♫ Is dit het echte leven of is het fantasie? ♫

Die vraag komt momenteel regelmatig in me op als ik wat er mondiaal zoal gebeurt tot me me neem. Freddie Mercury vroeg het zich in 1976 al af in de eerste regels van wat later een mijlpaal in de moderne muziek zou blijken, "Bohemian Rhapsody". En dat is ook de titel van de film over het leven van Freddie en de opkomst en successen van zijn popgroep Queen. Ik bedacht me dat ik de doorbraak van die band bewust heb meegemaakt, alsook de opwinding die het nummer "Bohemian Rhapsody" veroorzaakte in de muziekwereld destijds, zoiets was nog nimmer gehoord. Terug redenerend besef ik dat ik erbij was toen er muziekgeschiedenis werd geschreven, alleen had je dat, ondanks dat je voelde dat het iets heel bijzonders was, niet goed door.

De film is met inmenging van de twee Queen-leden Brian May en Roger Taylor gemaakt, het andere bandlid John Deacon heeft zich jaren geleden teruggetrokken uit het openbare leven. Het is in dat licht natuurlijk niet verwonderlijk dat er diep op de muziek van de band wordt ingegaan. Van sommige nummers komt echt naar voren hoe en waarom ze zijn gemaakt. Maar het gaat in de eerste plaats over de veel te vroeg overleden Freddie Mercury, de flamboyante leadzanger van de band. Deze rol wordt heel goed gespeeld door Rami Malek, die zich zeer intensief heeft voorbereid om zich alle typische bewegingen, en manieren van Freddie eigen te maken. Ook zingt Rami, maar omdat zijn stem niet op die van Freddie lijkt, wordt zijn stem gemixt met die van Freddie en Marc Martel, die een wedstrijd om een ultieme Queen tributeband te creëren, opgezet door Roger Taylor, had gewonnen. Rami komt, mede door het enorme nepgebit en zijn gedegen voorbereiding heel dicht bij de echte Freddie. Persoonlijk was ik qua gelijkenis meer onder de indruk van Gwilym Lee die echt als twee druppels water op Brian May lijkt. Ook Ben Hardy die drummer Roger Taylor speelt en Joe Mazzello die de door de jaren heen zich steeds een andere haarstijl aanmetende John Deacon gestalte geeft zijn qua uiterlijk heel goed gecast.

Wat vooral duidelijk naar voren komt is dat Freddie zich op het podium het meeste thuis voelt, daar is hij de man die duizenden mensen kan laten zingen, ook componerend of in de studio is ie in z'n element. Als dat wegvalt blijft er een man over die ondanks alle adoratie heel eenzaam is. Een schrijnend contrast. Qua chronologie van gebeurtenissen en nummers in de film heeft men zich artistieke vrijheden veroorloofd, daar klopt niet alles van, maar dat kan ook niet anders, dan zou het een documentaire worden. Er is hier en daar voor het dramatische effect ook wat verzonnen en verdraaid, maar we krijgen een heel goed beeld hoe het er tussen de vier mannen aan toeging, en door de bemoeienissen van Roger en Brian wordt vanzelfsprekend naar buiten gebracht wat ze willen, en dat is ook goed. Ik heb kritieken gelezen dat er te weinig aandacht zou zijn voor de mindere kanten van Freddie, maar dat onderschrijf ik niet, zoals gezegd het is een speelfilm, en daar hoort bij dat je zelf ook wel wat verder kan doordenken als er iets wordt aangestipt.

Ik raad de film ten zeerste aan, het is een prachtig eerbetoon aan een bevlogen, muzikaal en geniaal mens, die samen met zijn 'familie' Brian, Roger en John, zoals gezegd, muziekgeschiedenis heeft geschreven en die helaas maar 45 jaar mocht worden.