Daar denkt de gemeente Capelle aan den IJssel toch heel anders over. Die gebruiken in een brief de termen 'verwilderd' en 'sterk uitgegroeid', jawel, de groengestapo is weer actief. Het is ook niet echt een verrassing, dol als ze zijn op kappen, hakken, zagen, uitgraven en verwijderen. Er staat nog ergens een door het zonlicht verbleekt bord als men de gemeente binnenrijdt met de mededeling 'Groenste stad van Nederland'. Dat was in 2015, maar daar deden dan ook niet zo heel veel steden aan mee. Het feit dat men nog steeds met dat inmiddels achterhaalde predicaat pronkt geeft al te denken. Het is te vergelijken met de 88 jarige mevrouw Weitner die 65 jaar geleden Miss Holland was en nog steeds met de sjerp om rondloopt achter haar rollator.
Er wordt verder in de brief gesproken over een 'toekomstbeeld groen' voor dit natuurgebiedje. Zo'n door ambtenaren verzonnen jeukterm. Maar bovenal, het ziet er al prachtig uit! Wij, de bewoners aan de overkant van de vijver genieten van het prachtige uitzicht op al de verschillende schakeringen groen bovendien geeft het ons privacy als we op de lanai willen vertoeven. En belangrijker nog het is zo'n heerlijk beschut gebied voor de vogels en andere dieren. Maar de zin waardoor ik pijn op mijn borst kreeg met uitstraling naar mijn linkerarm was: 'We benadrukken de openheid van het water'. Voor wie? Wij die er aan wonen zien het water en zij die er langs fietsen of wandelen zal die openheid aan hun reet roesten, die vinden het vele groen waar ze zich door voortbewegen veel mooier. Dus ik voel de bui al hangen, daar gaan de prachtige bosschages, weg oogstrelend struweel, want we moeten van de groengestapo het water zien. Het zilveren lijntje, die overal in zit, is in deze dat ze de vijvers niet willen dempen. Vooralsnog. En dat 'de bijzondere bomen' die in dit gebiedje staan behouden blijven. Intussen verkeer ik tussen hoop en vrees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten