Gevoelsleeftiijd

Plots bedacht ik me dat ik volgende maand verjaar. Ik vier dat al zo'n vijfentwintig jaar niet meer omdat ik er achter kwam dat ik zelf niet zo veel aan een kamer vol visite had, ik rende alleen maar in de rondte om te zorgen dat het niemand aan iets ontbrak, kon daardoor met niemand echt praten en mijn woning was in totale disorde nadat iedereen was vertrokken. Ik was vermoed ik trendsettend want in mijn omgeving viert niemand meer zijn/haar verjaardag. En waarom zouden we ook, zo'n prestatie is het niet, zolang alles het nog doet en je adem blijft halen gaat het eigenlijk vanzelf.

Grappig is wel dat ik in eerste instantie dacht dat ik twee jaar ouder zou worden dan ik in werkelijkheid word. Ik ben er niet zo mee bezig dus toen ik constateerde dat ik volgende maand jarig zal zijn zat ik er qua leeftijd twee jaar naast, heel kort maar hoor, dat mij geen seniliteit aangewreven wordt, maar in dat ogenblik van besef werd ik ineens twee jaar jonger, of nou ja toen herinnerde ik mijn kalenderleeftijd weer, ik moest daarvoor mijn geboorte jaar even van dit jaar afhalen om te realiseren dat ik nog twee jaar langer mag.

Twee jaar extra! Hoezee! Ach, alles na mijn vijftigste is, zoals ik al eens eerder heb vermeld, extra tijd waar ik van geniet. Ik vind het ouder worden fijn, met name hoe je ouder wordend niet meer het centrum van de dingen bent. Je kunt zo heerlijk in de kantlijn opereren. Mijn gevoelsleeftijd is echter van een geheel andere orde. Die is 32 jaar. En voordat u uw koffie uit sproeit over uw laptop of smartphone bij het lezen van mijn gevoelsleeftijd; ik weet dat ik geen 32 ben en dat ik er ook niet als 32 uit zie of me zo gedraag, daarom noemt men het ook GEVOELS-leeftijd. Mijn geest en over het algemeen ook mijn gestel zijn in mijn optiek niet heel veel veranderd sinds m'n 32e. Het haar wordt wat grijzer, ik heb zo nu en dan een leesbril nodig, soms is een powernapje onontbeerlijk, en nog wat andere kleine ouderdomsverschijnselen, maar in mijn wezen voel ik me niet anders dan toen ik 32 jaar was, overigens zonder daarbij overdreven jeugdig te doen. Niets is immers erger dan beginnend bejaarden die nog mee willen doen en de plank volledig mis slaan. Mannen van mijn leeftijd die 'leuk doen' met die 18 jarige serveerster of kassière m/v, geven plaatsvervangende schaamte. Of zij die nog in competitie gaan met mannen half hun leeftijd. Ik zie het op de sportschool. Lááááát! Je lichaam neemt nu eenmaal in kracht af, en in competitie gaan is meer iets wat jonge mannetjes doen in de natuur, dan heeft het nog iets aandoenlijks.

Ik werd toen ik werkloos werd wel min of meer gedwongen met mijn kalenderleeftijd geconfronteerd, omdat er bij sollicitaties leeftijdsdiscriminatie plaatsvindt. Nee, dat mag niet, dat weet ik, maar iedereen met enige realiteitszin weet dat het wel gebeurt. En ik vind het ook best hoor, ik kan er zelf niets aan veranderen, en het heeft dan ook geen zin om me er druk over te maken. Dan kan mijn gevoelsleeftijd wel 32 zijn, en mijn arbeidsethos dienovereenkomstig, maar er zijn niet heel veel werkgevers die door die kalenderleeftijd heen prikken. De ene aankomend bejaarde is de andere niet. Bij de tijdelijke najaarsbaan in 2016 en 2017 werd daar wel doorheen gekeken en bij mijn huidige werk ook.

Gevoelsleeftijd 32, werkelijke leeftijd 56, althans dat dacht ik maar wordt dus 54 volgende maand, ik vind het allemaal prima. De grote zes nul doemt al langzaam op aan de horizon. Kom maar op!