Wie mij kent weet dat ik met de grootste argwaan en
soms zelfs weigerachtige weerzin noviteiten bekijk. Ik ben erg gesteld op wat
is en wat komt of kan komen treed ik met wantrouwen tegemoet. “Waarom moet dat
zo nodig veranderen?”, “Het is toch prima zoals het is” of “Voor mij hoeft het
niet, hoor”, zijn zinnen die voor in m’n mond liggen. Ik word daardoor vaak wat
lacherig bekeken door vrienden en bekenden, met zo’n blik van ‘ach laat ‘m
maar, hij trekt wel bij, zoals altijd.
En dat is vaak ook zo, niet altijd, maar vaak wel.
Ik ben geen pionier, op geen enkel vlak, meer volgend als gebleken is dat de zo
bejubelde nieuwigheid daadwerkelijk ook mijn leven zou kunnen verbeteren. Lag
het aan mij dan hadden we ons nog steeds op maandag met het wasgoed naar de
IJssel begeven om aldaar de was te doen en het vervolgens op de oevers te
drogen te leggen. Een wasmachine? Humbug! Ja natuurlijk heb ook ik een
wasmachine, alleen een droger vind ik nog steeds onzin, ik ben gewoon nog met
een wasrekje en knijpers in de weer. Als bewust alleenstaande is dat ook
makkelijk te doen.
Ik weet nog dat ergens in de jaren tachtig van de
vorige eeuw er een revolutie ontketend werd op het gebied van geluidsdragers. De
aloude singles en langspeelplaten van vinyl hadden hun beste tijd gehad, zo
voorspelde men, want nu was er de compact disc. “Waanzin!” was mijn
voorspelbare reactie op die nouveauté. Ik was toen al verzot op het verzamelen
van muziek, en had een aanmerkelijke hoeveelheid lp’s en ook cassettebandjes en
kon me niet voorstellen hoe mijn leven er zonder uit zou zien. Uiteindelijk ben
ik natuurlijk schoorvoetend overstag gegaan, veelal omdat er geen lp’s meer
werden gemaakt, cassettebandjes hield ik nog wat langer vol, maar met de komst
van de opneembare cd heb ik daar ook afscheid van genomen. Niet alle
verandering is een verbetering is mijn credo, maar er zijn best veel
veranderingen die ik, later dan anderen, uiteindelijk toch omarm. Ik wil
hierbij nog wel even zo langs mijn neus weg vermelden dat de vinyl
langspeelplaat weer een glorieuze comeback heeft gemaakt, terwijl het voor mij
juist zo heerlijk is om muziek te luisteren zonder tikjes, krasjes en kraakjes,
zijn er nu weer hele volksstammen die het kwetsbare vinyl opnieuw omarmen. Het
kan verkeren zei Gerbrand Adriaenszoon Bredero al.
Maar de grootste verandering welke ik
vanzelfsprekend met de hakken in de aarde uiteindelijk toch heb aanvaard is het
instappen om deel te nemen aan het verkeer op de digitale snelweg. Daar waar de
meesten zich in de jaren negentig van de vorige eeuw al waagden aan dat wat nu
niet meer uit ons dagelijkse leven is weg te denken, deed ik er aanvankelijk
heel schamper over. Ik stapte ergens in het begin van dit millennium in,
doordat ik een commensaal in huis had die een computer meebracht waar ik ook op
mocht. Je kon chatten op MSN met mensen over de hele wereld, dat vond ik
verbazingwekkend, er waren datingsites waar ik me op waagde, wat best leuk en
spannend was, maar uiteindelijk bleek dat niet iets voor mij, ondanks dat ik er
best leuke contacten aan heb over gehouden toen.
Ik was als één van de laatste bij Hyves en werd
door een vriendin aan mijn haren bij Facebook gesleept, voorzichtig ging ik
mijn bankzaken via de computer doen, ik durfde wel eens een cd te bestellen in
Engeland of Amerika, kortom in die, pak weg, zestien jaar dat ik me middels de
computer op het wereld wijde web heb begeven, en wat later ook via de niet meer
weg te denken smartphone is het gebruik ervan volledig in mijn leven
geïntegreerd, zij het niet ten volste. Ik omarm het slechts ten dele. Ja ik heb
alle muziek, ruim 53000 nummers, op een externe harde schijf, maar ik heb ook
nog alles op cd. Natuurlijk doe ik mijn bankzaken via de pc, maar via mijn
smartphone wil ik er niet aan. Ik gebruik sinds dit jaar de agenda-app op mijn
telefoon, maar heb ook nog gewoon een papieren agenda. En zo weet ik dat mijn
foontje en pc zoveel meer mogelijkheden hebben die ik niet gebruik, omdat ik er
(nog geen) behoefte aan heb.
Ik stap eventueel wel in als ik er klaar voor ben
en dat is vaak veel later dan de gemiddelde mens. En ook dat werpt zo z’n
vruchten af. Alle kinderziektes zijn er uit als ik uiteindelijk ook es mee ga
doen. Vrienden die op de dag van beschikbaarheid direct Windows 10 gingen
gebruiken want hip en happening, hadden diverse storingen en zaken die
vastliepen. Deze waren allemaal onder controle toen ik het na ongeveer een jaar
en een week voor het verstrijken van de gratis overstap ging installeren. Of
die vriend die op de rand van suïcide stond omdat zijn telefoon met al z’n
adressen, telefoonnummers en afspraken erin crashte, hij zal nooit meer smalend
doen om mijn papieren agenda en dito adressenbestand. “Alles met mate”, zei
mijn lieve oude moeder altijd, en zo is het ook. Ik ben nog van een generatie
waarbij je de tocht naar de televisie moest ondernemen om ‘m op een andere
zender te zetten, ver voor het digitale tijdperk, zodat ik alles wat nu
mogelijk is middels de digitale snelweg heel erg waardeer en het niet als een vanzelfsprekendheid
beschouw. Ik prijs me een gezegend mens dat ik het analoge tijdperk bewust heb
mogen meemaken, maar ook in die tijd, in het jaar 1984 om precies te zijn, was
er de Nederlandse band What Fun die ons al opriepen vooral digitaal te gaan, en
zo geschiedde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten