al een voormalige collega (Monique) aan de kassa geweest. De kans is dat ik alsnog naar het filiaal ga waar de vacature voor stond, maar ik zou ook zomaar daar kunnen blijven. We zullen het zien. Als ik iets geleerd heb van het werkloos zijn is het me niet druk maken en te veel vooruit te kijken. Tot 30 april 2019 ben ik aan het werk, en wat erna gebeurt, een verlenging of niet, die brug neem ik wel weer als ik ervoor sta. Ik weet nu dat voor mij de wereld niet eindigt als ik onverhoopt weer werkloos zou worden, maar ik zou het vanzelfsprekend fijner vinden om die laatste jaren tot aan mijn pensioen gewoon aan het werk te zijn.